Nhung Dam: "Waar vind ik het Vietnamese alfabet?"

Nhung Dam, opkomend talent in de Nederlandse letteren, als je een profiel zou aanmaken op Linked­In, hoe zou je jezelf dan voorstellen? Je doet meer dan enkel schrijven.

“Er is niet één term die alles ­overkoepelt. Schrijven, acteren en theater maken, dat zijn de drie pijlers. Die zijn constant in ­beweging. Er is niks zo moeilijk, maar tegelijk ook zo mooi, als zelf iets creëren.”

Alles wat jij doet, draait om communicatie, om dialoog. Je debuteerde vorig jaar bij De Bezige Bij met de prachtige roman Duizend vaders, je schrijft toneelstukken over onder meer Bertolt Brecht, je acteert in tv-series en films. Speelt technologie eigenlijk enige rol in jouw leven?

“Weinig. Ik raak niet gauw ge­boeid door technologische vernieuwing. Als mensen praten over de nieuwe snufjes op hun telefoon, weet ik vaak niet goed waarover ze het hebben.”

Er staan amper apps op je ­telefoon.

“Een paar routeplanners om niet voor de zoveelste keer te verdwalen. En een meditatie-app, Head­space. Al heb ik die nog nooit gebruikt.”

Waarom niet?

“Ik mediteer iedere ochtend zo’n twintig minuten. Maar het idee daar een toestel voor nodig te hebben, houdt me tegen die app te gebruiken. Mijn telefoon moet handig zijn. Het gebruiks­gemak staat voorop. Dat geldt voor alle technologische toestellen. Laatst kocht ik een nieuwe wasmachine. Heb ik alle reviews uitgevlooid om er de simpelste machine uit te pikken. Dus keek ik naar foto’s van de displays. Idealiter heeft een wasmachine twee knoppen: ‘aan’ en ‘uit’.”

Dat heet dan een romantische ziel.

“Dat is een tactvolle manier om te zeggen dat ik ouderwets ben. (lacht) Maar hola: ik waag me wel aan technologische vooruitgang. Kranten digitaal lezen? Geprobeerd, maar afgevoerd, wegens te verknocht aan papier. Idem voor spelletjes. Het is toch fijner om Kolonisten van Catan in de woonkamer te spelen, samen aan tafel, dan op een ­telefoon?”

Je leest ook geen boeken op je telefoon?

“Nee, altijd op papier. En ook het schrijven staat in het teken van het gebruiksgemak. Toen ik Duizend vaders schreef, heb ik mijn Mac op een stapel boeken gelegd en daar zo’n groot, oud, zwart toetsenbord mee verbonden. En een muis, dat ook.”

Je ouders zijn Vietnamees. Moeder woont nog in Noord-Nederland, vader woont weer in Vietnam. Dan is een ­smartphone toch handig om te communiceren?

“Dat klopt. Maar als iemand mij kan vertellen waar ik het ­Vietna­mese alfabet terugvind in die telefoon, dan staan we al een hele stap verder.” (lacht)

Hoewel weinig affiniteit met onze digitale tijd, ben je online wel aanwezig, met een actief Facebook- en Instagram-profiel.

“Mijn vriend helpt me ­daarbij. Toen Duizend vaders verscheen, voelde ik me verantwoordelijk voor de zichtbaarheid van het boek. Dus maakte ik maar zo’n profiel aan. Maar erg ­efficiënt is dat niet. Al stort je er al je tijd en moeite in: die sociale media zijn een bodemloze put. Je kunt alleen maar hopen dat je boek ’leeft’ bij het publiek. Zelf heb je daar weinig invloed op.”

Jouw vriend is online ook makkelijk terug te vinden. Voor de liefhebbers: dat is Nelson da Luz Bentes. Hij behaalde brons op het wereldkampioenschap wushu in China.

“Wushu is het formele Chinese woord voor kungfu, waarbij je een eigen combinatie van eeuwen­oude vecht­bewegingen met sprongen en soms wapens op een mat demonstreert. Bleken er een hoop Nederlanders de prestatie van Nelson via een livestream te hebben gevolgd. En euh, ik niet.”

Waarom niet?

“Nou, geen idee hoe en waar je zo’n livestream vindt. Toen Nelson terugkwam, vroeg hij: ‘En, heb je ’t gezien?” (lacht)

Je hebt geen app om zijn ­prestaties aan de andere kant van de wereld op te volgen?

“Zijn die er dan?”

Kon je de resultaten niet ­op­vragen bij Siri?

“De eerste keer dat ik die Siri ­activeerde, schrok ik. Alsof ik in een science­fiction­film was beland. Nee dus.”

Wat is de laatste foto die je hebt genomen?

“Een foto van een evenement: de ’Amsterdam Weggeef­markt’. Dat is een verrassing voor mijn ­moeder, tot nu: dus moeder, we zien elkaar volgende week!”