Steven Mahieu neemt de jeugd mee op sleeptouw: "Een lach verwacht ik binnen drie seconden"

Van Amelie Albrecht is online nog niet zo erg veel te vinden. Los van een passage in de Antwerpse comedyclub The Joker is Amelie online zo goed als afwezig. Verbazend? Niet echt. Ze is nog geen jaar bezig.

“Het optreden in The Joker was mijn debuut voor een publiek”, vertelt ze. “We hadden er met een groepje aspirant-stand-uppers een workshop opzitten met comedian Bas Birker en dat was het toonmoment. Ik had ongeveer acht minuten materiaal, maar toch ben ik erin geslaagd om een grap helemaal verkeerd te vertellen. Ook dat was grappig.”

Steven Mahieu: “Deze voorstelling kwam er omdat ik vind dat te weinig jonge comedians op professionele speelplekken belanden. Er zijn veel open mics (toonmomenten waarop aspirant-comedians nieuw materiaal try-outen, red.), maar ik merk weinig doorstroming naar het professionele circuit. Gevestigde-waarden-met-een-soloshow spelen een seizoen vol, maar lopen op hun parcours soms geen andere comedian meer tegen het lijf, en al zeker geen nieuwelingen. Toen ik pas begon, was dat anders: de meer ervaren comedian nam het jonge grut mee op sleeptouw. Ik vind dat zelf ook leuker. Ik heb geen zin meer om alleen op de baan te zijn. Aankomen in een zaal, uren zitten wachten in een vaak ‘ondergrondse’ kleedkamer vol spiegels, waar je enkel naar jezelf kan kijken, is niet meteen mijn idee van een fijn avondje uit.”

Amelie, jij wordt op sleeptouw genomen door deze oude rot. A dream come true?

Amelie: “Geen idee, ik ben nog nooit op tour geweest. Ik moet het allemaal nog ontdekken.”

Steven: “Begrijp me niet verkeerd: ik speel graag solo’s, maar ik ben uitgekeken op die ‘allenigheid’. Ik wil dit samen met anderen beleven. En ik wil de jonge garde de kans geven om te groeien en ervaring op te doen. Ik weet voor welke uitdaging Amelie nu staat: een solo schrijven. Althans, dat is de huidige situatie in comedy: nieuwelingen worden geacht om een jaar na hun debuut met een solo op de proppen te komen. Dat is haast onbegonnen werk.”

Wat je doet met dit concept is niet nieuw, comedians als Michael McIntyre fungeren tijdens zaalshows vaak als host en introduceren een hele rits aanstormend talent.

Steven: “Ja, daar lijkt het wat op. Ik heb hetzelfde gedaan met Lukas Lelie: hij was honderd keer mijn opener. Erg leuk voor mij en voor hem een boeiend leerproces. Kijk, ik heb zelf pas na vijf jaar mijn eerste soloshow geschreven. Als comedian heb je die tijd écht nodig. Ik zou niet weten wat ik na een jaar te vertellen zou hebben.”

Amelie, vind jij dat niet angstaanjagend?

Amelie: “Neen, niet echt. Ik hoef nu nog geen uur te vullen. Ik weet dat het lang duurt voor je zoveel materiaal bijeen geschreven hebt. Ik ben een goed jaar bezig en heb een kwartier, misschien twintig minuten waar ik tevreden over ben. Maar of het houdbaar blijft? Geen idee.”

Steven: “Voor de pure stand-up die Amelie maakt, is twintig minuten al lang. Je moet dat materiaal uitvoerig testen, laten roderen,...”

Steven, toen jij begon, was comedy nog een vrij marginale kunstvorm. Midden jaren 2000 groeide het, werd het een hype en nu lijkt comedy een vaste plek te hebben ingenomen.

