Ik was getuige van het agressieve voorspel tussen twee dominante beesten

Terwijl ik juist mijn voeten omhoogstak, om voor eens en voor altijd uit te maken of mijn linkervoet inderdaad, zoals kwade tongen beweerden, groter was dan mijn rechter, ging mijn telefoon. Op mijn schermpje lichtte de naam van een nabij wonende, in opspraak geraakte tv-persoonlijkheid op, die onlangs betreurenswaardige dingen had gezegd over vrouwen. Argwanend maar evenzo nieuwsgierig nam ik op. "Heerma!" klonk het, een corporale begroeting die totaal misplaatst aanvoelde. "Kijk eens uit het raam." En warempel, daar stond hij, zwaaiend en wel. Hij vroeg me of ik misschien met hem mee wilde gaan om gordijnen te kopen, een verzoek dat gezien onze oppervlakkige band zo merkwaardig was dat er wel iets achter moest steken.

Daar liepen we, over de grachten, terwijl ik, lafaard die ik ben, een subtiele afstand tussen ons liet vallen die buurtkennissen aan het twijfelen kon brengen; misschien liepen die schrijver en die in opspraak geraakte tv-persoonlijkheid toevallig schuin achter elkaar, misschien kenden ze elkaar niet eens. We arriveerden bij een duur uitziende boutique, gespecialiseerd in Italiaanse zijde, een adresje van een andere tv-persoonlijkheid. Een mevrouw van in de zestig, in een onberispelijk mantelpak gestoken, heette ons welkom en stelde zich voor als Els. Ik herkende de zoetige, weeë lucht die er hing snel als afkomstig van een geurkaars, maar mijn kompaan zat op een ander spoor. "Het ruikt hier naar vrouwelijkheid", zei hij doodleuk, waarna Els tevreden knikte.

De tv-persoonlijkheid en ik lieten ons goed voorlichten. Toen ik voor iets subtiels pleitte, knikte hij. Maar over de nadere invulling van subtiliteit verschilden we kennelijk van mening, aangezien zijn voorkeur uitging naar kasjmieren gordijnen met een fleur-de-lispatroon. Uiteindelijk wist ik hem te verleiden tot het overwegen van een fraaie witte Dedar, half linnen, half zijde, geweven in Como. Els aankijkend wees hij naar het textielmonster: "Die dus, en dan tot aan de vensterbank."

Els schudde resoluut haar hoofd. "Gordijnen moeten tot de grond reiken, tot de vensterbank is lelijk en burgerlijk." Ze nam hem in zich op en zei dat ze hem meer smaak had toegedicht. Zo snel liet hij zich niet afbluffen; hij toonde foto's van zijn huis en benadrukte meermaals dat hij uitzicht had op de grachten. Els zette haar brilletje op: "Wel een beetje klein, hè? En die verwarming lijkt me aan vervanging toe. Misschien een likje verf?"

Hij trok zijn telefoon terug. "Maar mevrouw, ik wil gewoon die gordijnen, en niet tot de grond!"

Els: "Dan hebben we een probleem, want aan dat soort smakeloosheid doe ik niet mee. Wij hebben ook een naam hoog te houden."

Hij: "Els. Ik vind het woest aantrekkelijk, hoe je tegen me praat."

Zij: "Je doet maar."

(Ondertussen schuifelde ik naar achteren, en nam ik plaats op een met fijn rood fluweel beklede fauteuil, met perfect uitzicht op het schouwspel.)

Een kwartier vol wederzijdse aantijgingen van wansmaak volgde, over zijn burgerlijke gordijnvoorkeuren en haar wanstaltige manier van inrichting, ik was getuige van het agressieve voorspel tussen twee dominante beesten. Uiteindelijk leek de tv-persoonlijkheid te zwichten. "Voor het eerst in mijn leven", zei hij, "overweeg ik om naar een vrouw te luisteren".

"Ik ben niet zomaar een vrouw", bromde ze terug.

Een kwartier later stonden we buiten, hij met een stuk gordijn over zijn schouder, om thuis uit te proberen. Aangezien hij te ontdaan was om te lopen, namen we een Uber terug. Later die avond stuurde hij me een sms: ik ben verliefd. Een kwartier later volgde een nieuw bericht: maar die gordijnen van haar moet ik niet.

Zo begonnen, op een druilerige zaterdagavond in Amsterdam, de onderhandelingen over een onverwacht huwelijk.