Amélie (8) verongelukt samen met haar oma (63) aan spooroverweg: “Mijn enige troost is dat ze niet meer geleden hebben”

“Amélie wou eerst niet mee naar de Spar”, zegt Dieter Claus. “Waarom weet ik niet, maar ze zei tegen Madeleine dat ze thuis wilde blijven. Dat ze geen zin had. Uiteindelijk wou ze wel mee, op voorwaarde dat ze in de auto mocht wachten tot oma terug was. Typisch Amélie.”

Het achtjarige meisje logeerde bij haar oma in Zillebeke, deelgemeente van Ieper. Iets wat wel vaker gebeurde. Madeleine Hessel, een gepensioneerde familiaal helpster, deed niets liever dan voor haar kleinkinderen zorgen.

Trots op toets

“Amélie keek enorm uit naar het weekend”, vertelt Dieter. “Vrijdag had ze in haar klas in het vierde leerjaar een toets over afstanden en meeteenheden. We hebben nog met een lintmeter zitten oefenen. Ze kon soms echt onzeker zijn. Die toets was zo’n voorbeeld. ‘Papa, het gaat niet lukken’, zei ze. En weet je hoeveel ze scoorde op die toets? Tien op tien. Trots dat ik was.”

Zondagochtend trokken oma en kleindochter dus samen richting supermarkt. “Of ze op de heenweg dan wel op de terugweg waren, weet ik niet”, zegt Dieter Claus. “Wat maakt het uit? De politie zei dat Madeleine aan de spoorweg verblind is geraakt door de laaghangende zon.” Uit de eerste vaststellingen van de verkeersdeskundige blijkt dat ze ook het belgeluid niet hoorde. Ze reed rechtdoor zonder te remmen en ramde de slagboom. “Toen ze besefte dat de trein eraan kwam, heeft ze nog proberen te versnellen. Dat is niet gelukt.”

Er volgde een drama: oma en kleindochter werden gegrepen door de aanstormende trein, waarna hun wagen weggekatapulteerd werd en in brand schoot. Een getuige zag alles gebeuren, maar hulp kon niet meer baten. De twee waren op slag dood. “Er is geen geroep meer geweest”, zegt de vader. “Het moet allemaal zeer snel zijn gegaan.” Het is zijn enige troost, zegt hij, dat Amélie nauwelijks moet hebben geleden.

Fatale combinatie

Onmiddellijk na het ongeval kreeg de vader een sms van Amélies oudere broer. De jongen had het radionieuws gehoord en vermoedde dat het om Madeleine en Amélie ging. “Ik maakte mij niet meteen zorgen”, vertelt hij. “Madeleine woont op vijfhonderd meter van die overweg, is daar al duizend keer overgestoken en weet dat het een gevaarlijk punt is. Ik was in de buurt, dus ik dacht dat het geen kwaad kon vlug eens te gaan kijken. Toen ik arriveerde en het wrak zag, heb ik een agent aangeklampt. Er bleef amper iets van de auto over. Op zo’n moment word je bijzonder paniekerig. ‘Is het een rode auto?’, vroeg ik. De agent knikte. Niet veel later werd ik apart genomen en stortte mijn wereld in.”

Alles wijst op een fatale combinatie van een onoplettendheid, een laaghangende zon en een arriverende trein. “Ze hebben brute pech gehad”, zegt Dieter Claus.

De oma laat een man en een dochter na, Dieters ex-vrouw. “Madeleine leefde voor haar kleinkinderen. Als een typische oma.” Hij wil de gedachte koesteren dat zijn dochter een vrolijk, lief meisje was. Een spring-in-’t-veld. “’s Ochtends samen boterhammen smeren. Of gewoon samen in de zetel zitten lachen. Dat waren onze momentjes.”