Máxima bewijst dat een reeks over het koningshuis niet hoeft te ontaarden in een groteske verkleedpartij
Pieter Dumon zet de blik op oneindig. Vandaag: Máxima begint als een romcom en gaat dan via een bruuske stijlbreuk verder als genietbare fictie.
Een woedende Máxima stormt door het paleis terwijl ze haar toekomstige echtgenoot, die wat onhandig achter haar aan huppelt, in drie verschillende talen de mantel uitveegt. De reden voor het dispuut? De terloopse melding dat de vader van de bruid niet welkom is op het huwelijk dat er zit aan te komen.
Een openingsscène die meteen de arena schetst waarin je als kijker terechtkomt. Geen overbodige luxe. Zonder die plaatsbepaling zou de nietsvermoedende kijker immers zomaar kunnen denken dat hij of zij bij een of andere luchtige romcom verzeild is geraakt. Máxima volgt -in de eerste aflevering- immers perfect het draaiboek van het betere ‘boy meets girl’-verhaal.
Zij belandt per toeval op een aristocratisch feestje en loopt hem daar tegen het lijf. Aanvankelijk is er wat verwarring en blijken de twee protagonisten elkaar niet zo heel erg te liggen. Maar wanneer ze elkaar wat beter leren kennen, komt aan het licht dat ze veel meer gemeen hebben dan ze op het eerste zicht hadden vermoed. De vonk slaat over, het koppel to be trekt samen de boer op en niet zo heel veel later volgt de eerste kus.
Maar dan duiken - zoals dat in een romcom nu eenmaal gaat - plots obstakels op. In deze het simpele feit dat de ene helft van het koppel een kroonprins blijkt te zijn. Wat leidt tot wat kat-en-muis-spelletjes met de verzamelde pers en een eerste ontmoeting met de aanstaande schoonouders waarin de zenuwen net iets strakker gespannen staan dan wanneer die schoonouders in kwestie een bakkerij -om maar iets te zeggen- hadden gerund.
Al die elementen leveren een meer dan onderhoudende eerste aflevering op. Met oog voor detail en historische setting in beeld gebracht. En overtuigend gespeeld door de dragende acteurs. In tegenstelling tot minder geslaagde pogingen - om Albert II maar niet te noemen - hebben de makers van Máxima zich niet laten verleiden tot een wedstrijdje ‘wie lijkt er het hardst op het origineel’. Pruiken en valse neuzen bleven dus - gelukkig - in de kast. En akkoord, Delfina Chaves is dan misschien geen exacte kopie van Máxima, Martijn Lakemeier is net iets vlotter dan de echte Willem-Alexander en Elsie de Brauw lijkt enkel van veraf op Beatrix, maar alle acteurs spelen met een naturel die dat al na een paar scènes doet vergeten.
Maar, horen we u al denken, valt er over Máxima dan niet veel meer te vertellen dan enkel het roze gekleurd verhaaltje over hoe zij haar prins - zonder wit paard - leerde kennen? Uiteraard. En dat gebeurt ook. Vanaf aflevering twee wordt het romcomdraaiboek aan de kant geschoven. De focus wordt verlegd van de vlinders in de buik van de toekomstige koningin naar haar verleden in Argentinië. Daar speelde haar vader immers een belangrijke rol in de militaire junta die er werd geïnstalleerd na de door Jorge Videla georkestreerde staatsgreep. Dat resulteert in een behoorlijk bruuske stijlbreuk, die het kijkplezier er evenwel niet minder op maakt.
Net als The Crown bewijst Máxima dat een reeks over het koningshuis niet hoeft te ontaarden in een groteske verkleedpartij maar integendeel meer dan genietbare fictie op kan leveren. We zitten nu al op het puntje van onze stoel voor de spin-off rond ‘onze’ Mathilde.
Máxima, elke maandag een nieuwe aflevering op VTM en Streamz
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
