Hoe hard Dumoulin het ook probeerde, hij kwam niet los van Sky in de slotklim
En wéér probeerde Tom Dumoulin een gat te slaan met het Sky-duo Geraint Thomas en Chris Froome, respectievelijk nummer 1 en 2 in het algemeen klassement. Maar hoe zeer de Nederlander, derde in de rangschikking, het zaterdag ook probeerde in de slotklim in finishplaats Mende: het lukte hem niet om van de Britten weg te rijden. Het netto resultaat na etappe 14: nul seconden tijdwinst.
Zo bleven de verschillen in de top 3 zoals ze waren. Thomas gaat nog altijd aan de leiding, met 1.39 voorsprong op zijn ploeggenoot Froome en 1.50 op Dumoulin. Alleen Primoz Roglic, nummer vier, pakte een paar seconden op de concurrentie. De Sloveen van Lotto-Jumbo toonde zich de sterkste op de drie kilometer lange helling met een gemiddeld stijgingspercentage van 10 procent. ‘Roglic begint een gevaarlijke klant te worden’, stelde Dumoulin na afloop.
De kopman van Sunweb mocht er dan niet in zijn geslaagd om uit te lopen op Froome en Thomas, het betekende niet dat hij zat te balen. Soms loopt het zo, zei hij. ‘Ik was goed, zij waren goed. We moeten het maar gaan zien in de Pyreneeën.’ Daar staan volgende week drie bergritten op het programma. Op zaterdag is dan nog een individuele tijdrit over 31 kilometer, hét sterke punt van Dumoulin, wereldkampioen in die discipline.
Ook het Sky-duo ziet Dumoulin als de gevaarlijkste concurrent. Met twee tegen één zijn de Britten echter in het voordeel. Thomas: ‘We zouden echt voor paal staan als Dumoulin deze Tour wint.’
De etappe van Saint-Paul-Trois-Chateaux naar Mende kende eigenlijk twee wedstrijden in één: aan de ene kant die om de ritzege en aan de andere kant die om tijdwinst in het algemeen klassement. De etappezege ging naar de Spanjaard Omar Fraile. De Spanjaard zat in een omvangrijke kopgroep en finishte een kleine twintig minuten voor de klassementsmannen, onder wie Dumoulin. Die leek het in de begin van de beklimming van de Muur van Mende nog even moeilijk leek te hebben. Hij bleef echter zijn eigen tempo rijden en sloot weer aan. Thomas: ‘Je moet ballen hebben om dat te kunnen.’
Gevraagd of hij daadwerkelijk op het tandvlees reed, lachte Dumoulin: ‘O ja, zag het eruit alsof ik het moeilijk had? Dan heb ik dan goed gespeeld.’ Later, serieus: ‘Ik bleef onder mijn limiet rijden. Er was niets aan de hand.’
Hij zei zich zelfs nog nooit zo goed te hebben gevoeld. ‘Nu is het zaak goed te blíjven. Of laat ik het zo zeggen: Ik ga niet meer beter worden, maar hoop dat de rest sneller slechter wordt dan ik.’