De productieve Amerikaanse saxofonist en jazzgrootheid David Sanborn was een toonbeeld van fusion. Hij bracht 25 albums uit, gespreid over een periode van een halve eeuw. Met zijn smooth jazz sleepte hij zes Grammy’s in de wacht, vooral voor albums uit de jaren 80 als Straight to the heart, Double vision en Close-up. Meer dan tien van zijn albums haalden de Billboard 200. Maar naam en faam verwierf hij vooral als studiomuzikant en celebrity sideman, die onder meer te horen was op de rockklassieker ‘Young Americans’ (1975) van David Bowie. Hij werd ook geregeld gepolst voor filmmuziek, onder meer voor Lethal weapon.

Sanborn stierf zondag aan de gevolgen van prostaatkanker op 78-jarige leeftijd. Al in 2018 kreeg hij de diagnose, maar hij bleef hardnekkig concerten plannen. Tot diep in 2025 keek hij vooruit, maar begin dit jaar moest hij al concerten afzeggen wegens hardnekkige rugpijn.

Longinhoud

David Sanborn werd in 1945 geboren in Tampa, Florida maar groeide op in Saint-Louis. Op driejarige leeftijd raakte hij besmet met polio en moest hij een tijd in een ijzeren long doorbrengen.

Bij zijn revalidatie kreeg hij op zijn elfde een saxofoon in de hand gedrukt en dat zou zijn verdere leven bepalen. Een paar jaar later speelde hij al met legendes als bluesgitarist Albert King. Zijn ziekte liet Sanborn wel met een handicap achter. Zijn longinhoud bleef beperkt, zijn linkerarm was korter dan zijn rechter. “Maar ik zie mijzelf niet als slachtoffer”, zei hij daarover in 2005. “Dit is mijn realiteit.”

In de jaren 70 klopten B.B. King, Elton John en Chaka Khan bij hem aan. Met Stevie Wonder toerde hij met het album Talking book. Zijn eerste soloalbum verscheen in 1975.

Als bandlid van het televisieprogramma Saturday night live speelde hij met sterren als Paul Simon, James Brown, Elton John, Steely Dan, Eric Clapton en The Rolling Stones. Sandborn was ook te horen op het debuut van The Eagles en Born to run van Bruce Springsteen.

Bij de tournee van Young Americans van David Bowie was hij prominent aanwezig. ‘Er was geen leadgitaar bij de concerten’, zei hij daarover. “En Bowie liet de band soms twintig minuten lang spelen voor hij opkwam.”

Voor zijn typische, funky sound putte Sanborn uit jazz, Chicago-blues, pop en r&b. Zelf maalde hij niet om labels of om wat als jazz bestempeld kan worden. “Jazz heeft altijd de omgeving geabsorbeerd en getransformeerd”, zei hij aan het vakblad Downbeat. “Echte muzikanten hebben geen tijd om te denken in beperkte hokjes.”

Lees ook

 Nergens is jazz zo hip als in Londen: “Jonge mensen voelen zich geïsoleerd en keren zich naar muziek om daaraan te ontsnappen”