“Heb je hoogtevrees?” Met een plagende grijns wacht Debby Wilmsen, de commander-in-chief van Tomorrowland, me op in het persdorp net naast het festivalterrein. “Want dit zal je nog niet vaak gezien hebben.” Verwachtingen weten ze wel te scheppen, die People of Tomorrow. Amper een dik uur eerder kwam de organisatie plots naar me toe met het voorstel. Of ik samen met het Gentse dj-duo Curtis Alto op het hoofdpodium wilde? Nou. Slechts twee keer sprong de muziekreporter in mij een inwendig gat in de lucht wanneer het over dj’s ging. Toen ik vorig jaar op The Ark – een partycruise, ook al van Tomorrowland – met de broers Dewaele (Soulwax, 2ManyDjs) mee achter de decks mocht. En deze keer. Wat een kans.

We hoeven het u misschien niet meer uit te leggen, maar toch: de Main Stage van Tomorrowland is een parel. Een indrukwekkend gedetailleerd titanenwerk waar normaal gezien enkel artiesten en crew welkom zijn. Het merendeel van de internationale pers zakt louter af naar Boom omdat ze beelden van die buhne, 115 meter breed en 28 meter hoog, onder de neus geschoven kregen. Meekijken over de schouder van ‘the next big thing’ in dj-land, het is een opportuniteit weinigen gegund. Toehappen, dus. Geen seconde heb ik het me beklaagd.

Genieten, in iedere vezel

Samen met mijn fotograaf klauter ik Debby achterna: metershoge trappen op, door een tiental beveiligingsposten heen en dan dwars door een skeletbouw die neerkijkt op een ravijn. Of zo voelt het toch. Dit podium is gigántisch. “En?”, vraagt Debby. Van hoogtevrees geen sprake, de spanning neemt over. Ik wandel door een gordijn, omzeil een decorstuk, en daar staat ze: dé draaitafel. Ervoor een kleine zee van mensen – het is nog vroeg, maar toch, zelfs nu oogt het tafereel imposant. We zijn vertrokken voor een uur.

De broers David (27) en Mathias (20) Roelandt van Curtis Alto hebben intussen hun eerste schijf opgelegd. Beiden extatisch, beiden ‘fashionable’ gekleed – David met een vest die van Andy Warhol had moeten zijn, Mathias in een krijtjesbroek die door z’n bokkensprongen almaar hoger kruipt. Begin dit jaar stonden ze in de Lotto Arena, als voorprogramma van The Chainsmokers, en met ‘Hold Me Close’ hebben ze pas een potentiële hit gelost. De kerels stromen over van goesting. Mathias draait even zich om, kijkt me aan en steekt zijn duim op. Groot is de ruimte achter de decks niet, maar hij gebruikt er iedere vierkante centimeter van. David even helpen bij een mix, gauw de drumsticks nemen en à l’improviste meespelen met de tracks die door de boxen gallen. Het publiek gaat wild. Op de eerste rij hoor ik meisjes gillen, iets verder houdt een halfdronken kerel een bordje op: “We love Curtis Alto.” Geen vezel in David en Mathias die we niet zien genieten.

Vuist in de lucht

Vaak gebeurt het niet, maar ik weet met mezelf geen blijf. Waar moet ik staan? Hoe gedraag ik me? Alles in me schreeuwt om naast David en Mathias te gaan staan en twee nummers aaneen te draaien. Maar ik hou me koel. Enkele passen naar voren, meegluren als een vlieg op de muur en de massa in me opnemen. ‘Kids’ van MGMT galmt door de boksen, ik begin bescheiden mee te wiegen. Twee songs verder gaat zelfs een vuist in de lucht. Dit is kicken. Écht kicken.

Maar plots loopt het mis. De muziek valt weg, David draait tevergeefs aan een reeks knoppen. Een crewlid waagt een snoeksprong uit de coulissen en zoekt het probleem. Een schuif de foute kant uitgedraaid, blijkbaar. Maar tien tellen later daveren de beats terug door de boxen. Curtis Alto sjanst weer. De broers kijken even naar elkaar, lachen en gaan verder alsof niets is gebeurd. Ook het publiek geeft er niet om. Dit is Tomorrowland. Niets staat een feestje in de weg.

De foto’s die ik neem met mijn smartphone, lopen op in de dozijnen. Afwachten of die kleinkinderen er komen, maar dít moeten ze gezien hebben. Ook mijn fotograaf is onder de indruk – dit is mijn eerste Tomorrowland, zijn zevende. “Straf.” Meer hoor ik hem niet zeggen. Nog één keer het tempo opdrijven, nog één keer een ‘beatdrop’. En Curtis Alto is klaar. David en Mathias steken de handen in de lucht, vallen in een omhelzing en gaan backstage. “Hier wen je niet aan, hoor”, hijgen ze. “Die Tomorrowland-vibe, daar loop je nog dagen mee rond.” Gelijk hebben ze. Werchter mag dan wel mijn walhalla zijn, Pukkelpop mijn buitenverblijf. Maar Tomorrowland? Plots, na jaren van koppig hoofdje schudden, heeft de ‘madness’ een speciaal plaatsje op de agenda. Tot volgend jaar, Boom. Tegen nog zo’n ervaring zeg ik geen neen.