Doek valt over ‘kleinste cultuurhuis van België’

In 1990 startte Diana Van Strij-donck, met een diploma van de Antwerpse kunstacademie op zak, een kunstgalerij in een rijhuis. Op het openingsfeest stond de lichtblauwe Cadillac Eldorado van kunstenaar Panamarenko voor de deur en stond Guido Belcanto op de tafel te zingen. “Hij was nog niet de grote Guido Belcanto zoals we hem nu kennen, veeleer een jongeman die zijn weg zocht als artiest. Ik had wel een neus voor talent”, zegt Diana trots.

In 2009 besliste ze de expositieruimte om te toveren tot een theater- en concertruimte. Vooral voor de kamerconcerten was het cultuurhuis gekend. In het salon stonden welgeteld 49 stoelen, die meestal volledig volzet waren. Er vonden intieme concertjes plaats op een plek die helemaal anders is dan de meeste concertzalen. Het gaat dan ook om een gewoon rijhuis in de Dahliastraat in Antwerpen-Noord. Het Expohuis raakte bekend als het ‘kleinste cultuurhuis van België’.

Nooit klachten

Dat moeten de buren gehoord hebben. “Maar ik kreeg nooit klachten van hen”, gaat Diana verder. “Ze waren veeleer trots en enthousiast dat ze de muziek konden beluisteren. Mijn naaste buren heb ik nu en dan uitgenodigd voor een gratis concert.” De organisatie was volledig gebaseerd op vrijwilligers. De vzw Expohuis verkocht lidkaarten om de artiesten te bezoldigen.

Door de jaren betraden onder meer acteur Warre Borgmans en muzikant Jean-Bosco Safari het podium. Maar vooral kleinere of onbekendere namen kregen er een kans. Er vonden niet erg veel optredens plaats, maar de aanwezige muzikanten werden zorgvuldig geselecteerd.

Zondag speelde het duo Billy & Bloomfish er de laatste noten. “Het was niet de bedoeling dat het een ‘afscheidsconcert’ zou genoemd worden”, zegt Diana. “Maar dat werd het op een of andere manier dan toch.”

Vat vol energie

Ze woont al 33 jaar in het pand, dat ze normaal begin september zal verlaten. Waarom ze dat doet, is moeilijk zo te bepalen. “Dat is een moeilijke vraag, ik weet het niet zo goed. Als huis is het wel erg groot en ik wilde iets kleiner gaan wonen. Het was een vat vol energie, maar na al die tijd is het stilaan genoeg. Ik wilde aan een nieuw hoofdstuk beginnen. Uiteraard ga ik mijn levenswerk wel missen.”

Ze vertrekt niet zonder souvenir. “Ik heb verschillende fotografen mijn huis laten fotograferen. Ik ga er een ouderwets fotoboek van maken, zo een waarin je op je gemak kan bladeren.”

Ze gaat met de vzw Expohuis verder in een andere branche. Die zal in samenwerking met Volkshogeschool Elcker-Ik wekelijks begeleiding geven op poëzieavonden. Voor Diana is het leven zonder kunst ondenkbaar. “Heel mijn leven staat in teken van kunst.”