Heel wat vrijbuiters hadden hun zinnen gezet op de zege in de koninginnenrit van deze Giro, die met 222 kilometer niet alleen de langste rit was maar ook die met de meeste hoogtemeters (5.200). Resultaat was een monsterontsnapping van zo’n vijftig renners, met grote namen als Julian Alaphilippe, Nairo Quintana, Jhonatan Narváez, Attila Valter en Tobias Foss. Met Mauri Vansevenant reed er ook een Belg in de voorste gelederen.

Na de tweede klim van de dag vormde zich een kopgroep van zes renners. Opvallend: het waren niet de grote namen die zich onderscheidden van hun medevluchters. Tobias Bayer, Davide Ballerini, Christian Scaroni, Harrison Wood, Giulio Pellizzari en Alessandro Tonelli: dat waren de zes renners voor wie het niet snel genoeg ging. Het zestal reed op een gegeven moment twee minuten voor de achtervolgers en vier minuten voor het peloton uit. Daar maakte UAE Team Emirates de dienst uit. De mannen van Pogacar voerden het tempo wat op met de moordende finale in zicht.

De finale bestond uit drie stevige cols van eerste categorie. De eerste hiervan, de Passo del Mortirolo, zorgde meteen voor een uitdunning van de kopgroep. Met Scaroni en Pellizzari bleven nog twee Italianen over. Niet dat een van deze twee sowieso de rit ging winnen, want de achtervolgers kwamen steeds dichter en dichter.

In de afdaling van de Passo del Mortirolo kwam hun avontuur ten einde en kregen we weer een omvangrijke kopgroep. Daarin waren alle grote namen nog steeds aanwezig. Of ze ook voor de ritzege zouden mogen strijden, hing af van het peloton. Dat was met nog 40 kilometer op de teller intussen genaderd tot een kleine vier minuten. Als Pogacar zijn zinnen had gezet op een vierde ritzege, dan kon dat nog. De Passo di Foscagno (15 km, 6,4%) en de klim naar het skistation in Mottolino (4 km, 7,3%) zouden het uitwijzen.

Aan de voet van de Passo di Foscagno was de voorsprong van de koplopers wat kleiner geworden. Het peloton volgde op drie minuten van de kopgroep, die zich in de aanloop naar de voorlaatste klim wat had uitgedund. Georg Steinhauser probeerde het solo. De Duitser van EF Education-EasyPost voelde zich goed en wou de Passo di Foscagno alleen bedwingen. Attila Valter wou dat niet zomaar laten gebeuren en ging in de tegenaanval.

Een paar kilometer later werd Valter alweer tot de orde geroepen door de achtervolgers. Wie zich wel in het spoor van Steinhauser wist te nestelen, was Nairo Quintana. De Colombiaan van Movistar had zich tot dan toe laten meedrijven met zijn medevluchters en nog niet al te veel krachten verspild. Al vrij snelde gooide Quintana zijn Duitse metgezel overboord. Hij ging zo solo op zoek naar de zege. Op de top van de Foscagno had hij een voorgift van 38 seconden op Tadej Pogacar, die in de achtergrond intussen zijn duivels had ontbonden. De eerste aanval van de Sloveen was meteen de goeie. Niemand kon de ontketende Sloveen volgen, die als een bezetene op zoek ging naar de kop van de koers.

In de laatste vier kilometer bergop streed Quintana nog voor wat hij waard was, maar op 2 kilometer van de meet was de gewezen Giro-winnaar er toch aan voor de moeite. Pogacar stoomde daarna door naar de zege, zijn vierde ritoverwinning al in deze Giro. Nairo Quintana legde meer dan verdiend beslag op de tweede plek. De Colombiaan had aan de finish uiteindelijk een halve minuut achterstand op de Sloveen. Steinhauser mocht als derde mee het podium op.

En de Belgen?

Bert Van Lergberghe zat mee in de vlucht van de dag, maar met nog 168 kilometer te gaan ging het te snel voor de sprintloods van Tim Merlier. Mauri Vansevenant zong het voorin langer uit, maar in de aanloop van de Passo di Foscagno moest ook de vrijbuiter van Soudal Quick-Step er onherroepelijk af. Op de flanken van die voorlaatste klim werd hij ingelopen door het peloton.