Kamasi keert terug met een knaller

KAMASI WASHINGTON

Fearless movement

Young

Kamasi Washington schreef de soundtrack voor een docu over Michelle Obama in 2020, en hij werkte mee met de groep Dinner Party. Maar het is wel al van 2018 geleden dat de saxofonist uit Los Angeles, sinds zijn driedubbelaar The Epic uit 2015 omgedoopt tot jazzmessias, nieuw werk uitbracht. Dat is er nu en het is een comeback die knalt.

Washington is vader geworden, en dochter Asha is kennelijk al groot genoeg om aan de piano een melodie te bedenken die de basis vormt voor ‘Asha the first’, een heerlijk bombastisch nummer, waarin niet alleen goede vriend Thundercat loos gaat op zijn basgitaar, maar waarin ook rappers Taj en Ras Austin tekeergaan: nooit eerder sloeg Washington zo expliciet de brug tussen jazz en hiphop. Er zijn nog meer gasten. De onvermijdelijke Andre 3000 speelt fluit op het dromerige ‘Dream state’, oude funkgrootheid George Clinton houdt het verrassend ingetogen in ‘Get lit’, en ‘Together’ is dankzij BJ the Chicago Kid lekkere soul. En Washington zelf? Die blaast de ene imposante solo na de andere. Als je denkt: nu kan het echt niet intenser, schakelt hij toch nog een versnelling hoger. Heerlijke plaat. Dat wordt een fijn concert op 28 oktober, in Bozar. (pdb)

_____

Tijdloze afspraak met Pet Shop Boys

PET SHOP BOYS

Nonetheless

Warner

In zekere zin moést de lockdown wel als thuis aanvoelen voor Pet Shop Boys. Het duo Neil Tennant – Chris Lowe vergast ons al sinds 1981 op een herkenbare, zoete mix van euforie en melancholie, en paste goed bij een tijd die vele muzikanten gefrustreerd binnen hield. Met zijn nog steeds perfecte tenor zingt Tennant in ‘New London boy’ over zijn begindagen, toen hij zich in Londen kwam heruitvinden in de gay scene. In ‘Love is the law’ verplaatst hij zich in de huid van Oscar Wilde, die uit de gevangenis komt. En ‘Dancing star’ gaat over balletdanser Rudolf Nurejev: “The world wanted you/ How bright you shone.” Het album wisselt beukende danskrakers zoals ‘Loneliness’ af met langoureuze, fraai gearrangeerde ballades als ‘The secret of happiness’, en Tennant rapt er al eens iets tussendoor in die typische onderkoelde, gesofisticeerde stijl die hem bijna tijdloos maakt. Pet Shop Boys is de jaren 80 nooit ontgroeid, maar heeft zijn sound wel tijdloos gemaakt, en daar is dit album een sterk bewijs van. (vpb)

_____

Het erotische kabinet van Anitta

ANITTA

Funk generation

Republic

Larissa de Macedo Machado, aka Anitta (31), is een van de grootste sterren in Brazilië. Ze komt uit Rio, is leergierig en geweldig ambitieus, vrijgevochten en biseksueel. Op haar zesde album laat ze horen wie ze écht is. De vijftien tracks horten en stoten voorbij: soms puur percussief, soms toch een beetje melodieus. De stijl heet “Carioca Funk”, de sound van de favela’s rond Rio, een mix van Braziliaanse en Afrikaanse bronnen met electro en rap. Wie het niet lust, zal er horendol van worden, zo verknippen en versnipperen de producers de songs, die meestal door vijf tot tien componisten gefabriceerd zijn. Maar wie mee is, belandt op een dansvloer, waar de gastvrouw tekeer gaat over seks en geweld en macht. ‘Love in common’ bouwt op reggae en ‘Ahi’ op r&b, maar songs als ‘Savage funk’ en ‘Funk rave’ zijn minimalistische, hitsige stroomstoten in een erotisch cabaret. “Voor mij is dit heilig, voor mij is dit een sekte”, kreunt ze in ‘Double team’, een duotje met Bad Gyal. Niet mis te verstaan. (vpb)

_____

Justice twijfelt tussen disco en rock-’n-roll

JUSTICE

Hyperdrama

Ed Banger/Because

Op hun vierde album kruisen Xavier de Rosnay en Gaspard Augé de harde rockesthetiek van hun debuut met de door Giorgio Moroder bestoven discopop waarmee ze op hun laatste album (het acht jaar oude Woman) dweepten. Dat leidt soms tot een bizarre spreidstand. Opener ‘Neverender’, waarvoor Kevin Parker van Tame Impala zijn meest sexy falset in bruikleen geeft, hijst de discobal boven de dansvloer. Waarna ‘Generator’ hem aan weer gruzelementen beukt.

De Franse bloedbroeders tonen zich weer meesterlijke klankarchitecten. Aan hun 24-karaats sound lijkt soms iets te lang geslepen, maar vaak is het genieten. In ‘Incognito’ vloeien een funky seventiesbas en elektronica met een jaren tachtig-glans in elkaar over. Het softe ‘Moonlight rendez-vous’ is op date geweest met de soundtracks van Vangelis. ‘Dear Alan’ oogt als een outtake van Daft Punk, en legt zo een pijnpunt bloot. Terwijl dat andere duo zich achter iconische maskers verstopte, blijft Justice wat gezichtsloos. (tzh)

_____

Iron & Wine legt een pleister op de wonde

IRON & WINE

Light verse

Sub Pop

“Time likes pulling my teeth, I never knew how many teeth I would need”, zingt Sam Beam op zijn zevende album als Iron & Wine. De minzame songschrijver kijkt met het mededogen van een bijna-vijftiger naar de wereld en zijn onvolkomenheden, maar onder zijn soms bleke gedachten schuift hij bijwijlen frivole americana. Zijn fijnzinnigheid herinnert aan het fijnmazige getokkel van Paul Simon of James Taylor. Dat Beam zijn album opnam in een studio in Laurel Canyon, het mekka van de seventiessinger-songwriter, is vast geen toeval.

Een 24-koppig orkest geeft Beams folky songs extra spanwijdte. ‘All in good time’, een warm duet met Fiona Apple, krijgt zo een zoet laagje vernis, maar daaronder schuilt een verhaal van misdaad en gedoemde liefde. De orkestrale parels ‘Tears don’t matter’ en ‘Angels go home’ glijden langs de zwierige country van Glen Campbell. “All our bruises beg for a chance”, klinkt het met zachte stem, terwijl filmische strijkers aanzwellen. Beam zalft waar het pijn doet. (tzh)

_____

Ila geeft de songs uit haar dagboek een groezelig rockend geluid

ILA

Ayna

Pias

Met debuutalbum Ayna kijkt De Nieuwe Lichting-winnaar Ila in de spiegel. “Als je op een podium moet, is het soms nodig om je borst vooruit te steken en gewoon te gaan.”

Lees hier het interview.