Armstrong reikt Ullrich de hand en wil samen met dokter overvliegen, maar pakt ook uit met zware beschuldiging: "Hebben ze nu wat ze willen?"

Tour de France 2001. Jan Ullrich beseft in de laatste Pyreneeënrit dat hij de eindzege aan Lance Armstrong moet laten. In een knap gebaar, reikt hij de kopman van US Postal -inmiddels niet langer in het bezit van zijn zeven Tourzeges- de hand. Zeventien jaar later is Armstrong bereid hetzelfde te doen voor de Duitser die door drank en drugs nog net niet volledig de afgrond is ingetuimeld. Tot twee keer toe werd hij vorige week opgepakt - een keertje nadat hij een Nigeriaanse prostituee probeerde te wurgen in een Duitse hotelkamer. Het was Wolfgang Hoppe, de advocaat van Ullrich, die de bal aan het rollen bracht. Hij stelde in Bild dat Armstrong bereid was naar Europa te vliegen om hulp te bieden. "Lance is erg geïnteresseerd in het lot van Jan. Hij vraagt geregeld naar informatie en zegt dat de wielergemeenschap één moet zijn. Maar het belangrijkste is dat Jan zelf moet beseffen dat hij hulp nodig heeft." 

Laat dat nu net zijn wat Ullrich niét beseft, getuige zijn goeie vriend en gewezen ploegleider Rudy Pevenage. "Ik ben ’m 8 keer gaan bezoeken de laatste 4 maanden Samen met vrienden probeerden we op hem in te praten. We wezen op de gevaren van het leven dat hij leidde. Maar er was niks aan te doen. De meeste vrienden stuurde hij weg toen ze op bezoek kwamen. En de slechte vrienden met wie hij in contact gekomen is, zijn gebleven. Het is een heel triestig verhaal. Jan wou gewoon niet luisteren naar goede raad. Als vriend voel je je dan zo machteloos", vertelde Pevenage op Radio 1.

Armstrong werd vervolgens gecontacteerd door de Australische wielerwebsite CyclingTips, met de vraag of hij Ullrich écht wil helpen. De Amerikaan bevestigde via mailverkeer: "Ik hou van Jan Ullrich en zal alles in mijn macht doen om hem te helpen. Hij was en is nog steeds een belangrijk iemand in mijn leven. Als atleet was hij een beest, hij motiveerde me zoals geen enkele andere rivaal dat kon doen. Eerlijk gezegd: hij was de enige die me schrik inboezemde." Een groot verschil met de huidige Ullrich, een man wiens gezicht is opgezwollen, met rode vlekken rond en op zijn neus, die getuigen van jarenlang drankmisbruik. Zijn buik hangt over zijn jeansshort, terwijl hij wankelend uitvliegt tegen de fotograaf die op de straat voor zijn huis in Mallorca staat. Hij is een kettingroker, met soms wel drie sigaretten tegelijkertijd in zijn mond. Hij drukt meer dan eens die brandende sigaretten uit op z’n armen. Getekend door de scheiding van zijn vrouw Sara die 'm in maart heeft verlaten. Sindsdien heeft hij zijn zonen Max (10), Benno (7) en Toni (5) niet meer gezien. "Ik heb dingen gedaan waar ik veel van spijt heb", zei hij daarover in Bild.

Armstrong antwoordt bij CyclingTips ook op de vraag of hij parallellen ziet met Marco Pantani, die in 2004 het leven liet na een overdosis cocaïne en anti-depressiva. "Absoluut - we hebben allemaal de film al gezien en we weten hoe die eindigde." Ook de grote wielerorganisaties, de anti-dopinginstanties en de media krijgen een veeg uit de pan van Armstrong. En dan vooral de manier hoe ze dopingzondaars verschillend behandelen. "Wanneer Italië Ivan Basso adoreert en Pantani bezoedelt, dan hebben ze nu wat ze willen. Hetzelfde met Erik Zabel of Rolf Aldag versus Jan Ullrich in Duitsland. Zie tot waar het Ulrich geleid heeft. En ik veronderstel dat je hetzelfde kan zeggen over Hincapie versus mezelf. Ik dank God dat ik altijd omringd ben geweest door fantastische vrienden en familie." 

"De 'politiekers' die organisaties als ASO, IOC, UCI, WADA, USADA leiden, zij denken niet aan de betrokkenen. Zij denken louter aan hun eigen PR-campagne. Maar op het einde van de dag praten we wel over de levens van sporthelden. De belangen zijn groot. Onze sport heeft kwetsbare mannen een geweldig slechte service geboden. En in dat proces de sport verschrikkelijk veel schade aangebracht. Het is dringend tijd dat het professionele wielrennen zich helemaal en volledig verzoend met haar verleden, in het belang van de mentale gezondheid van de huidige renners. Als we dat niet doen, is er geen hoop."