De ondergang van een traditieclub: Patro Eisden werd speelbal van louche zakenlui en goksyndicaten

De uitschakeling vorig weekend in de vierde ronde van de Beker van België van Patro Eisden Maas­mechelen bij KSK Heist was een nagelbijter. Het stond gelijk na negentig (0-0) en na honderdtwintig minuten (1-1). En toen moesten strafschoppen het verschil maken: Patro verloor.

Laten we hem Peter noemen, de fan die erbij was en niet met zijn echte naam, zelfs niet de voornaam, in de krant wil. Hij denkt dat het eerlijk verliep. “Ik had niet de indruk dat er iets is geregeld door de spelers, maar ik begrijp uw vraag. Met deze club weet je het nooit.”

Bewindvoerders

Patro Eisden Maasmechelen, in 1942 gesticht door kapelaan Vanschoenbeek voor de jeugd van de mijnwerkerscité als Patro Eisden, zit in zwaar weer. Vorige week nog werd Patro-voorzitter Wayne Woo uit Hongkong door de Kamer van Koophandel in Tongeren verplicht zijn club uit handen te geven. Ongezien in het Belgisch voetbal.

Drie tijdelijke bewindvoerders werden aangesteld om een maand lang het beheer van de club te voeren. Ze verkregen het recht de boekhouding van de vzw van de laatste drie jaar in te zien, met een dwangsom van 10.000 euro per dag als Woo die verplichting niet nakomt. Hun taak is ook in het kader van de witwas­wet de identiteit van de huidige leden van de vzw en van de overnemers vast te stellen. En in dezelfde moeite door ook eens een balans te voorschijn te toveren, want daar is al twee jaar geen sprake van.

Woo was niet bereikbaar – Woo is nooit bereikbaar, dat is de realiteit – om te checken of hij in beroep gaat, maar bronnen binnen de club gewagen van ‘grote verslagenheid.’ “Onze voorzitter wil alleen maar de club verkopen en afscheid nemen nadat hij honderd­duizenden euro’s heeft geïnvesteerd en daar krijgt hij stank voor dank voor terug.”

Volgens Woo gaat het om wel 2 miljoen euro inbreng, maar nu wil hij van de club af. Eerst op 6 augustus en ook nog eens vorige zaterdag wilde hij de overdracht van de vzw bevestigen middels een algemene vergadering van de Maaslandse vzw, inmiddels gestoffeerd met onbekende leden, allemaal met Chinese en Griekse namen. Dat laatste heeft allicht meegespeeld in het ondubbelzinnige rechtbank­vonnis. Net zoals de overnemer ineens een zakenpartner van Woo bleek te zijn met een al even onduidelijke achtergrond. Tegenstanders van Woo konden telkens de algemene vergadering tegenhouden.

Enter en exit Patrick Stevens

Dubieus is de rode draad in dit dossier. Het kan als masterclass dienen voor alle managers van het Belgisch voetbal: hoe leid ik mijn club (niet) binnen de kortste keren naar de vernieling door in zee te gaan met schimmige buitenlanders die de hemel beloven? Maar ook voor de voetbalbond: hoe kijken we beter toe op wat er in de lagere regionen gebeurt?

De vaudeville rond Patro begint op 28 november 2016 als de toenmalige voorzitter Robert Stevens aankondigt dat de verlies­latende club een overnemer heeft gevonden. De Chinezen-hype in het voetbal is dan al een beetje over, maar Patro Eisden Maasmechelen heeft er toch nog eentje op de kop getikt: Wayne Woo, uit Hongkong, 37 jaar. Hij is eigenaar van een Brits-Chinese investe­rings­groep GSDP en richt drie nieuwe bedrijven op: Pat, Eisd en Maas, drie holdings, drie keer op de Maagden­eilanden.

Op 3 december 2016 schrijft Stijn Meuris in zijn column in Het Belang van Limburg: “Wie weet weet Wayne Woo wel wat en hoe, maar enige argwaan blijft gerechtvaardigd.”

Die krant was al snel met de eerste achter­grond­verhalen over Woo en houdt tot op vandaag bij de traditie­club de vinger goed aan de pols. Het Belang vlooide uit dat men op het chique Hongkong-adres van een van zijn naamkaartjes van Woo of zijn bedrijf nooit heeft gehoord. Evenmin in Londen: postbusadressen bij de vleet, dat wel. Zijn spoor leidt wel naar Nederland en naar de VS, waar hij een windmolenpark ging bouwen, maar overal herinneren ze zich Woo vooral als iemand die kwam, beloofde en verdween.