Steven: “Ja, en er is nog ruimte voor nieuw talent. Comedy komt in vele maten en gewichten. Het grote publiek definieert comedy als ‘een avondje lachen’. Dat is het ook, maar de waaier is breder. Er moeten genres ontgonnen worden. Als je naar comedy in de VS kijkt, dan zie je dat comedians veel meer durven. Met wat Louis CK doet, zouden veel comedians hier niet wegkomen. De ontvoogding is dus nog bezig.”

Amelie, hoe ben jij in comedy beland?

Amelie: “Ik wou het gewoon doen, ook al had ik niet meteen iets te vertellen. Ik zei ooit tegen een vriend: ‘Was ik een man geweest, ik had het al lang gedaan.’ Waarop hij: ‘Wel, waar wacht je dan op?’ Kort daarna ben ik beginnen te schrijven, heb ik een aantal open mics gezien, een paar workshops gevolgd en mijn debuut gemaakt. Wel spannend, ja.”

Ondertussen heb je aan enkele wedstrijden meegedaan, niet zonder succes zo blijkt.

Amelie: “Klopt, ik won de Commeere Comedy Cup, was finalist in De Humorklas op Radio 2 en in de Utrechtse Comedy Talent Award.”

Steven: “Ik blijf het vreemd vinden dat er een competitie bestaat in ‘humor’.”

Amelie: “Dat is waar. Ieder heeft zijn eigen stijl. Hoe kan je daar de beste uit kiezen?”

Steven: “Een beginnend comedian wordt vaak getaxeerd op de wedstrijden die hij of zij gewonnen heeft. Bij gevestigde waarden geldt dat ze pas echt goed bezig zijn als ze op TV komen. Comedy en TV zijn in de hoofden van het publiek blijkbaar onlosmakelijk met elkaar verbonden. Van een brandweerman verwacht je ook niet dat hij basket speelt, toch?”

Zullen we het even over stijl hebben? Als de mensen naar Steven Mahieu kijken, weten ze wat ze kunnen verwachten. Jij hebt een stijl ontwikkeld. Amelie, jij nog niet...

Amelie: “Neen, maar ik had wel redelijk snel mijn persona op het podium. Nu is het een kwestie van het uit te werken, en geen typetje te worden. Ik heb nog veel te leren, en ik zal wellicht nog een paar keer op mijn bek gaan. Als een publiek niet meteen mee is, weet ik nog niet goed hoe daarop te reageren.”

Steven: “Als het je bedoeling is om het publiek aan het lachen te maken, en de lach komt niet, dan is dat wel sterven. Maar hoe langer je bezig bent, hoe rustiger je wordt, en hoe minder je met die lach bezig bent. Ik stap bijvoorbeeld het podium op om iets te vertellen. Als het publiek reageert met een lach, dan vind ik dat fijn. Als dat niet gebeurt, dan heb ik toch maar verteld wat ik wou delen. De lach is niet het ultieme bewijs van de kracht of het succes van je voorstelling.”

Amelie: “Ik heb wel punchlines, en ik verwacht een lach binnen drie seconden. Als dat niet gebeurt, sta ik natuurlijk wel voor joker.”

Onlangs zag ik iemand een grap van Louis CK analyseren. Die grap zat ingenieus in elkaar, met een inleiding, een cliffhanger, spanning en een punchline. Hoe bouwen jullie jullie show of grappen op?

Amelie: “Ik denk dat je met wat ervaring automatisch tot een opbouw komt, ik denk niet dat je daar altijd bewust mee bezig bent.”

Steven: “Het is altijd makkelijker om er achteraf een analyse aan te koppelen of om er een interpretatie aan te geven. Ik las onlangs een boek van een filosoof die de show van Louis CK filosofisch benaderde en linken legde met bestaande en mythische filosofen. Louis CK zal in zijn werk beïnvloed zijn door filosofen en tal van andere mensen, maar of hij doelbewust Sartre gaat toepassen op een koelkast? Dat lijkt me sterk.”

Met The Young Ones gaan er zes comedians mee, waarom net die?

