Bartel Van Riet: “ik zou er niet wakker van hebben gelegen als iemand er de stekker definitief had uitgetrokken”

Ruim een half jaar was hij niet op het scherm, maar de komende maanden valt er aan Bartel Van Riet (35) niet te ontsnappen. Er is zelfs sprake van een heus tv-offensief: de afgelopen dagen zag u hem al aan het werk in ‘De Slimste Mens’, en binnenkort komt er een vervolg op zijn survivalprogramma ‘Bartel In Het Wild’ waar hij z’n medereizigers in een avontuur vol fysieke inspanningen, extreme weersomstandigheden of ontbering stort. En ook ‘Ons Eerste Huis’, waarmee hij elke maandag op VIER komt, is niet voor doetjes. “Fysiek zwaar werk, slaaptekort, stof en vuiligheid vormen de hoofdbrok. Maar dan voel ik me net in m’n sas. Hoe extremer een programma is, des te liever ik het heb.”

‘Ons Eerste Huis’ is leuk om naar te kijken, maar niet om zelf aan mee te doen. Toch?

“Irritaties en kleine ruzietjes horen er sowieso bij. De koppels verbouwen hun eigen woonst, en moeten er ook eten, slapen en zich wassen. Denk daarbij nog eens een cameraploeg die overal in de weg staat, en je weet dat het niet altijd prettig is. In het begin merk je nog dat iedereen zich van zijn beste kant laat zien, maar door de vermoeidheid vallen de deelnemers al snel uit hun rol.”

Merk je ook dat de een meer ‘into’ verbouwen is dan een ander?

“Bij de koppels valt dat mee. Maar ze krijgen ook hulp van de ouders of schoonouders, en daar merk je wel dat die er toch een beetje mee zijn… ingesleurd. (lacht) Wellicht hadden ze liever andere dingen gedaan, maar dat willen ze natuurlijk niet laten merken aan hun kinderen. Ze weten dat er veel geld valt te winnen, en die kans willen ze hen niet ontnemen.”

“In één oogopslag heb ik vaak uitgemaakt wie zich die drie maanden zal redden, en welke mensen veel miserie staat te wachten. De manier waarop iemand een baksteen of een truweel vastpakt, zegt al zoveel. Wie hier niet gestructureerd aan begint, ziet het niet goed aflopen. Vandaar die experten. Als er grove bouwkundige fouten worden gemaakt, mag de kamer niet opgeleverd worden.”

Ben je een handige harry die alles kan?

“Ik kan niet alles, maar wel van alles een beetje. En ik leer zeer makkelijk bij. Dat is mijn grote troef. Mijn grootste minpunt? Ik ben niet de aangewezen persoon voor de kleine fijne werkjes. Laat me geen raamkozijnen schilderen, want dan zal het glas onder de verf zitten. Ik voel me vooral als een vis in het water met bruut werk.”

Wist je al vroeg in het leven welke richting je leven professioneel moest opgaan?

“Zonder twijfel. Mijn familie was altijd flink bezig in de tuin en ik deed lustig mee. Mijn moeder geeft les biologie. Voor mijn communie vroeg ik zelfs een vijver. Als er een boom diende omgehakt te worden, stak ik mee de handen uit de mouwen. Ik heb enkele jaren lichamelijke opvoeding gegeven en heb daarna vier jaar in Durbuy gewerkt bij een outdoorbedrijf. Omdat ik voelde dat natuur, bomen en tuinen mijn passie zijn, heb ik met enkele vrienden De Tree Musketiers opgericht, een firma die zich specialiseert in boomverzorging, tuinarchitectuur en natuurmanagement.”

Had je het erg gevonden als je tv-carrière was gestopt na het einde van ‘Groenland’?

“Na die laatste aflevering kwam ik anderhalf jaar niet op televisie, maar achter de schermen zijn de gesprekken steeds verder gegaan. Van een exit is dus nooit sprake geweest. Maar ik zou er niet wakker van hebben gelegen als iemand er de stekker definitief had uitgetrokken. Ik ben nooit de kerel geweest die een carrière nastreefde waarin ik slechts één job zou doen. Alles wat ik doe, raak ik vroeg of laat wel eens beu. Ik wil vooral niet vastroesten in één job, want daar ben ik allergisch voor. Daarom ben ik zo gelukkig dat de voorbije jaren geen enkele dag hetzelfde was. Televisie gaf me al veel kansen, en dit gaat nog wel even door. Voor volgend jaar zijn er gesprekken bezig om weer iets anders te maken.”