Het hele dossier krijgt een geloofwaardig sausje als wordt bekend­gemaakt dat een eerbare lokale held zich mee engageert. Robert Stevens heeft hulp gezocht bij zijn neef Patrick, de ex-olympische sprinter, in de eerste plaats om de onderhandelingen in Londen te kunnen voeren. Stevens, perfect Engelstalig en thuis in Londen en in zaken­doen, maakt indruk op Woo en krijgt meteen de aanbieding om als CEO de club te runnen en de overgang van vzw naar nv in goede banen te leiden.

Praatjes

Fast forward naar de lente van 2017: exit Patrick Stevens. Geconfronteerd met zijn korte passage houdt de sporter en tegenwoordig ondernemer zich op de vlakte: “De manier van werken van mijnheer Woo en zijn partners was niet de mijne. Ik geef toe dat ik mij ook heb laten inpakken door hun praatjes over promoveren naar 1B (de vroegere tweede klasse, red.) en een jeugd­academie uitbouwen. Zodra ik doorhad waar het hen om te doen was, heb ik mijn conclusies getrokken.”

In de omgeving van Stevens kan worden vernomen dat hij zich al in zijn eerste weken op kantoor verbaasde over de manier van zakendoen. “Rekeningen werden heel laat of bij voorkeur niet betaald en Patrick kreeg het als lokale bekendheid weleens op zijn boterham: ‘Hé Patrick, wanneer gaat Patro zijn factuur betalen?’ Dat kon hij niet hebben.”

Over waar het de Chinese connectie echt om te doen was, wil Patrick Stevens na lang aandringen nog iets kwijt: “Ik denk dat sport draait om je best doen en voetbal om winnen met de beste spelers. Als er door de voorzitter wordt gezegd wie moet spelen en als die half zo goed zijn als wie er op het veld staat, wil ik daar niks mee te maken hebben.”

Patrick Stevens heeft dit jaar nog een poging gedaan om met een Nederlandse investeerder Patro Eisden Maasmechelen over te nemen nadat bekend raakte dat Woo geneigd was de degradant te verkopen. Woo reageerde niet eens op het bod. Hij had al een overnemer.

Wat is het businessmodel?

Van in het begin was er binnen de club weerstand tegen het project-Woo. Met name de jeugd­afdeling keek argwanend naar de Chinees en een andere voorname Maas­mechelaar, Jan Kohlbacher, voorzitter van de jeugd­afdeling, stemde in november 2016 meteen tegen de overname van de vzw door Woo. Kohl­bacher: “Onbegrip was mijn deel. Dat is nu wel anders, maar tot vandaag zijn er nog steeds mensen die geloven in de goede bedoelingen van Woo.”

Hoewel, overname... Eigenlijk heeft Woo de club haast gratis gekregen. Waar hij eerst met de ontslag­nemende voorzitter Robert Stevens mondeling 400.000 euro had afgesproken, een bedrag dat Woo ook op een derden­rekening had gestort en dat moest dienen ter compensatie van wat Stevens er jarenlang in had geïnvesteerd, wilde Woo uiteindelijk nog slechts 100.000 euro betalen. In acht schijven. Robert Stevens kreeg snel de eerste 12.500 uitbetaald. Het werd meteen de laatste schijf. Stevens is gedegouteerd, maar heeft geen zin in procederen tegen een buitenlander.

Nadat Patrick Stevens was opgestapt, kwamen twee van Woos acolieten duidelijker op de voorgrond: Tony Dullers en Steve Davies. De eerste als algemeen manager en de tweede, die ook weleens Stephen heet, als sportief directeur, maar beiden zijn bekend in België als derde­rangs­makelaars. Berucht is een juistere omschrijving. In 2014 ging de derdeklasser (nu herdoopt tot eerste amateurklasse, red.) C.S. Visé failliet door hun toedoen, zoals ooit in Sport/­Voetbal­magazine viel te lezen.

Meteen liet Davies allerlei Engelse voetballers overkomen. Dullers huurde een huis in Maas­mechelen en ineens woonden daar vier Afrikanen in die nooit een minuut voor Patro zouden spelen. Was de club een vehikel geworden om spelers goedkoop in te kopen en met winst te verkopen? Het draait niet om spelershandel, zeggen betrokkenen. “Ze hebben altijd laten uitschijnen dat hun business­model bestond in winst maken op spelers, maar met de spelers die zij hebben gehaald, kun je onmogelijk winst maken.”

