“Ik hou van woorden. Hun kracht, vorm, klanken, de manier waarop ze over mijn tong rollen. Ik ben dan ook enorm dankbaar en trots dat ik de rol heb mogen spelen van een legendarisch figuur die met zijn spraakmakende woorden de wereld wist te veranderen”, zegt Oldman.

‘Darkest Hour’, geregisseerd door Joe Wright, volgt Churchill tijdens zijn eerste weken als premier in 1940, toen hij met zijn rug tegen de muur stond om een vredesverdrag af te sluiten met Hitler of te vechten voor de idealen en vrijheid van de Britse natie. Over een draaiperiode van 48 dagen zat Oldman ruim tweehonderd uur in de make-upstoel voor een radicale transformatie.

“Ik leer nog elke dag iets nieuw bij over hem. De man heeft doorheen zijn leven meer woorden aan elkaar gebreid dan Shakespeare. Hij heeft maar liefst vijftig boeken over de Britse en de wereldgeschiedenis neergepend, waarvoor hij in 1953 de Nobelprijs voor literatuur in ontvangst mocht nemen. Daarnaast schilderde hij meer dan 500 kunstwerken die tot zestien keer toe werden tentoongesteld in de Royal Academy of Arts. Vijftig jaar lang bekleedde hij zowat elke belangrijke functie in de politiek. Hij kon zowel conservatief als liberaal uit de hoek komen en stond mee aan de wieg van de sociale zekerheid zoals wij die vandaag kennen in het Verenigd Koninkrijk.”

‘Ik ben nogal een softie’, zei Churchill over zichzelf. Zelfs bij het overlijden van een katje of puppy liet hij publiekelijk zijn tranen de vrije loop Gary OLDMANActeur

“Ik ben geboren in 1958, dertien jaar na WO II, toen de littekens nog zichtbaar waren. Doorheen mijn jeugd werd Churchill altijd aanschouwd als dé nationale held die ons uit de handen van Hitler en Nazi-Duitsland wist te redden. Mijn moeder, 98 jaar ondertussen, koestert nog steeds een levendige herinnering aan die momenten. Mijn vader heeft meermaals gevochten onder Churchill, dus als Prime Minister heeft hij echt wel een stempel gedrukt op ons huishouden. Voor mijn eigen kinderen van 18 en 20 lijkt dat allemaal een eeuwigheid geleden. Daarom ben ik blij dat deze film een steentje bijdraagt om Churchills nalatenschap levendig te houden.”

“Dankzij talloze televisiebeelden kon ik zijn historische speeches tot in de puntjes bestuderen. Zijn handgebaren en zijn subtiele grijnzende fonkel in zijn ogen heb ik als een spons proberen te absorberen. Je kan het vergelijken met het kopen van een nieuw paar schoenen: in het begin voelt het wat onwennig, maar als je ze een tijdje inloopt, passen ze perfect. Het was vooral tijdens de voorbereidingsperiode dat ik me moeilijk kon loskoppelen van het karakter. Mijn vrouw zei weleens dat ze ’s avonds onder de lakens kroop met Winston Churchill en in de ochtend opstond met Gary Oldman. Tja, beter zo. Omgekeerd zou een probleem zijn.” (lacht)

“In de film is er een prachtig moment wanneer een klein meisje in de metro aan Winston vraagt waarom hij moest huilen. ‘Ik ben nogal een softie, a real blubber’, mompelde hij. Churchill ten voeten uit. Hij was een man van het volk, die de slachtoffers van het verwoestende bommengeweld in Londen persoonlijk ging bezoeken. Zelfs bij het overlijden van een katje of puppy liet hij publiekelijk zijn tranen de vrije loop. Op een spelavond met zijn familie met de vraag ‘wie zou jij graag willen zijn?’, draaide hij zich naar zijn vrouw Clementine en zei: ‘Ik zou graag Mrs. Churchills tweede echtgenoot zijn.’ Dat spreekt boekdelen over hun intieme relatie.”

“De wereld is altijd een moreel imperfecte plek geweest en Hollywood is daar geen uitzondering op. Vroeger werden zulke praktijken onder de mat geveegd, maar gelukkig is er nu een duidelijke aardverschuiving aan de gang. Persoonlijk was ik gechoqueerd door de verhalen rond Harvey Weinstein. Ik heb hem eens ontmoet in 1992, maar ik kreeg de kriebels van hem en besloot niet met hem in zee te gaan. Protestacties als Time’s Up bewijzen nog maar eens dat woorden de kracht hebben om de wereld te veranderen. Dat zou ook Churchill kunnen beamen.”