Beyoncé laat écht zien wat kinderen krijgen doet met je lijf

Coachella is, het moet gezegd, een vreselijk festival. Twee weekenden in april verandert de Californische Coloradowoestijn in een natuurreservaat voor influencers. Kosten noch moeite worden gespaard om er zo goed en avant-gardistisch mogelijk uit te zien en dat avant-gardistische ziet er, heel on-avant-gardistisch, bij iedereen hetzelfde uit.

Vorig jaar gebeurde er wél iets bijzonders. Beyoncé trad op en was daarmee de eerste zwarte vrouw ooit die de hoofdact verzorgde. Gelukkig is de artiest een type dat een beetje vooruitziet en dus liet ze het hele optreden, evenals de maandenlange repetities, goed documenteren. Vorige week verscheen de ruim twee uur durende concertregistratie op Netflix.

Beyoncé had, zo zei ze zelf ook, een bloemenkransje op haar hoofd kunnen zetten om zich qua stijl te voegen bij het overwegend witte festivalpubliek. Maar nee. Haar optreden moest een hommage worden aan het zwarte studentenleven, aan de orkestwedstrijden die daarbij horen, aan de geweldige dansers. In een hoodie en kort spijkerbroekje vestigde ze de aandacht op een onderdeel van de Amerikaanse cultuur dat vrij onbekend is – helemaal bij het publiek van Coachella. “Laten we wel wezen,” schreef The New York Times, “er zal in de nabije toekomst geen optreden zijn dat betekenisvoller, boeiender, krachtiger en radicaler is.”

Tijgerstrepen

Er zit nog iets indrukwekkends in de film. Tien maanden voor Coachella beviel de zangeres van een tweeling. We kennen het principe van negen maanden op, negen maanden af: de tijd die een lijf nodig heeft om een baby te laten volgroeien en er weer van te herstellen. Bij bekende mensen, wonderen der natuur, is het vaak negen maanden op, vijfenhalve week af. De afgelopen jaren is daar een smaak bijgekomen, dankzij influencers die eerlijk laten zien dat een zwangerschap een aanslag is op het lichaam. Irritant daaraan is wel dat ze er heel optimistisch over moeten zijn, want chagrijn is slecht voor hun marktwaarde. Dus houden ze van hun striae (‘tijgerstrepen’) en kopen ze fluitend een drie maten grotere spijkerbroek.

Beyoncé laat in Homecoming zien hoe het echt is. Twee maanden na een spoedkeizersnede staat ze in de repetitieruimte, het gezicht opgeblazen van de kilo’s en slaaptekort. De choreograaf doet pasjes voor, maar ze houdt hem niet bij. Dansen draait om gevoel, legt ze uit op de voice-over, en dus is het lastig als je je niet jezelf voelt. “Soms dacht ik dat ik nooit meer hetzelfde zou worden.”

We zien ze weinig, vrouwen die uit elkaar knallen van de hormonen, die zich afvragen wie ze in godsnaam zijn, of ze ooit weer hun oude lijf terugkrijgen.

Louterend herkenbaar. Wie nu met verlof thuiszit, doet er goed aan Homecoming eens op te zetten. Beyoncé bewijst dat het goed komt.