Even lijkt ook Terry Fenwick op weg naar de mijnploeg om er trainer te worden. De laatste job van de Engelse ex-international was als trainer van… C.S. Visé. In laatste instantie stelt Woo toch een andere Limburgse grootheid aan. Met de komst van Guido Brepoels, ooit de magiër van eerste­klasser STVV, wint hij heel wat stemmen. Maar ook Brepoels krijgt geen vrij spel. Hij krijgt briefjes aangereikt met wie zeker moet spelen en als het hem te gortig wordt omdat de spelers in kwestie gewoon niet goed genoeg zijn, wordt hij in maart 2017 teruggezet naar de jeugd.

Enter: Danny Boffin, de ex-Anderlecht-speler die zoals algemeen bekend financieel aan de grond zit, en die wel zal luisteren. Boffin luistert, meer zelfs, om de morrende fans gerust te stellen, schrijft hij op Facebook dat hij en niemand anders de ploeg­opstelling bepaalt. In februari van dit jaar wordt hij ontslagen. De ploeg stond laatste in de eerste amateurklasse, de vroegere derde klasse.

Re-enter in februari: Guido Brepoels. Patro blijft laatste en zakt. Re-exit in april: Guido Brepoels, die ook nog eens beschuldigd wordt van racisme omdat hij twee Engelsen niet wil opstellen. Die zaak komt in oktober voor de arbeids­rechtbank. Enter: Stijn Stijnen, een andere Limburgse grootheid nog steeds wanhopig op zoek naar de geloof­waardigheid die hij als speler bij Club Brugge compleet kwijt­raakte toen hij via de sociale media een concurrent-doelman liet bezwadderen. Hij is nu de dienst­doende trainer.

Witwaspraktijken

Inmiddels speelt zich binnen de club een klein relletje af dat ongekende proporties zal aannemen: het voltallige jeugd­bestuur geeft in maart van dit jaar aan ontslag te willen nemen. De aanleiding is een eis van Woo dat de jeugd­afdeling een achterstal van 36.000 euro bij de btw moet betalen. Patro heeft op dat moment al veel schuld­eisers, niet het minst bij spelers die een zaak hebben lopen bij de vakbond Sporta.

Woo ziet de jeugd­afdeling als een kaskoe, want die heeft van het gemeente­bestuur verkregen dat er een subsidie van 900.000 euro haar kant uitkomt voor de bouw van een nieuw jeugd­complex. Woo, die inmiddels begrijpt dat hij die subsidie niet zelf kan cashen omdat de gemeente een aparte vzw wil voor de jeugd, eist in ruil voor het gebruik van de naam en de club­kleuren niet 36.000, maar 125.000 euro, iets wat jeugd­voor­zitter Jan Kohlbacher in Het Belang omschreef als Chinese wiskunde.

Op 30 april stopt het jeugd­bestuur van Patro de werking en iets later wordt door zes andere clubs uit Maas­mechelen de vzw Jeugd­voetbal Maas­mechelen opgericht. Tot zover niks aan de hand voor Woo, die twee uitnodigingen van de gemeente om uitleg te verschaffen naast zich neerlegt.

Op 3 juli valt een bommetje: het gemeente­bestuur van Maas­mechelen beslist dat de huurder van het gemeentelijk stadion de nieuwe vzw Jeugd­voetbal wordt, weliswaar met de verplichting om er ook de eerste ploeg van Patro Eisden te laten spelen.

Nieuwe onderhandelingen worden aangevat, nu over de gebruikers­overeen­komst. De vzw Jeugd­voetbal beslist dat Patro het stadion mag bespelen, maar vraagt, nu er geruchten opduiken van verkoop en het onduidelijk is hoeveel schulden de club heeft, één jaar huur vooruit te betalen. Woo lijkt van plan daar op in te gaan, maar de banken die de nieuwe vzw adviseren, wijzen op het vreemde bestuur van de vzw Patro Eisden: twee personen en drie vennootschappen op de Maagden­eilanden.

