Al die jaren was het smullen van smeuïge one­liners. Van termen als “talk to the hand” en “libidos”. Van een “kampvuur” dat door de allumeuses van dienst vaker een “vuurkamp” werd genoemd. En deze keer “klimop”. Die nietsontziende woekerende plant waarmee je de verliefdheid voor ­verleidster Cherish – spreek uit als ­Sjerisss – vergeleek en waarvan je vermoedde dat Vlaanderen hem misschien niet kende. ­“Zoals klimop, ken je die plant? Die gaat zijn eigen weg”, sprak je filosofisch.

Jij gaat ook je eigen weg, zoals je nu richting volwaardige Timtation evolueert. Je mag die geuzennaam gerust overnemen. Een wisselbeker voor de oppergod van het overspel, terecht de jouwe nu Tim De Pril naar verluidt na vele omzwervingen getrouwd is. Dat was jij ook van plan, bij de start van Temptation ­Island. Je had de ring bij, voor tijdens dat laatste vuurkamp – pardon, kampvuur. Jij zou de verleiding weerstaan; een foto van Deborah was daarvoor genoeg. Of toch, een foto en een kussen met haar foto, en een T-shirt, en een aantal briefjes op het venster waarmee je duidelijk maakte dat andere vrouwen niet welkom waren. Ze mochten proberen, maar van deze brave koorknaap was het vlees niet zwak. “Huisje, tuintje, kindje”, klonk het week na week. Zo straf was die liefde van vier jaar dat je huilde – échte zilte tranen – toen je op het eerste vuurkamp – verdorie toch – beelden zag van je allerliefste. Er waren er naar verluidt die dat aandoenlijk vonden. Anderen vonden het eerder kleffe, melodramatische aanstellerij en een teken aan de wand voor wat komen zou. Ik spreek me er niet over uit. Ik heb geleerd andermans tranen niet te tellen of te wegen en iederéén het voordeel van de twijfel te gunnen. Zelfs mannen die zichzelf ­introduceren als de casanova van Aalst.

Maar Deborah was dus de vrouw van je leven, dát was wel duidelijk. Die nu, bij ons na acht weken maar daar in Thailand nog geen wéék later, vervangen is door ene Cherish. Ook al val je niet op blond en heb je liever een rondere kont, zo sprak je nog poëtisch. ­“Gevoelens die je niet kon tegenhouden”, hoorde ik je donderdagavond zeggen. Of je er zeker geen spijt van zou krijgen, vroeg Cherish nog. De verleidster die zich meer intoomt dan de prooi. Dan gaan er toch een stuk of duizend alarmbellen af? Niet bij jou. “Ik heb het niet onder controle”, zei je. En ook nog “Ik wil Deborah niet kwetsen.” Maar ja, klimop, weet je wel. Alweer mét tranen. En de ­belofte dat je geen seks hebt met de nieuwe verovering. Waarschijnlijk ­omdat het minder kwetst een andere vrouw haar ­intrek te zien ­nemen in de kamer van je bijna­verloofde en hen in bed te horen keuvelen over zijn “dikke piemel” zonder daarom ook lakens op en neer te zien gaan. Haar foto heb je ook omgedraaid, uit respect. ­Classy van je, Tim.

Het doet een beetje denken aan lang vervlogen tijden, waarin ene Kenny zijn overspel tegenover ene Kelly – ook al de liefde van zijn leven – vergoelijkte door te ­bezweren dat hij niet was klaargekomen. ­Omdat het dan niet echt telt, toch? Temptation, het is een wereld met heel eigen regels. Daarom ook dat ik doorgaans geen al te grote oordelen vel over wat ik op tv zie ­gebeuren in met camera’s behangen Thaise resorts. En er al zeker geen grote conclusies over De Liefde met grote D én grote L aan vastknoop.

Dat ga ik ook nu niet doen. Ik ga me niet afvragen hoe vluchtig al die jarenlange relaties zijn als er maar ­genoeg drank en genoeg bikini- en zwemshortlijven in de buurt zijn. Ik ga me ook niet afvragen waarom koppels die ­oprecht samen willen blijven, meedoen aan die opgepompte relatietest. Of Instagram-faam zoveel waard is. Of koppels die ik ken het zouden overleven. Ik ga me ook niet afvragen of je echt de Aalsterse casanova bent die je zo graag wíl zijn. Neen. Dat ga ik niet doen, want dat deed ik vroeger ook niet. Temptation is niet representatief voor het echte leven. Zo ver waren we al toen we Ciska indertijd met twee mannen achter een schutting zagen duiken.

Wat deze keer dan het verschil is? Dat je vooraf zulke grote woorden in de mond nam, beste Tim. Dat je ­benadrukte dat je “al dertig” bent en écht wil trouwen. Dat je met je pathetische gezwijmel over ­Cherish nu ook nog eens het begrip coup de foudre een vieze bijklank geeft. Met ouder worden vind ik het almaar vervelender om die romantische plotse liefde besmeurd te zien worden. Ik ben ook al de ­dertig voorbij, snap je? En dan koester je ergens nog dat idee dat die vieze klimop misschien een schone klimroos kan zijn. Maar het verschil is vooral dat ­Deborahs hart volgende week in duizend stukjes zal breken tijdens dat vuurkamp – dju, toch. Haar te zien piekeren over jullie ­relatie terwijl jij al een nieuw “stelletje” vormde; het werd even heel pijnlijk. Echte pijn, in plaats van ­onschuldig leedvermaak. Haar hartverscheurende schreeuw in de vooruitblik naar de volgende aflevering doorkliefde écht even de ziel. En doorprikte de door de zon verkleurde bubbel van de guilty pleasure. Plots bleef enkel de ongemakkelijke schuld van het kijken over. Je hebt het plezier van Temptation de nek omgewrongen, beste Tim. Al zal ik volgende week waarschijnlijk tóch weer kijken. Al was het maar in de hoop dat die arme Deborah weerwraak neemt en Timtation aan het eind van de rit een rechtse hoek toebedeelt.

Ken je dat? Zo’n plant die zich overal tussen wringt? Zo is Temptation Island ook wel.

Warme groetjes,

Kimtation