Steven: “Ik denk dat het een kliek is waar ik een goede klik mee heb: leuke mensen waarmee ik graag on the road ben. Amelie heb ik leren kennen tijdens de Radio 2 Humorklas. Dat was een zeer fijne avond.”

Vijf jongens en één meisje. Mijn volgende vraag gaat over quota.

Amelie: “Ik wist het! (lacht) Een meisje dat comedy doet, het blijft iets raars, ook voor organisatoren zo blijkt, want ik kan de keren dat ik aangekondigd werd als ‘en de volgende is een vrouw én ze is grappig’ niet meer op twee handen tellen.”

Steven: “En dat terwijl Amelie helemaal geen typisch vrouwelijke manier van spelen heeft.”

Amelie: “Het publiek reageert daar soms vreemd op, met een soort van enthousiast gejoel. Ik laat het eerlijk gezegd niet aan mijn hart komen. Wat wel waar is: er zijn te weinig vrouwen in het comedycircuit. Ik ken er wel een aantal uit het open mic-circuit, maar ze blijven daar wat hangen.”

Steven: “Ieder heeft zijn eigen leerproces. Ik ben er niet de man naar om die jonge garde volop te coachen. Dat is het plan niet.”

Amelie: “Ik denk niet dat je iets als comedy kunt leren. Je moet het gewoon doen en kijken naar hoe anderen het aanpakken. Luisteren naar tips? Daar is geen beginnen aan, omdat iedereen je iets anders vertelt.”

Steven: “Het allerbelangrijkste is: ben ik geloofwaardig en authentiek? Je kan nog zulke straffe grappen bedenken, maar als het publiek doorheeft dat je niet waarachtig bent, dan zal je dat ook voelen. Veel mensen pompen zich op op de scène en proberen iemand te zijn die ze niet zijn. Dat werkt niet. Je kan een publiek echt niet wijsmaken dat je gisteravond nog meegedaan hebt aan een gangbang, terwijl je de uitstraling hebt van iemand die postzegels verzamelt. Op dat vlak zijn we beesten die instinctief voelen of iemand al dan niet safe is voor ons."

Amelie, waar zie jij jezelf staan binnen vijf jaar?

Amelie: “Ik zou graag de volgende Steven Mahieu worden. (lacht) Neen, geen idee. Ik had vorig jaar niet kunnen vermoeden dat ik dit zou doen. Ik werk nu nog als postbode, maar als ik de kans krijg om fulltime te leven van comedy, dan doe ik dat meteen. Ik vind dit niet iets vrijblijvends.”

Steven: “Het is mogelijk om ervan te leven, maar het blijft altijd hard werken. Een comedian heeft een zekere houdbaarheidsdatum, gesteld dat hij of zij niet blijft hangen in één succes. Voor een gehypete mediafiguur lijkt het me moeilijker vol te houden dan voor iemand die consequent kiest voor het vak.”

Een management doet ook veel: jullie zitten allebei bij 5to9.

Amelie: “Ja, daar ben ik erg tevreden mee.”

Steven: “En er is niemand anders zoals Amelie Albrecht. Schrijf dat maar op. (lacht) Ik merk toch dat er een buzz is rond Amelie.”

Zoals rond Hannah Gadsby, die onlangs de comedywereld door elkaar rammelde met een wel heel pakkende voorstelling.

Amelie: “Ja, die heb ik ook gezien, maar ik vind dat toch geen comedy meer. Een vrouw die zegt dat ze de comedy vaarwel zegt, dan toch op een podium staat om haar show te geven en alle blanke mannen de pan uitveegt? Ik vond het erover. Ik begrijp de commotie wel, maar het is niet mijn ding. Hetzelfde geldt voor Amy Schumer: vaak te plat. Het moment dat het woord ‘vagina’ valt, haak ik af. Het mag iets meer zijn.”

Steven Mahieu & The Young Ones, o.a. 18 oktober in Zulte, 19 oktober in Essen. stevenmahieu.be