Anderlecht-icoon Paul Van Himst over de titelstrijd van paars-wit: ‘Wat er nu gebeurt, is onverhoopt’

‘Koffie, jongens?” Van Himst zet zich neer. Zijn kantoor op de burelen van koffiebranderij Brésor in Relegem ademt nog steeds voetbal. Van een Anderlecht-sjaal tot een shirt, oude foto’s en relikwieën. En de kranten liggen nog elke dag open op de sportpagina’s. “Ik ben altijd blij als er voetbal op televisie is. Union maandagavond... Dat laatste kwartier. Verdomme, indrukwekkend. Technisch, fysiek. Allez, de vélo heb ik ook graag. Wie gaat er Pogacar van de zege in de Giro houden, hé?”

Niemand, wellicht. Wie gaat er Anderlecht van de titel houden?

(lacht) “Ik ben de laatste twee thuismatchen niet kunnen gaan zien. Ik had te veel last van de rug (Van Himst werd twee jaar geleden geopereerd aan de heup, red.).”

Wat vond je van hun seizoen tot nu toe?

“Ik vind dat je in eerste instantie moet kijken naar wat de doelstelling was vóór het seizoen. Die elfde plaats vorig jaar was het slechtste resultaat uit de geschiedenis.

(denkt na) “Toen ik speler was, hadden we ook eens zo’n periode eind jaren zestig, begin jaren zeventig. Standard speelde drie keer op rij kampioen, wij deden het slecht. Wel, we kochten na dat derde seizoen zonder titel spelers met ondervinding. Jan Verheyen, Jean Dockx... En Georg Kessler was trainer. We werden meteen kampioen.

“Ik denk dat ze na vorig jaar ook gekozen hebben voor zekerheid. Dolberg, Schmeichel, Thorgan Hazard. Daar moet je bijna mee voor de titel spelen. Hebben ze ook gedaan. Ach, veel mensen praten over het spelniveau van Anderlecht. Maar het belangrijkste is om opnieuw mee te doen voor de prijzen. De laatste keer dat Anderlecht kampioen werd, was René Weiler trainer, zeker?”

Zeven jaar geleden.

“Voilà, het heeft lang genoeg geduurd.”

Hoeveel deugd doet het jou dat Anderlecht opnieuw bovenin meedraait. De voorbije jaren waren...

(pikt in) “We moesten kijken naar de suprematie van een van onze rechtstreekse concurrenten (doelt op Club Brugge, red.). Soms doet dat pijn, hé. Het publiek reageerde ook vijandelijk. Maar als ik dan die ambiance zag tegen Racing Genk vorige week. Fantastisch. Dat maakte ik slechts zelden mee.”

Voel je dit seizoen een andere vibe als je het stadion binnenwandelt?

“Toch wel. Het enthousiasme is helemaal terug. Niet onlogisch. In het Frans zeggen ze: ‘L’appétit vient en mangeant’. Honger is de beste saus.”

Deed het jou de voorbije jaren pijn dat de club helemaal weggleed?

“Plezant was anders. Ik ben grootgebracht op Anderlecht, ik speelde er van mijn acht jaar. Als je dan de ploeg ziet verdwijnen, is dat mentaal wel zwaar.”

Eigenlijk dacht iedereen dat het beter zou draaien toen Vincent Kompany terugkeerde als speler/trainer.

“Dat is minder goed gelukt. Ach, Vincent is een jongen die zó graag voetbal ziet. Alleen vind ik: als trainer moet je soms realistisch zijn en moet je tegen je principes durven ingaan. Altijd goed spelen, maar toch elke keer verliezen, dan is de leute er ook snel vanaf. Weet je: wat er nu gebeurt, is onverhoopt. Niemand had vooraf gedacht dat Anderlecht nog zou meedoen voor de titel op twee speeldagen van het einde.”

Hoe kijk jij naar een trainer als Riemer? Hij krijgt vaak de wind van voren, voetbalt volgens sommigen zonder duidelijk idee en te defensief.

“De job van trainer is niet evident. Alles wordt in vraag gesteld. Maar Riemer en ook Jesper Fredberg zijn enthousiaste kerels – ik ken ze een beetje. Zij hebben ‘het spel’ mee rechtgetrokken op Anderlecht. Het is een goede zaak dat ze niet uit België komen, dat ze met afstand naar alles kijken. Hun komst is positief gebleken. De resultaten zijn er, er staat iets. Dat het voetbal niet altijd even mooi is...”

Moeten we niet stilaan afstappen van het idee dat Anderlecht staat voor mooi voetbal?

“Het moderne voetbal is alleszins veranderd. (mijmert) Ik had trainers zoals Pierre Sinibaldi van wie ik mij niets moest aantrekken over wat achter de middenlijn gebeurde. Dat was voor het middenveld en de verdedigers. Ik moest vooraan blijven, de bal krijgen, inspelen en voor de goal komen. Zoiets zie je nu niet meer, dat is ondenkbaar geworden. In het hedendaagse voetbal staan ze meteen met tien man achter de bal. Je moet gasten hebben die fysiek sterk staan, die het kunnen blijven belopen negentig minuten lang.”