Is er een rode draad in de dingen die je doet?

“Hoe extremer, hoe liever. Dat is altijd mijn credo geweest. Programma’s maken middenin de woeste natuur, en zelf ook wat afzien van koude en ontbering. I love it. En nu ik zelf televisie maak, wil ik het liefst programma’s zonder uitgeschreven scenario. Want ik kan me toch niet aan zo’n leidraad houden. Ik wil niet weten wat het einde is, en ter plaatse kunnen bijsturen als er obstakels opduiken.”

Sinds kort ben je cafébaas. Dat lijkt me toch veel minder extreem avontuur?

“Ja, maar ook dat past bij mij. Ons café ligt te midden van de Kempische natuur op een grote lap grond met dieren. Daarnaast ben ik altijd oprecht geïnteresseerd in mensen en hun verhalen. En die hoor ik nu elke dag. Mijn vrouw Dorien heeft vroeger als vakantiejob ook nog in een café gewerkt. En we zijn sowieso fervente cafébezoekers. De stiel ligt ons wel.”

Komen de mensen speciaal voor jou?

“Daar moet ik niet flauw over doen. Dat gebeurt zeer regelmatig. Maar ze komen vooral om te genieten van de unieke locatie. Den Herberg is immers niet zomaar een café: het maakt deel uit van een oude kasteelhoeve uit 1400 en ligt op een domein van 14 hectare. Samen met Kempens Landschap en de gemeente Grobbendonk houden we een oogje in het zeil. Mijn vrouw en ik zijn eigenlijk conciërges. We wonen er weliswaar niet, maar zorgen ervoor dat alles op tijd en stond het nodige onderhoud en verzorging krijgt. Het is dus meer werk dan pintjes tappen. Mijn vrouw is zaakvoerder, en ik help mee als het druk is. Momenteel is dat vrij weinig. De opnames van ‘Ons Eerste Huis’ gaan richting finale, en we starten ook snel met het inblikken van ‘Bartel In Het Wild’.”

Een gouden regel is nochtans om werk en privé gescheiden te houden.

“Dat klopt. Maar het gekke is dat wij toch niet op elkaars lip zitten. Kleine irritaties over foute bestellingen worden meteen opgelost, en ’s avonds is dat vergeten. Het is andere koek als je de hele dag op een kantoor constant belangrijke beslissingen moet nemen.”

Knap trouwens hoe je deze zomer je huwelijk hebt kunnen stilhouden. Je verschalkte de volledige Vlaamse boulevardpers.

“Als ze verrast waren, zal het gekomen zijn omdat ze het niet goed in de gaten hebben gehouden. Want wij hebben geen moeite gedaan om te zwijgen. Ik denk dat heel Grobbendonk het wist. En onze familie en al onze vrienden. Maar Dorien en ik hadden niet de behoefte om op voorhand de pers uit te nodigen. Het is tenslotte ‘maar’ een huwelijk, geen zaak van staatsbelang. Dat had ik zwaar overdreven gevonden. De vragen voor duo-interviews zijn de voorbije maanden geregeld gekomen, maar we gaan er niet op in.”

Ik kreeg de afgelopen jaren de indruk dat je het een beetje gehad had met de weekbladen.

“Laten we zeggen dat ik er geen probleem mee heb om daar in te staan, maar dan wel graag met iets nuttig. En niet met fait divers over mijn privéleven. Daar heeft de lezer geen boodschap aan. Mij interesseert het ook niet als ik zoiets zie staan.”

“Met gewoon het BV-schap heb ik geen probleem. Al blijft het raar. Mensen komen naar mij op een boekenbeurs. Ik begrijp hen wel, maar zelf heb ik nooit de behoefte gehad om een BV een papiertje onder de neus te duwen voor een handtekening. Ik heb respect voor mensen, maar voel geen idolatrie.”

Terwijl je voor veel vrouwen wel een sekssymbool bent?

“Ik hoor dat ook wel eens, maar ben ik dat effectief? Ik denk het niet. Ik ben slechts een simpele gast uit de Kempen die zijn ding doet en daarin gelukkig is. Zo bijzonder ben ik dus niet.”

Tom Vets

‘Ons Eerste Huis’, VIER, maandag, 20.35 uur.