COLUMN. “Soms wil iemand met rust gelaten worden. Soms is onverwachte menselijke warmte erg welkom”
© Koen Van Buggenhout
Een vrouw van middelbare leeftijd komt het kabinet van de dokter uit gestrompeld. Ze wordt ondersteund door een vriendin. “Roep mij maar als het niet gaat”, zegt de dokter en ze gebiedt de volgende patiënt om haar te volgen. De vrouw is lijkbleek.
Haar vriendin helpt haar op een stoel en gaat dan buiten een sigaret roken. Haar trekken zijn haastig. De vrouw ziet er volledig overstuur uit. Alsof ze net te horen kreeg dat ze aan een zeer ernstige ziekte lijdt. Ik vraag me af of ik iets kan doen en ik doe niks. Soms wil iemand met rust gelaten worden. Soms is onverwachte menselijke warmte erg welkom. Ik durf niet in haar plaats te beslissen.
De vrouw kijkt even op, de wachtkamer rond. Daar zitten een moeder met een hoestende kleuter die snot op een oud album van Suske & Wiske smeert. En ik, hoogzwanger. Als ze oogcontact maakt, vraag ik of ik wat kan doen, bedenk ik. Maar ze kijkt me niet aan. Ze richt haar blik op de neuzen van haar schoenen, neemt een slok water uit een flesje en staart dan in de verte. De radio speelt. Iets te luid. Een nummer van Lenny Kravitz. “Fuck you/ I’m a survivor”, galmt het.
De kleuter hoest. “Handje voor je mond”, beveelt zijn moeder voor de zevenenvijftigste keer. Doet-ie niet. Buiten, vlak voor het raam, inspecteren twee mezen een vogelhokje. Op de achtergrond fietst een tiener voorbij, zichtbaar zingend. Het is best mooi weer. Op de stoep loopt een oude man, die een andere man tegenkomt en ze houden halt voor een praatje. Naast hen de pmd-zakken die die dag nog moeten worden opgehaald. Het ziet er doordeweeks uit. Gewoontjes, kabbelend. Maar levens veranderen ook op dagen als deze.
De vriendin stapt de wachtkamer weer binnen, neemt plaats naast de vrouw. “Gaat het?”, vraagt ze. De vrouw antwoordt niet. Er rolt een traan over haar wang. “Kom maar mee”, zegt de dokter tegen mij.
