Op de tafel staat een kleine reiskoffer klaar met haar scheidsrechterspullen. Haar outfit is dezelfde als die voor de mannen. De kledingsponsor van de Voetbalbond heeft alleen maar een mannenlijn. “Eigenlijk staan we daar lomp in. Andere merken hebben wel damesoutfits. Die zijn gecentreerd. Dat oogt toch eleganter. ”

Op paasmaandag vlagt Ilka uit Heusden-Zolder haar eerste bekerfinale. Tussen Gent en Standard in het stadion van Dender voor wel 5.000 supporters. Woensdagavond vlagde ze nog een playoff-wedstrijd tussen Genk en Anderlecht. Bij de vrouwen welteverstaan. En al professionaliseert het vrouwenvoetbal, het blijft een kleine wereld, zeker die van de damesarbitrage. “In Limburg zijn we bijvoorbeeld met vijftien. Allemaal vriendinnen. Je krijgt er veel voor terug.”

Buitenspel

Ook tussen mannen en vrouwen klikt het wel. Zo heeft Ilka haar verloofde Tom leren kennen via diezelfde arbitrage. Tom is scheidsrechter en Ilka assistent-scheidsrechter. Vroeger zouden we gewoon lijnrechter geschreven hebben. “Lijnrechter is intussen veel meer dan alleen maar buitenspel in de gaten houden. We assisteren echt de ref.”

Eerst was Ilka, van beroep technoloog medische beeldvorming in het Heusdense Sint-Franciscusziekenhuis, linksback. Na blessures en daaropvolgende goede raad volgde ze cursussen om te fluiten en te vlaggen. Drie seizoenen is ze nu assistent-scheidsrechter: bij de mannen in eerste provinciale, bij de vrouwen al op het hoogste niveau, dat van de Super League. “Ze beginnen mij te kennen. Neen, er is nauwelijks verschil tussen mannen en vrouwen. De regels zijn exact hetzelfde, net als de fysieke en theoretische examens om het te mogen doen. Misschien dat het er bij de mannen iets potiger aan toegaat en bij de vrouwen iets technischer. Maar dat komt omdat ik bij vrouwen vlag die op het hoogste niveau spelen. Die zeuren doorgaans minder over beslissingen.”

Olifantenhuid

Ze klinkt nuchter. Met haar 1.56 meter oogt ze nochtans frêle. “Ik heb ook gefloten bij de jeugd, maar vlaggen doe ik toch liever. Als scheidsrechter heb ik niet zo’n groot postuur. Als assistent-scheidsrechter heb je dat niet zo nodig. Eén keer heeft een speler op het veld, een man, mij fysiek agressief benaderd. Ik was nog scheids en hij gaf me een duw met zijn borstkas. Waarop ik hem een rode kaart gaf. Voor de rest blijft het gelukkig bij verbaal geweld.”

En dan is er nog het hoofdstuk lompe, seksistische uitlatingen. Zoals: Hebt ge uw stringske aan? Of: Zullen we u seffens wassen in de douche? Ilka: “Pfff. Ik laat dat van mij afglijden. Ik onthou zo’n dingen zelfs niet.”

Moet je dan toch niet een beetje masochistisch van aard zijn? “Je moet vooral een dikke huid hebben. Wie zich aantrekt wat ze roepen, houdt het geen half jaar vol. In de scheidsrechterswereld moet je je als man tien keer bewijzen. Als vrouw moet je dat twintig keer doen. Ik blijf gewoon mijn werk doen. En dat is zo correct mogelijk beslissen.”

"Je moet vooral een dikke huid hebben. Wie zich aantrekt wat ze roepen, houdt het geen half jaar vol" Ilka Bosmans Assistent-scheidsrechter