Astrid Coppens: “Ik heb echt heel veel miserie. Maar ik ben ook echt heel gelukkig”

One and only Astrid. Onder die naam vind je haar op Instagram. Niet Nuyens, haar meisjesnaam. Niet Bryan, de naam van haar ex, door wie we haar leerden kennen. Noch Coppens, de naam van haar tweede echtgenoot. Gewoon Astrid, zoals ze is. Soms schuchter, soms uitbundig, altijd eerlijk.

“Ik zou nu al thermisch ondergoed kunnen dragen.” Met die zin breekt ze het ijs wanneer we haar zien, de ochtend na de eerste Belgische vriesnacht. De jetlag heeft haar heel die nacht wakker gehouden, want ze is pas de avond voordien geland. Van haar ene thuis naar haar andere, van Los Angeles naar Antwerpen. Van zomerse temperaturen naar wintertemperaturen.

Wat opvalt? Hoe relaxed ze is, ondanks de promotour die haar te wachten staat naar aanleiding van die film, waarin ze beland is. En hoe ze te plaatsen valt onder de categorie ‘natuurlijke schoonheid’. Wanneer we voorzichtig polsen of ze echt geen make-up draagt, schudt ze onschuldig haar hoofd. “Tenzij er nog ergens wat ophangt van twee dagen geleden? Dat kan ik wel al eens voorhebben.”

One and only Astrid dus, zoals eerder al gezegd. Geen glitter, geen glamour. Geen wonderland meer, maar de realiteit. En die is ook schoon.

Je bent met de film van reality naar fictie gegaan. Ben je tevreden met het resultaat?

“Heel tevreden. Het was een risico, voor mij zowel als voor het team achter de film. Ik ben geen actrice, dus voor hetzelfde geld was het helemaal misgelopen. Maar ik had er al snel een goed gevoel bij. Het productiehuis heeft mij de vraag gesteld om mee te spelen, waarna ik het script gelezen heb. Na die lezing vond ik dat het personage wel bij me paste, dus besloot ik erin mee te gaan. Het was een heerlijke ervaring. Ik ben het gewend om mezelf te zien, maar televisie is toch nog wat anders dan het grote scherm. In zoveel opzichten. Ik ben reality gewoon en dat vind ik zelf toch heel vermoeiend. Bij de opnames wordt nooit met een script gewerkt. Je moet constant jezelf zijn, maar tegelijk ben je dat toch ook weer niet helemaal. Het was leuk dat ik ditmaal eens niet mijn eigen leven moest tonen, maar een personage mocht spelen.”

Om dat personage te spelen heb je ook je haar moeten knippen en word je heel naturel voor de camera gezet. Was dat oké voor jou?

“Ik vertrouwde de regisseur blindelings, dus ik heb hem carte blanche gegeven voor de styling en look. Als hij vond dat het er zus of zo beter uitzag, volgde ik. Ik speel iemand anders, dus dan is het logisch dat mijn eigen look ondergeschikt wordt. Zo was het ook toen ik als model werkte: het draait niet om mij. Ik kan wel een zekere afstand nemen en het met een objectieve blik bekijken, waardoor ik ook kan zeggen of het goed of slecht is. In de film draag ik enkel wat foundation, omdat mijn huid anders te hard zou blinken op beeld. Maar verder is er niks, zelfs geen mascara. Vroeger zou ik dat misschien minder tof gevonden hebben, maar nu maak ik daar echt geen probleem van. Het is toch wat het is? Wat niet wegneemt dat mijn hart een beetje bloedde bij het knippen van mijn haar. (lacht) Er is echt een heel stuk af. Maar goed. Die lob is nu ook wel echt een trend, dus dat is een meevaller.”

Je zit al jaren bij de bron, in Hollywood, daar waar iedereen zijn dromen wil waarmaken in de filmindustrie. Was jij ooit één van die dromers?

“Ik heb nooit echt de ambitie gehad om actrice te worden, ik heb ook nooit audities gedaan voor filmrollen. Ik heb het al heel veel mensen zien proberen in Hollywood en ongeveer een half procent van al die mensen geraakt ook echt verder. Deze kans is nu op mijn pad gekomen en ik heb er graag aan meegewerkt. Het kwam ook op het juiste moment, een periode waarin ik zo’n uitdaging wel kon gebruiken. Maar ik maak me nu ook geen illusies. Een award ga ik niet krijgen voor mijn rol. En dat hoeft ook niet. Het is een feelgoodmovie, een film die moet entertainen. En dat doet hij volgens mij ook.”