Waarop Jeugd­voetbal Maas­mechelen vraagt wie de UBO, ultimate benificial owner of uiteindelijke begunstigde is achter de club. Woo geeft niet thuis. De kennis­making met de overnemer die Woo inmiddels heeft gevonden, blijkt ook al een sof: Derrick Devenport zowaar. De man heet ook soms Devonport en is een zaken­partner van Woo. Hij dient zich aan samen met Woo, maar het hoge woord wordt gevoerd door de onvermijdelijke spelers­makelaar Steve Davies. Devenport is eigenaar van een Brits leasing­bedrijf en gaat voor de overname in zee met ene Imtiaz Mukhtar. Beiden hebben inmiddels in Londen een Patro Eisden Ltd opgericht.

Ondertussen toont vzw Jeugd­voetbal wel haar goede wil en laat de vzw Patro – het eerste team met Stijn Stijnen als trainer – wel het stadion bespelen voor een symbolische 1 euro. Waarom geen echte huur wordt gevraagd? Koen Albregts, secretaris van de vzw Jeugd­voetbal: “Wij willen geen geld aanvaarden van onduidelijke oorsprong om niet betrokken te geraken in witwas­praktijken. Daarom willen we ook weten wie de UBO’s zijn van die drie vennootschappen.”

Halve zolen

Een zootje, dat is Patro, maar toch blijven buitenlandse ‘investeerders’ zich interesseren in het regionale merk. Toen Wayne Woo instapte, leek de ambitie om als enige Maaslandse club door te groeien naar een hoger niveau nog enigszins legitiem.

Maar alle handelingen van de Chinees en zijn volgelingen gingen in tegen die ambitie om te promoveren. Heel wat van de spelers die de sportief directeur haalde, bleken halve zolen te zijn die móésten spelen. Werden ze een tijdje uitgeleend, naar Central FC in Trinidad en Tobago of naar Inter Odessa in Oekraïne, bij hun terugkeer op het Eisdense nest stonden ze per direct in de ploeg.

Heel vreemd allemaal, net als het lijdzaam toezien hoe ze vorig seizoen troosteloos laatste eindigden waardoor de club is gezakt naar de tweede amateurklasse, wat vroeger vierde klasse heette. Nog steeds blijven buitenlanders geïnteresseerd in Patro Eisden Maas­mechelen. Toch niet alleen omdat de club ooit ‘het kleine Anderlecht’ heette en in paars-wit speelt?

“Sponsoring is nul, de spelers­waarde is nul en toeschouwers komen er nauwelijks”, zegt iemand die nauw bij de club is betrokken. “Het draait om matchfixing en gokken, niet meer of niet minder,” zegt een andere Eisdenaar die ook anoniem wil blijven. “Hoeveel rode kaarten en strafschoppen Patro in de eerste seizoens­helft niet tegen heeft gehad, dat was abnormaal. Soms zag je ons aftrappen en werd de bal meteen buiten­gekegeld. Dat was fixing op handicap: wanneer valt de eerste inworp?”

Op 5 mei verscheen in Het Belang een verhaal over hoe de hele wereld vorig seizoen in de eerste amateurklasse kon gokken op wedstrijden van Patro Eisden Maas­mechelen, via Aziatische websites. Danny Boffin, net ontslagen als trainer, wordt daarin gequoot: “Het viel me op dat een van de Engelse bankzitters in het eerste half uur al enkele keren naar binnen was gelopen. Hij moest naar het toilet, maar ik geloofde dat niet en heb de ploeg­afgevaar­dig­de naar binnen gestuurd. Die vond de speler in onze kleedkamer terwijl hij druk bezig was met zijn gsm.”

Een betrokkene: “Hier is een gok­syndicaat aan het werk en de baas is niet Woo of die Davies of Dullers. De baas is die Derrick Devenport. Hij houdt zich op de achtergrond, maar hij zit er altijd bij. Hij beslist alles. Nu stroman Woo weggaat, want dat lijkt wel definitief, blijven dezelfde lui aan de touwtjes trekken.”

Tenzij... Jan Kohlbacher hoopt dat de verplichting om duidelijkheid te scheppen over wie achter alle constructies zit en waar het geld vandaan komt, de club weer in lokale handen zal brengen. Bewezen fraude vanwege de oude en nieuwe eigenaars zou een oplossing kunnen zijn. “Wij hebben niks tegen de eerste ploeg, verre van, maar we willen duidelijkheid over wie de club in handen krijgt. Een lokale verankering van Patro Eisden is de beste oplossing. Er zijn weer mensen bereid om daar geld voor op tafel te leggen – op voorwaarde dat de schulden niet te groot zijn.”