Deze 7 kandidaten nemen het vandaag op tegen Poetin

1. Ksenia Sobtsjak: de Russische Paris Hilton

Met haar 36 lentes is de extravagante televisiepersoonlijkheid en journaliste Ksenia Sobtsjak de jongste kandidate sinds 2004. Deze Russische Paris Hilton – die van haar stoeipoesimago af wil – weet als dochter van Anatoly Sobtsjak, Poetins voormalige mentor, uitstekend hoe ze de gegoede kringen en de media moet bespelen.

Het politieke programma van Sobtsjak is bijzonder dunnetjes en gaat uit van de basisgedachte dat haar beleid ‘tegen alles en iedereen’ zal zijn. Uit de vele zenduren die Sobtsjak op televisie kreeg, blijkt dat ze vooral tegen de ideeën van de oppositie is. Eind december verklaarde ze dat ‘het niet gezond is om 18 jaar aan de macht te zijn, zelfs niet voor Poetin’ maar dat ze Poetin ‘nooit persoonlijk zal aanvallen omdat er een onderscheid moet worden gemaakt tussen de politicus en de man die het leven van haar vader heeft gered’.

2. Sergei Baboerin: de bejaardenmagneet

Deze vaste waarde van de Russische Volksunie draait al mee in de doema sinds Vladimir Poetin voor het eerst president werd. Op zijn conservatief nationalistische programma ligt wat stof, maar de stokoude ‘bescherm uw vaderland en heel de sovjetwonden’-formule blijft vooral bij gepensioneerden in trek.

Baboerin weet als geen ander hoe hij op het juiste moment in de Russische media kan verschijnen. In 2007 riep hij plots dat elke Russische burger 4 miljoen roebel schadevergoeding zou moeten krijgen van de overheid voor ‘de onjuistheden die hebben plaatsgevonden tijdens de privatisering na de val van de Sovjet-Unie’. En toen moesten zijn tegenstanders maar uitgelegd krijgen aan de Russische kiezer waarom ze dat – ondanks hun gelijkaardige partijgedachtengoed – toch niet zo’n goed idee vonden.

3. Pavel Groedinin: de niet zo simpele aardbeiboer

Groedinin geldt als het wit konijn van de Communistische Partij van de Russische Federatie. De 53-jarige zakenman gaat prat op zijn communistische roots en mocht op de staatstelevisie urenlang vertellen over hoe hij als jonge knaap samen met zijn familie in een grote sovjetboerderij vol groenten en fruit werkte. Dat hij na de val van de Sovjet-Unie dat bedrijf opkocht, rijk werd en nu met zijn producten zowat elke grote versmarkt in het land domineert, vindt hij naar eigen zeggen minder belangrijk.

Het liefst wordt Groedinin gezien als die eenvoudige aardbeienplukker van weleer die het talent bezit om het oude communistische systeem in een nieuw jasje te stoppen met louter nog de lusten. Dankzij zijn kapitaalkrachtige status wist Groedinin de (financiële) steun van oligarchen binnen te halen. Die worden immers ‘de vervanger van de staat’ in de beleidsvisie van Groedinin, die de Russische families opnieuw van hun geboorte tot overlijden wil binden aan één werkgever.

4. Vladimir Zjirinovski: de relschopper

Als 71-jarige is Vladimir Zjirinovsky de oudste presidentskandidaat. Al betekent dat niet dat debatten met de leider van de Liberaal-Democratische Partij een dooie boel zijn. Integendeel: de nestor van de Russische politiek schopt geregeld tegen de schenen van ‘mensen die het verdienen’, zijnde zowat iedereen behalve mannen die ultranationalistisch en extreemrechts zijn. De naam van de partij is enigszins misleidend, aangezien Zjirinovski geen liberale en democratische koers vaart, maar veeleer een radicaal-nationalistische koers.

Zjirinovski wordt door de Russische media regelmatig beschreven als ‘een incompetente clown’. Een van de meest spraakmakende incidenten is de seksistische toespeling die hij maakte op een persconferentie in 2014. Hij stelde er dat ‘alle Oekraïense vrouwen nymfomaan zijn’ en vroeg twee van zijn lijfwachten om ‘die journaliste daar van Rossija Sevodnja bruut te verkrachten om dat aan te tonen’. De zwangere journaliste was moest in shock naar het ziekenhuis gebracht worden.

5. Maxim Soeraikin: de zuivere Stalinist

Voor wie de traditionele Communistische Partij van de Russische Federatie niet ‘puur’ genoeg is, biedt ‘Communisten van Rusland’ een alternatief. Die partij, die een zuiver marxistisch-leninistische lijn volgt, is vooral bekend om haar roep om de doodstraf opnieuw in te voeren.

De neo-Stalinistische frontman Maxim Suraikin neemt zijn presidentiële missie serieus, maar blijft pragmatisch. ‘Ik zal zeker tweede worden’, zei hij in december 2017. ‘Over de eerste plaats praten wij nu nog niet.’ Met het tienpuntenprogramma ‘Tien Stalinistische aanvallen op het kapitalisme en Amerikaans imperialisme’ hoopt Suraikin de kiezer te verleiden.

6. Boris Titov: de liberaal met tegenzin

Het was een ‘van moetens’ bij de Partij van de Groei in Rusland: zakenman Boris Titov wilde aanvankelijk niet deelnemen aan de verkiezingen, maar kon niet anders omdat er in zijn partij onvoldoende steun was voor andere potentiële kandidaten.

Met enige tegenzin en speeches die bol staan van euhs en clichés, zal Titov de Russen proberen te overtuigen van de voordelen van de vrije markteconomie, democratie en de rechten van de middenklasse. De kans dat de partij de kiesdrempel van 5 procent haalt voor een zitje in de doema, is niet groot.

7. Grigori Javlinski: de voorzichtige academicus

Als het op presidentiële intenties aankomt, weet Grigory Javlinski van de partij Jabloko (‘appel’ in het Russisch) hoe de vork in de steel zit. Nadat hij Boris Jeltsin uitdaagde in 1996, Poetin in 2000 en in 2012 niet mocht deelnemen aan de presidentsverkiezingen, probeert deze economist, academicus, auteur en politicus het dit jaar opnieuw.

Javlinski laat zich niet snel betrappen op oneliners als hij die achteraf niet kan staven met wetenschappelijke bewijzen. Die lijn vindt de kiezer ook terug bij de partij zelf, die zich voorzichtig kritisch uitlaat over het autoritaire beleid van Poetin, maar ervoor kiest om vooral te focussen op de verbeterpunten. Het stokpaardje van de partij: het Russische volk overtuigen dat de politieke en economische hervormingen die in de jaren negentig werden doorgevoerd, niet des duivels waren tot de oligarchen het systeem ‘op een perverse manier’ begonnen uit te melken.