Volbeat op Graspop: plezant concert, maar weinig variatie

Volbeat is de snotneus van de headliners op Graspop. De groepsleden zijn amper veertigers. De heren van Guns N’ Roses zijn vijftigers, de meeste leden van Iron Maiden zijn de zestig voorbij en Ozzy Osbourne, die zondag nog aan de bak moet, mag weldra zeventig verjaardagskaarsen uitblazen. Als zijn adem dat nog aankan, natuurlijk.

Het jeugdige enthousiasme van Volbeat werkte op Graspop aanstekelijk. Opener ‘The devil’s bleeding crown’ was een vlotte binnenkomer. Grote hit ‘Heaven nor hell’ volgde al meteen als tweede op de setlist. Niet veel later waagde de band zich zelfs aan een cover van ‘I only want to be with you’, een nummer dat in 1963 een hit werd voor Dusty Springfield. De grenzen tussen metal en pop zijn duidelijk niet meer wat ze ooit geweest zijn.

Elvis Presley en Johnny Cash

Zanger Michael Poulsen verkondigde na enkele stevige songs zijn liefde voor Elvis Presley en Johnny Cash, waarna er een eigen versie van ‘Ring of fire’ af kon. Net daar legde Poulsen een van zijn eigen pijnpunten bloot. De muziek van Volbeat klinkt als plezierige heavy metal, maar mist soms de doorleefdheid waarmee Poulsens grote voorbeelden hun songs live brachten.

Poulsen is een goede zanger, maar er zit weinig variatie in zijn zanglijnen. Ook de nogal vlakke sound van de band, met geen enkel gaatje op overschot voor iets anders dan een drum of (bas)gitaar, begint na een uurtje een beetje storend te werken. Zelfs ‘Fallen’, een ode die Poulsen aan zijn overleden vader bracht, klinkt ondanks zijn emotionele tekst ongeveer net hetzelfde als de nummers die ervoor waren gepasseerd.

Ritmeverandering

In ‘For evigt’ zong de groep even in het Deens, maar zelfs met die taaluitstap leek het lied nog steeds op de andere songs in het repertoire van de Scandinaviërs.

Veel fans vinden dat niet erg. Soms is het al voldoende dat heavy metal plezant is en goed wordt gespeeld. In die categorie is Volbeat een van de eersten van de klas. Maar toen we in het slotnumer ‘Still counting’ plots een ritmeverandering hoorden, konden we alleen maar denken: had dat nu niet een keertje meer gekund?

Lees hier de recensie van Iron Maiden!

Lees hier de recensie van Guns N’ Roses!