Ben je bang van de reacties?

“Ik besef dat mensen met arendsogen naar mij en de film zullen kijken. Een realitymens dat plots gaat acteren? Als Kim Kardashian morgen in een film meespeelt, zal ook iedereen zijn gedacht daarover hebben. En waarschijnlijk gaan ze denken dat het een flop gaat worden. Ik zou waarschijnlijk dezelfde vooroordelen hebben. Maar dat kan ik me niet aantrekken. Ik ben fier op wat ik gedaan heb en op het resultaat.”

Met Kim Kardashian noem je natuurlijk wel iemand. Hoe zit het met jouw bekendheid hier en in L.A?

“Ik ben lang geen Kim Kardashian. (lacht) Serieus, in L.A ben ik een nobody, daar mag ik doen en laten wat ik wil. Maar zodra ik in Zaventem land, begint het: selfies, handtekeningen… Ik kan daar gelukkig wel mee om, ik weet dat het erbij hoort. En Bram heeft ondertussen ook door dat er dat verschil is tussen Vlaanderen en L.A. In het begin dacht hij namelijk dat het allemaal wel zou meevallen met dat BV-gedoe. Was hij even mis toen we tijdens een eerste avondje uit constant aangeklampt werden. Ik klaag zeker niet. Het enige wat niet oké is, is dat mensen me bijvoorbeeld stiekem filmen terwijl ik op restaurant aan het eten ben. Wacht dan op zijn minst tot mijn bord leeg is, toch? In L.A. is het wat dat betreft dus wel rustiger. Voor de opnames van de film heb ik opnieuw vier maanden in Antwerpen gewoond. Dat was heel leuk, vooral omdat ik zo intensief met de opnames bezig was. Ik heb me geen moment verveeld.”

Antwerpen is leuk, maar Los Angeles is en blijft je thuis?

“Voorlopig wel. Ik denk niet dat ik hier permanent zou kunnen wonen, daarvoor ben ik na twaalf jaar gewoon al te lang weg. En het is hier overigens te koud. (lacht) Toch ben ik de laatste jaren ook heel erg teleurgesteld in Los Angeles. In de mentaliteit, vooral. Het is er zo oppervlakkig, er is zoveel fakeness en het zit er vol opportunisten. Alles draait om geld. Onlangs nog heb ik vierendertig palmbomen uit mijn tuin moeten laten halen. Vierendertig. Omdat mijn palmbomen de waarde van mijn buurman zijn huis deden zakken omdat het zijn zicht belemmerde. Mijn hart brak. Maar het was dat of een rechtszaak van duizenden dollars. Hun mentaliteit zit echt fout. Als ze iets gedaan moeten krijgen van je, dan zijn ze er; maar als ze je niet meer nodig hebben, laten ze je gewoon vallen. Tegenwoordig kan ik direct inschatten of iemand fake is en dan zal ik ook afstand nemen. Daarom zijn de meeste vrienden in Amerika ook Europeanen. Ik merk dat wij toch echt andere normen en waarden hebben. Dat we er hébben.”

Toch heb je zelf ook dat nepwereldje even mee in stand gehouden, want de Astrid uit de eerste seizoenen van de realityshow speelde toch een rolletje, zelfs in haar relatie?

“Er was inderdaad veel niet echt aan die relatie. Ik speelde een rolletje, maar het kwam wel uit mezelf. Het was ik, maar dan uitvergroot. Op dat moment zat ik echt in die typische Amerikaanse flow van enthousiasme en overdrijving. Pas later zag ik zelf in dat het niet helemaal echt was. Maar ik heb me er wel mee geamuseerd. En ik ben niet beschaamd om wat ik gedaan heb. Het werkte voor het publiek en het was plezant. Meer niet. Ik zou het ook niet fake noemen, het was overdreven. Waarschijnlijk heb ik daarom ook een jonge fanbasis, wat voor mij prima is. Het is een fijne crowd om deel van uit te maken.”

Het is ook een publiek waarop je invloed hebt als bekendheid.

