Het ongelukkige pufje te veel. Schrijf maar op. Dat wordt de inzet straks. In de verklaring die Sky gisteren razendsnel verspreidde, tekende de verdediging van Froome en zijn ploeg zich al af. Nee, het was niet Froome die de fout begaan had. Hij had slechts het advies van zijn dokters gevolgd. En dat het toch wel vreemd was dat hij, die elke dag getest werd, slechts één keer de bewuste dosis had overschreden. Misschien dat het puffertje in combinatie met bepaalde voeding en uitdroging een merkwaardig ­effect had gegeven? Ach, wat komt het allemaal bekend voor. En mocht het vandaag niet om Froome, maar om – we zeggen maar wat – een tweederangsrenner uit Litouwen gaan, we zouden de argumenten hier wellicht niet eens neerschrijven. Doktersadvies? Elke renner blijft de eindverantwoordelijke voor zijn eigen lichaam. De ouwe wielerwet geldt voor iedereen, ook voor viervoudige Tourwinnaars. En over dat vreemde effect: Sky en zijn advocaten zullen ons straks bedelven onder medische analyses van salbutamol en wat het allemaal met je ­lichaam kan doen. Ocharme de rechter die over de geloofwaardigheid zal moeten oordelen. Maar vergeef ons het scepticisme. Wielrenners die dat ene onverklaarbare positieve plasje vol onbegrip afwentelen op de merkwaardige kronkels van hun eigen lichaam: we hebben er iets te veel van zien passeren. Noem het een gevolg van de bezwaarde geschiedenis van zijn sport. Froome heeft heel erg de schijn tegen.

Nog meer door de recente ­geschiedenis van zijn eigen ploeg. Marginal gains. Winst boeken door op de kleinste ­details te letten. In eten, slapen, trainen. Wat hebben we Sky ervoor bejubeld. Als was het een nieuw wonderrecept. Maar al een tijdje weten we dat het recept vooral stokoude ingrediënten bevat die de wenkbrauwen doen fronsen. Dat het dure woorden waren, die moesten vermommen dat Sky vooral de grenzen opzoekt. Niet in het minst op het medische vlak. Zie Wiggins en zijn TUE. Zie het verhaal rond het mysterieuze pakje van Wiggins. Sindsdien heerst het beeld van een dubieuze ploeg die zijn zaakjes niet onder controle heeft, ook niet op ­medisch vlak. Froome is de volgende die dat aan den lijve mag ondervinden.

Misbruik

Al is het niet eens de essentie van deze hele affaire. De sleutelvraag is niet of Froome zich een pufje te veel heeft gepermitteerd, maar wel wat dat puffertje überhaupt in de Vuelta te zoeken had. Een vraag die in het verlengde ligt van het al veelvuldig gevoerde debat rond de TUE’s. Ook daar luidt de kwestie: moet een ­renner die een medisch probleempje heeft niet veeleer uitzieken in plaats van zich te wenden tot uitzonderlijke medische voorschriften? Onder meer Tim Wellens – hulde daarvoor – maakte al onomwonden duidelijk wat zijn voorkeur geniet. Misschien moesten we de discussie maar uitbreiden. Inspanningsastma mag dan een reële kwaal zijn in het peloton, de vraag is of je een renner die eraan lijdt ook op kunstmatige manier moet helpen om die kwaal te overwinnen en hem vier keer de Tour te doen winnen? Zoals iemand subtiel op Twitter ­suggereerde: zou die man niet beter gaan bowlen, schaken of sjoelbakken? Zelfs al is dat puffertje weinig meer dan een onschuldig middeltje dat je in elk Vlaamse huisapotheek ­terugvindt, je zet er hoe dan ook een poort mee open. Een poort naar onvoorzichtigheid. Naar misbruik. Naar dat pufje, dat pilletje of dat spuitje te veel. ­Domme Froome.