Waarom België het VN-verbod op kernwapens niet ondertekent

Er zijn wereldwijd nog altijd bijna 16.000 kernwapens. In oktober van vorig jaar werd in New York een week lang druk onderhandeld om een resolutie te ontwerpen die het gebruik ervan verbiedt. Wie het ondertekent - en dat gebeurt vandaag - verbindt er zich toe. Dat België dat niet doet, wordt als een gemiste afspraak met de geschiedenis beschouwd.

Onze regering motiveert de beslissing met de simpele argumentatie dat het toch geen zin heeft om het verdrag te ondertekenen. De Navo, met naast de VS ook het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk als belangrijkste nucleaire grootmachten, blijven kernwapens immers essentieel vinden voor de regionale veiligheid. Zodus zullen zij het verdrag evenmin ondertekenen - en wat is een verdrag waard zonder hun handtekening?

De atoommachten zien meer heil in een versterking van het non-proliferatieverdrag, dat poogde te voorkomen dat atoomwapens in het bezit zouden komen van andere landen dan de vijf originele bezitters. Volgens de Belgische regering heeft een aparte procedure dan ook geen zin omdat het nucleaire non-proliferatieverdrag al ‘geleidelijke stappen’ voorziet.

Dat het verdrag voor de kernwapenstaten en hun bondgenoten (waaronder ook ons land) zogezegd ‘te vroeg’ komt, vond Tom Sauer, docent internationale politiek aan de UAntwerpen, begin deze zomer al ‘een bizarre redenering. Net zoals de slavernij niet is afgeschaft door slavendrijvers, moeten we natuurlijk ook niet verwachten dat de kernwapenstaten het initiatief zouden nemen om kernwapens af te schaffen.’