“Net daarom let ik ook altijd wel op wat ik zeg, het zal nooit plat of ordinair zijn. De jonge meisjes van nu leven volgens mij onder zo’n grote druk. Sociale media heeft alles veranderd. Ze moeten genoeg volgers hebben, genoeg likes verzamelen, hebben en doen wat de rest heeft en doet. En dan zijn er nog die instantcommentaren. Vroeger moest je nog moeite doen om je gedacht te zeggen, nu typ je het eerste wat in je opkomt en druk je op enter. Dat kan verwoestend zijn. En dat maak ik zelf ook nog steeds mee. Ik ben groot en mager. Vroeger werd ik uitgescholden op de speelplaats, nu op sociale media. Waarom? Ik werk graag rond die bewustwording en daarom heb ik me eerder ook geschaard achter de hashtag en campagne #notothehaters. Zelf volg ik op Instagram amper twintig mensen. Ik moet niet weten wat de wereld aan het doen is of denkt. En ik beheer mijn eigen account. Als ik iets post, zijn er zeker een half miljoen mensen die het zien. Ik zal altijd bewust kiezen wat ik toon en hoe ik iets verwoord. Het is voor mij zo belangrijk om echtheid te tonen, om weg te blijven van al het nepgedoe.”

Is dat nu de nieuwe Astrid die aan het woord is?

“Misschien is het een Astrid die de mensen nog niet goed kennen. Mensen die me enkel kennen van het programma denken dat ze weten wie ik ben, dat ik echt zo ben. Maar voor hen is het onmogelijk om me vast te pinnen. Ik verschil in realiteit niet veel van de Astrid op televisie, maar het is wel allemaal minder opgeblazen. En ik denk dat we dat ook hebben kunnen tonen bij de laatste reeks. Daar heb ik veel positieve commentaar op gekregen, veel mensen waren aangenaam verrast door de Astrid die ze daar zagen. Een transformatie, een beetje zoals de bekende Pussy Wagon die de Peace Wagon werd. Ik vond het belangrijk dat de mensen die verandering meekregen.”

Je zwijgt ook niet langer. In de avondshow ‘Gert Late Night’ gaf je eerlijk toe dat je ex en jij de laatste zes jaar van jullie huwelijk geen fysiek contact hadden. Vond je dat je dat moest opbiechten?

“Ik heb altijd gezwegen, maar waarom eigenlijk? Kijkers zagen ook wel hoe anders en beter mijn relatie met Bram is. We hebben veel liefde en warmte voor elkaar, ik denk dat de kijkers dat ook wel zo aanvoelen. Die bubbel met mijn ex werd door de kijkers toch al doorprikt, ik heb het gewoon bevestigd.”

Wat is de rol van je echtgenoot Bram in die evolutie naar meer echtheid?

“Bram dacht bij onze eerste ontmoeting echt dat ik een schijtwijf was. Dat heeft hij me nadien overigens ook letterlijk gezegd. Maar hij heeft zijn mening dus moeten herzien na verloop van tijd. Bij hem kan ik gewoon mezelf zijn. En hoe meer ik mezelf kan zijn, hoe beter het voelt. Ik kan echt zeggen dat ik heel gelukkig ben in mijn relatie. Maar ik heb wel heel veel miserie door de rechtszaak en dat hangt als een enorm grote donkere wolk boven ons. Constant. (Astrid wordt door haar ex-man John Bryan aangeklaagd voor 1,8 miljoen euro aan achtergehouden inkomsten, red.) Ik sta ermee op en ik ga ermee slapen. Al tweeënhalf jaar sleept dat nu aan, in december valt de uitspraak, na het proces, dat anderhalve week zal duren. Dat gaat zwaar worden. En als mijn ex zou verliezen en in beroep gaat, begint alles gewoon opnieuw.”

Je moet ofwel heel sterk zijn om zoiets te doorstaan, of er heel sterk van worden. Welk van de twee geldt voor jou?

“Kraken is maken, dus ik word er sterker van. Al blijft het moeilijk. Ik weet dat ik niet anders kan dan het loslaten, maar zelfs dat gaat niet. Het klinkt misschien onnozel, maar ik ben begonnen met mediteren om toch ergens wat rust te vinden. Mijn hartslag gaat zo snel door de stress, dat ik af en toe letterlijk op adem moet komen. Ik denk steeds dat er wel een einde aan gaat komen, maar dan wordt dat hoopje ellende toch weer wat groter. Ik word enorm op de proef gesteld, maar ik probeer me niet te laten gaan, het niet te laten hangen. Het is een cliché, maar mijn geliefden en ik zijn gezond, dus ik ben dankbaar. Ik voel me gelukkig en dat beschouw ik als mijn grootste kracht.”