De heenronde zit erop, hij eindigde voor KRC Genk met een opsteker: eindelijk in de top zes. Met het uitrapport (12 op 24) is halfweg de reguliere competitie niets mis, de veel te magere balans voor eigen publiek (10 op 21) is er debet aan dat het doel (top drie) nog niet bereikt werd. Slechts twee zeges in zeven thuismatchen, het typeert het atypische seizoen dat men in de Luminus Arena beleeft.

Atypisch omdat niets nog is wat het was in Genk. De verwachtingen voor het seizoen waren hooggespannen, Racing zou met dominant voetbal een surplus aan talent verzilveren. Het bleek een misrekening, al snel manifesteerde zich een onevenwicht in het team. Iedereen vroeg de bal in de voet en deed zijn ding uit stilstand. Ook in defensief opzicht trad de verbrokkeling op, met als triest hoogtepunt een dramatische eerste helft in Eupen, toen de perte totale gevaarlijk dichtbij kwam.

Het bleek integendeel het begin van de ommezwaai. Harten werden gelucht, ego’s gingen aan de kant. Krijger Aidoo zorgde voor een extra portie onverzettelijkheid, de zes op zes tegen Anderlecht en Club Brugge zorgde voor vertrouwen. Intussen is Racing al acht wedstrijden ongeslagen en pakte het vijf clean sheets op rij. Het geheim achter die propere lakens is de kracht van het collectief. Waar in Genk graag gekoketteerd werd met de klasseflitsen van Pozuelo, Trossard en andere Berges, pakt Racing nu de punten omdat iedereen zijn job doet bij balverlies. Pozuelo schikte zich in een rol op links, Malinovskyi dichtte anderhalf uur lang onbaatzuchtig gaten.

Zo leg je - ook met Trossard, Samatta en Berge in de lappenmand - de basis voor een succesvolle terugronde. Daarvoor moet de kwaliteit aan de bal stevig omhoog. Met deze fundamenten lijkt dat slechts een kwestie van tijd te zijn.