Uit de rolstoel voor een dansje

Almere

83 jaar is Annie Bastiani uit Amsterdam. Maar als artiest Kees Versluys zijn act als Elvis Presley uitvoert, is ze niet te oud om even uit haar rolstoel op te staan en een dansje te maken. ‘Dat kan ik nog, maar ik moet me wel aan de rolstoel blijven vasthouden’, zegt ze met guitige ogen.

Annie geniet zichtbaar van het ouderenfestival. Ze is met een groep van tien uit het verzorgingshuis Evean Eduard Douwes Dekker naar Almere gekomen, waar het eerste ‘Forever young’-festival plaatsvindt. ‘Het is toch fantastisch dat dit voor ons georganiseerd wordt. Ook al zijn we oud, wij houden ook wel van een dansje’, glimlacht ze. ‘We gaan eigenlijk nooit meer naar een festival, omdat we allemaal mindervalide zijn. Maar nu is alles voor ons geregeld.’

zonder vriendin

Annie Bastiani is niet de enige die het naar haar zin heeft in Almere. Tiny Ritzen (70) uit Sittard slaat een arm om Annie heen. ‘Ik ken u niet, maar ik geniet wel van u’, zegt ze. Eigenlijk zou Tiny met een vriendin gekomen zijn. ‘Maar die heeft gisteren met tennis haar knie geblesseerd. Dus ben ik maar alleen gegaan. Ik dacht: dit uitje laat ik me niet door de neus boren.’

Meezingen met Willeke Alberti of Anita Meyer, bingo, kruiswoordpuzzels, luisteren naar Berdien Stenberg, meedraaien met het reuzenrad of genieten van een modeltreinbaan: van alles is er te doen op het festival. In een tent zit Bertha Valkestijn (68) uit Vleuten te breien. Ook zij is alleen gekomen. ‘Ik had er via Facebook van gehoord. Heerlijk hoor: rustige muziek. Hoewel, zojuist met de groep die The Everly Brothers spelen: dat had van mij best wat harder gemogen.’ Bertha breit eigenlijk nooit meer en is blij het weer te doen. Dat eerste geldt niet voor Bep Holla uit Amsterdam, die erbij komt staan. ‘Ik doe het heel veel. Eigenlijk altijd in mijn eentje: er is niets ontspannenders. Maar wel altijd op verzoek van mensen.’

eenzaamheid

Bep is 67 en daardoor ‘met de hakken over de sloot’ het festival binnengekomen, lacht ze. Ouderen moeten namelijk minimaal 65 zijn. Organisator Sietse Dugour legt uit waarom. ‘We willen zo veel mogelijk dat mensen die normaal door eenzaamheid of een fysieke beperking niet naar een festival kunnen, nu wel de gelegenheid krijgen.’

Dugour heeft het initiatief tot het festijn genomen, omdat hij via zijn bedrijf veel met ouderenzorg te maken heeft. ‘Ik was het debat in Nederland over de zorg een beetje zat. Het gaat heel vaak over geldtekort en te weinig handen aan het bed, terwijl het grootste probleem eenzaamheid is. Ouderen die eenzaam zijn, worden vanzelf sneller zwak of ziek.’

Dus heeft hij voor ruim vijfduizend ouderen het ’Forever Young’-festival – door sponsoring gratis voor de ouderen – georganiseerd, omdat de meeste ouderen volgens hem ‘in hun geest’ helemaal niet te te oud zijn om te genieten en anderen te ontmoeten.

Franca Wiegers (68) uit Lelystad kan dat alleen maar beamen. Ze staat vlak buiten de grote tent, terwijl de mensen om haar heen meezingen met Anita Meyer. Op haar wang prijkt een rode zoen, die ze net bij de bingo van de bekende Marijke Helwegen heeft gekregen. ‘Ik heb er een VVV-bon gewonnen en mijn man viel bij de hoelahoep ook al in de prijzen.’

Eigenlijk vindt Franca dat het festival niet zozeer voor ouderen zoals zij bedoeld is. ‘Ze moeten meer stimuleren dat de ouderen die in verzorgingstehuizen wonen, komen. Want die hebben veel minder dan wij.’

muziek van vroeger

John Baade (75) uit Lelystad is zo iemand. Hij zit in een rolstoel en is daar helemaal van afhankelijk.

‘Vanboven ben ik nog goed, maar mijn benen willen niet meer. We zijn hier met een groep uit het bejaardentehuis en het is echt geweldig. Normaal kom ik nooit bij zoiets.’

Dat geldt ook voor de 95-jarige Joke de Gooijer uit Almere. Maar hulp heeft ze niet gehad om naar het festival te komen. ‘Ik ben hier zelf naartoe gesjokt. Het is een eind, maar ik vind het erg leuk.’

Joke geniet van de muziek, die vaak aan vroeger doet denken. ‘Vooral het “Till we meet again” zojuist vond ik mooi. Dat doet me aan de oorlog denken. Ik ben met een verzetsman getrouwd geweest.’

En dan, als Willeke Alberti allerlei gouwe ouwen zingt als ‘De glimlach van een kind’, ‘Twee motten’ en ‘Niemand laat zijn eigen kind alleen’, zet ze in. ‘Weet je nog wel, die avond in de regen / ‘t was al over negen /en we liepen heel verlegen / samen onder moeders paraplu.’ <