Fuck al die cancellende gen Z’ers en hun woke gezeik: ‘The Voice van Vlaanderen’ roest vast in ouderwets televisievermaak

Trapte VTM vrijdagavond een weinig subtiele herprofilering af bij de finale van The Voice Van Vlaanderen? Terug naar af? Terug naar de lekker vereenvoudigde, gouwe ouwe onbehouwen witte Vlaming zoals je die in de sluitspier van de nineties aantrof?Fuck al die veeleisende, in het wilde weg cancellende Gen Z’ers en hun woke gezeik. Die genderfluïde, lustig dekoloniserende TikTokkers kijken toch geen televisie. Dus wat zou het? Na 9 juni zwaaien hoe dan ook de Bompa Lawijts en de Buurtpolities de plak onder een wild wapperende leeuwenvlag. Je kunt maar beter op tijd je kak intrekken.

En kijk: vier ontroerend glasheldere witte mannen gingen de eindstrijd aan in The Voice. Waar wáren al die lichtjes excentriekerige, veelkleurige zangers en zangeressen die sinds de Blind Auditions deze talentenjacht bevolkten? Waar waren de vróúwen? Naar welke kerker waren zij verbannen, de soulvol kwinkelerende jonkies die de vervaldatum van deze zangwedstrijd aan ons arendsoog onttrokken? We telden welgeteld één jongeling: Lucas, een 17-jarig vanilleknaapje dat iets van Stephen Sanchez coverde. Hij etaleerde daarbij het soort ontwapenende middelmaat dat The Voice-kandidaten niet mogen ontberen om te kunnen uitgroeien tot een inwisselbaar Vlaams popidool. Toen hij wat later in de show ‘Careless Whisper’ van George Michael toetakelde, zoog hij er prompt de blue eyed soul uit.

Zoals het een finale van een populaire zangwedstrijd betaamt, hadden de stemmende tv-kijkers het laatste woord. Bijgevolg zag het kwartetje vaste juryleden zich verplicht zijn innerlijke Simon Cowell aan de leiband te leggen en poeslief met complimentjes te strooien. Laura Tesoro vond de zangprestaties “waanzin”. Koen Wauters en Mathieu Terryn geloofden hoofdschuddend hun eigen oren niet. Jan Paternoster vergat er prompt zijn beheersing van zijn regiolect bij. Natalia, tenbslotte, verdampte ei zo na tot een opvliegertje toen kandidaat Kobe een song van het alt.metalcombo Shinedown uitholde. In een leren bikersgilet, jawel. Ach, als we straks dan toch een Machtergreifung op ons bord krijgen, zullen gemakzuchtige clichés ’s volks favoriete opium wezen.

Vals sentiment

Halverwege het spektakel schoof een sadistische producer ons de Ierse popbard Gavin James door de strot, wellicht omdat Ed Sheeran en Sam Smith te duur waren of omdat de gelijkaardige gladde broekjes George Ezra, Lewis Capaldi, Tom Odell, Dermot Kennedy, James Bay en Tom Walker toevallig in een willekeurige parochiezaal waren geboekt. James grossierde in het type vals sentiment waar elke gedoodverfde The Voice-kandidaat een kletsnatte thong van krijgt. Naar de apotheose van deze show toe mocht ene Mark Ambor – dé Mark Ambor!!! – in afwachting van de uitslag grossieren in nog meer wufte lucht. Een efficiënt staaltje productplacement, daar niet van.

Laurens, de enige finalist in wie je een kwak meerdimensionaliteit vermoedde, sneuvelde vlak voor de eindmeet. Lucas mocht terug naar zijn mama. Bleven over: twee bluesknakkers bij wie bomma’s en groottantes vast in zwijm vallen. De eerder vernoemde Kobe werd tweede, de 43-jarige Christophe won de wedstrijd. Volgend seizoen: méér Joe Cocker-soundalikes, méér tanende relevantie.