Dat gebeurde destijds ook niet met het beste voetbal.

“Ik zeg het: als er ene schone voetbal wil zien, ben ik het. Alleen moet je soms spelen naar de kwaliteiten van jouw ploeg. Het moet niet altijd mooi zijn. Je moet kúnnen winnen ook.”

Wat verwacht je van de wedstrijd zondag?

“Ik heb gelezen dat Thiago niet kan spelen. Dat is een zware handicap voor Club. Aan de andere kant missen wij Vertonghen, Hazard en Delaney – hij geeft gewicht aan het middenveld, komt voor de goal en heeft een goed kopspel. Er is veel ervaring die niet meespeelt. De stress zal ook een rol spelen. Hoe korter je bij een titel komt, hoe moeilijker het is. Dan gaan er zaken meespelen waar je anders niet bij stilstaat. Zenuwen, de benen die iets zwaarder wegen.”

Je leeft mee, hé?

(knikt) “Maar ik ga er mijn slaap niet voor laten, hoor.”

Wie is voor jou nu de man van het seizoen bij Anderlecht?

“Goh, je hebt Vertonghen en Debast achteraan. Dreyer scoorde veel. En dan is er Dolberg. Persoonlijk vind ik hem... Hij kan een goal maken. Maar hij speelt te veel achteruit. Leoni is een goede voetballer en Thorgan Hazard, natuurlijk. Hem missen ze op dit moment. Hazard is moeilijk te controleren voor zijn tegenstanders. Hij voyageert op het veld. Net zoals Vanaken dat doet bij Club Brugge. Die mannen kan je amper neutraliseren. Schmeichel pakt ook goed de laatste weken. Je ziet, ik heb er al veel opgesomd. Eigenlijk is het collectieve van groot belang bij dit Anderlecht.”

Mogen we dit ook het succes noemen van Wouter Vandenhaute en Marc Coucke?

“Ja. Er is heel veel kritiek geweest op hen. Zij zijn de bazen, zij beslissen – ook financieel. En ze hebben volgens mij goed werk geleverd. (blaast) Ze hebben toch wat meegemaakt de laatste jaren. Hier het stadion binnenrijden, het publiek dat zich tegen hen keerde, spandoeken die opgehangen werden... Dat is incasseren. Je blijft in de eerste plaats toch ne mens. Dus ja, ze verdienen dit.”

Ga je zondag ter plaatse kijken?

“Normaal gezien wel. Ik ga op tijd vertrekken, zodat ik rustig naar mijn plaats kan stappen.”

Samen met Eddy Merckx?

“Ik denk het. Eddy heeft de laatste maanden wat pech gehad met zijn maag. Maar ça va, het gaat.”

Pronostikeren jullie nog altijd voor de match?

(lacht) “Ja, ja. Eddy zegt altijd: ‘We gaan verliezen.’ Waarop ik antwoord: ‘Nee, ze gaan winnen.’ Eddy zal nu niet zeggen dat ze er plots gaan overlopen. Ik evenmin. Ze spelen dan wel thuis, maar... Het is tegen Club Brugge.”

Wat is jouw pronostiek?

(lacht) “Als Anderlechtenaar kan ik niet zeggen dat Club wint. 2-1.”

Stel dat Union punten laat liggen en Anderlecht kampioen kan worden. Ga je dan zoals steeds tien minuten vroeger naar huis?

“In dat gewoel zitten is niets voor mij. Maar ik kijk wel uit naar zondag. Na al die tijd misschien nog eens kampioen worden... Awel, ik vraag me af wat Riemer gaat doen. Alles op alles zetten voor een overwinning of toch blij zijn met een puntje. Kunt ge in zo’n thuismatch voor 25.000 man verdedigend spelen? Ik weet het niet. (herhaalt) Ik weet het niet.”

Terwijl Van Himst poseert voor de foto’s, keert hij in zijn herinnering terug naar 7 oktober vorig jaar. Anderlecht eerde zijn clubicoon met een grote lichtshow en een retrotruitje. “Al die lichten... Ik had zoiets nooit eerder gezien. Ik ben niet iemand die snel emotioneel is. Maar dat moment was écht mooi. Ne schone souvenir.” Als we Van Himst erop wijzen dat Anderlecht er meer dan een jaar mee bezig was om alles te regelen, kijkt hij verbaasd. Hij knipoogt. “Allez, chance dat ik er nog was dan. De club levert uitstekend werk. Je ziet dat aan alles. Supporters gaan opnieuw met plezier naar Anderlecht. Daar draait het toch ook om, hé? De mensen zèn terug zot van de ploeg.”

Anderlecht-Club Brugge, zondag om 18.30 uur.