commentaar
Bart De Pauw heeft een uitgelezen kans verknoeid
© getty
Een pleger van grensoverschrijdend gedrag onthoudt zich beter van voorwaarden als hij zich met zijn slachtoffers wil verzoenen.
Naar eigen zeggen voelt hij “schaamte en spijt”. Als “pleger van grensoverschrijdend gedrag” hoopte Bart De Pauw iets te kunnen “toevoegen aan de MeToo-discussie”. De televisiemaker zocht een manier om “zijn eigen verhaal” te vertellen. Hij beseft dat hij het voormalige medewerkers “zeer moeilijk” heeft gemaakt, dat hij “vervelende, dwingende berichten” heeft gestuurd. Kortom, dat hij zich heeft gedragen “als een persoon die hij niet wil zijn”.
De schuldbekentenis komt zeven jaar nadat de eerste feiten van grensoverschrijdend gedrag aan het licht gekomen zijn. Naar de waarachtigheid blijft het gissen. Laten we er gemakshalve van uitgaan dat De Pauw echt op zoek is naar een vorm van closure, waarbij hij de slachtoffers het gevoel geeft dat ze terecht juridische procedures zijn gestart. Ook degenen wier klacht de rechtbank niet honoreerde.
Toch blijft het onbegrijpelijk dat hij, samen met zijn entourage, voorwaarden stelde. De documentaire Het Proces Dat Niemand Wou wilde hij aangepast zien. De nakende uitzending van die collectieve getuigenis was trouwens de aanleiding van zijn opmerkelijke introspectie. Daarbij contacteerde hij eerst de ceo van de openbare omroep. De mannen zouden het wel regelen, de vrouwen moesten wachten.
Voor iedereen, zowel De Pauw als de slachtoffers, zou het goed zijn dat de bladzijde wordt omgeslagen. Drie jaar na het einde van het proces mag de catharsis plaatsvinden. Helaas heeft De Pauw een uitgelezen kans verknoeid. Hij mist de geloofwaardigheid om zich als slachtoffer te profileren. Bovendien kan een oprechte verzoening alleen onbaatzuchtig zijn. Een vertrouwenspersoon mocht daarbij de brug slaan naar de getroffen vrouwen. In geen geval was de eindverantwoordelijke van het VRT-zendschema daarvoor geschikt.
De schade is aanzienlijk, ook bij de openbare omroep en in de mediacommissie van het Vlaams Parlement. Uitgerekend tijdens een debat over VRT-baas Frederik Delaplace schermden commissieleden met een anonieme mail over een nieuw geval van grensoverschrijdend gedrag binnen de VRT. Niemand vond het nodig om de waarachtigheid vooraf te controleren. Geen enkel medium zou het aandurven om zo onbesuisd en onverantwoordelijk te werk te gaan.
In hun ijver om de manke aanpak van Delaplace en de bevoegde minister te lijf te gaan, gebruikten de commissieleden een methode die haaks staat op de nood aan voorzichtigheid, vertrouwen en terreinkennis. Wie een delicate zaak op straat wil gooien: mail de mediacommissie maar.
plusartikels
