Lieve vecht al jaren tegen haar eindeloos verdriet om de dood van haar zoon. Zijn lichaam werd nooit gevonden
© Joris Herregods
Al vier jaar vecht Lieve Baken (61) tegen haar verdriet om de dood van haar zoon Jelle Leemans (kleine foto), in 2013 verdwenen en wellicht vermoord bij een mislukte drugsdeal in Nederland. Verdriet dat ze met niemand kan delen, omdat niemand weet wat ze voelt. Ze schreef het neer in het boek Een Spoor van Verdriet, dat dit weekend verschijnt. “Mensen zeggen dat ik verder moet, maar de toekomst is één groot vraagteken.”
Jelle Leemans was een vlotte 27-jarige man die zijn leven aan het uitbouwen was. Een huis gekocht, vaak in Nederland op de baan voor het werk. Maar de verbouwingen kostten geld, en Jelle viel voor het snelle geld in het drugsmilieu. “Door de vrijheid op zijn werk moet hij in contact gekomen zijn met een veel snellere manier om geld te verdienen”, zegt zijn moeder Lieve Baken nu, vier jaar na de verdwijning van haar zoon.
Dat haar zoon drugs verkocht, was nieuw voor de familie en valt nooit goed te praten. “Het was verkeerd van hem, maar hij was geen crimineel”, zegt ze. “Jelle was een naïeve jongeman, die in de val gelopen is.”
© Joris Herregods
Na een afspraak in Nederland, op 21 november 2013, kwam hij niet meer thuis. Het onderzoek loopt nog, en Lieve hoopt dat een van de betrokkenen ooit zijn of haar mond voorbijpraat. “Er zijn mensen die weten wat er met Jelle gebeurd is, maar ze zeggen niets. Ik weet zeker dat hij vermoord is, maar zijn lichaam is nooit gevonden en de verdachten lopen vrij rond door gebrek aan bewijzen.”
Botte uitspraken
De onwetendheid knaagt. “Een toekomstbeeld heb ik niet meer. Van de feestdagen, reizen of etentjes kan ik niet meer genieten. Ik kan niet tegen die ‘gedwongen’ vrolijkheid. En die onmacht en frustratie zal ik meedragen tot mijn dood. Ik zocht jarenlang naar boeken die me konden ondersteunen, met verhalen van mensen die hetzelfde meemaakten. Maar die boeken zijn er bijna niet, en uit pure radeloos- en eenzaamheid begon ik zelf alles neer te schrijven.”
Dit weekend komt Een Spoor van Verdriet uit, een soort relaas van emoties en gevoelens. “Alles is geschreven vanuit mijn buikgevoel, en niemand heeft er al iets van gelezen. Er is ook geen letter veranderd aan mijn soms botte uitspraken of schrijfstijl. Niemand weet hoe ik me voel of wat ik doormaak, dus niemand had het recht mijn verhaal te herschrijven.”
Uitgeverij Witsand overtuigde haar om haar verhaal aan de buitenwereld te vertellen. Zelf voelt ze zich er niet beter door. “Ik moest telkens terug naar de moord, het verdriet, de onwetendheid … Toch heb ik kunnen zeggen wat op een andere manier niet kon. Dit wilde ik kwijt, en hier stopt het ook. Voor mij blijft het één grote nachtmerrie, maar misschien hebben anderen er iets aan, en komt er erkenning en begrip voor mijn verdriet.”
