De bonden ACV, ABVV en ACLVB organiseren op 13 februari een nationale staking. Ze schuiven morgen niet meer aan bij de Groep van 10, waar de sociale partners zochten naar een akkoord over de loonstijging voor de komende twee jaar.

De bonden kunnen zich niet vinden in de loonmarge van 0,8 procent die vooropgesteld was door de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven. Ze willen dat de recent aangepaste wet die die marge vastlegt, opnieuw aangepast wordt. ‘Nu moeten we onderhandelen met de handen op de rug gebonden’, zegt Vlaams ABVV-voorzitter Miranda Ulens. ‘We willen bruto loonsverhogingen van meer dan 0,8 procent, en de mogelijkheid tot vrije onderhandelingen. Maar de werkgevers wilden daar niet van weten. Terwijl we dagelijks horen over krapte op de arbeidsmarkt en knelpuntberoepen.’

Ook ACV-voorzitter Marc Leemans ziet geen mogelijkheid om tot een akkoord te komen. 'De loonwet zoals ze nu is, laat dat gewoon niet toe. Werd de loonmarge berekend zoals vroeger, dan zou ze veel hoger liggen dan 0,8 procent. Dit is een duidelijk signaal naar de regering en de werkgevers. De wet moet aangepast worden.'

De vakbonden koppelden dinsdag terug met hun achterban. Alle drie kwamen ze tot de vaststelling dat de onderhandelingen in de Groep van 10 ‘in het slop zitten’. Ook inzake flexibiliteit, eindeloopbaan en minimumlonen was het water veel te diep, zo concluderen de bonden.

'Dit had ik niet zien aankomen'

'Het is heel spijtig dat de vakbonden de tafel nu al hebben velaten', reageert minister van Werk Kris Peeters (CD&V) vanuit Davos aan Terzake. 'Er ligt veel op tafel, niet alleen de loonnorm, maar ook de pensioenen en de welvaartsenveloppe.'

'Het loonoverleg is iets tussen werkgevers en werknemers. Het is in eerste instantie niet aan de regering om zich te mengen. We doen dan ook een oproep om terug aan tafel te gaan zitten en het samen te bespreken.'

Maar kan er voor Peeters nog eens naar de loonwet gekeken worden? 'Ik hoop dat men inziet dat er opnieuw rond de tafel moet gezeten worden, binnen het wettelijk kader. Want wij kunnen als regering in lopende zaken die wet niet aanpassen, we hebben ook geen meerderheid in het parlement. We moeten alles doen om zo'n loonakkoord te realiseren door die sociale partners.'

'De procedure is dat wanneer de sociale partners er niet zouden uitgeraken, de regering een voorstel kan doen waar de sociale partners dan opnieuw over kunnen nadenken. Dat is gedurende een maand. Na die maand kan er dan een beslissing genomen worden. Maar nu zitten wij in lopende zaken. Het is nog nooit gebeurd dat een regering in lopende zaken daarmee geconfronteerd wordt. We komen dan in een heel gevoelige, delicate politieke situatie. Vandaar dat men goed moet begrijpen dat de sociale partners in lopende zaken een nog grotere verantwoordelijkheid hebben om eruit te geraken dan in normale omstandigheden.'