Isabel uit Deurne na 35 jaar weer samen met familie in Bolivia: “En ik maar denken dat ik alleen was”

Ze was zeven jaar oud toen een blanke vrouw haar kwam ophalen bij de nonnen in de regio rond de Boliviaanse stad Santa Cruz. In het Nederlandse televisieprogramma Spoorloos, dat mensen tracht in contact te brengen met verloren familieleden, vertelt de Deurnese Isabel Macoñó Rivero over haar adoptie als kind en over haar gevoelens tijdens de afgelopen jaren.

De herinneringen aan haar jeugd in het Zuid-Amerikaanse Bolivia zijn schaars, maar Isabel kan nog perfect beschrijven hoe ze van haar familie werd losgerukt. Ze groeide op bij haar grootouders tot haar slechte gezondheid haar leven een flinke wending gaf. Isabel bleek chronische astma te hebben. “De non vroeg me wat ik liever had”, vertelt de moeder van de intussen 42-jarige Isabel in het televisieprogramma. “Een kind dat zou overlijden of een kind met een beter leven door het weg te geven. Ben ik daarom een slechte moeder geweest? Het zou toch vreselijk geweest zijn om haar te zien lijden?”

Geen contact meer

En dus belandde de nog maar 7-jarige Isabel in België. “Ik heb geschreeuwd, gekrabd en ik was hysterisch. Ik verwachtte iets heel ergs.” Vader Bernardino vertelt: “Ze hadden ons beloofd dat we contact zouden kunnen houden met Isabel, maar dat bleek niet te kloppen. “

“Ik mocht niet eens mijn eigen taal spreken”, zegt Isabel. “Mijn adoptiegezin verplichtte me om hun leefgewoontes over te nemen.”

Dat ging zo voort tot Isabel 17 jaar oud was. Op die leeftijd werd ze naar een opvanghuis van de jeugdzorg gestuurd. “Vanaf dat moment heb ik geleerd om mezelf weg te cijferen en om eventuele gevoelens te verdringen. Ik probeerde de eenzaamheid niet meer te voelen.”

”Dit is liefde”

In Deurne bouwde Isabel een eigen leven op met zes kinderen. “Maar ik heb me altijd een buitenstaander gevoeld”, bekent ze. Daarom ook dat ze deelnam aan het televisieprogramma. “Ik hoop mijn moeder te vinden. Dan laat ik ze nooit meer los. In mijn herinnering was ze een heel warme vrouw”, luidde het hoopvol.

Spoorloos lukte erin om de familie te traceren in het dorpje San Javier. Iedereen verkeerde nog in goede gezondheid. Het weerzien was uiteraard emotioneel. Zowel de vader als de moeder pinkten een traan weg. “Een onverwacht cadeau, een wonder zelfs”, reageerde Isabels zus.

“Dit is liefde, dit is familie. Ik dacht altijd dat ik alleen was en dat niemand om mij gaf, maar dat blijkt dus niet zo te zijn”, zei Isabel. “Er zijn toch nog mensen die mij niet vergeten zijn.”