“Je moet wel geconcentreerd blijven, hè”, strubbelde Faris Haroun tegen, in een poging zijn doelpunt tegen Moeskroen enig cachet te geven. Alsof de afgeweerde kopbal van Van Damme van zo dichtbij nog kon worden gemist. Haroun lacht: “Ja, eigenlijk was dat wel een van de makkelijkste goals uit mijn carrière. Ik weet niet eens hoe ik hem heb geraakt, ik wist gewoon dat die bal erin moest. Met eender welke ledemaat.” Pragmatisch, zoals Antwerp ook speelt. Het was ooit anders bij Haroun.

Wanneer de Brusselse straatvoetballer op zijn achttiende mag debuteren bij Genk en meteen het enige doelpunt maakt, lijkt een supertalent op te staan. Een vlot scorende middenvelder, een potentiële nummer tien. Drie jaar later pakt hij zelfs zijn eerste van zes caps als Rode Duivel. Vandaag is hij meid voor alle werk. Zaterdag bijvoorbeeld moest hij vooral de draaischijf van Moeskroen, de Mexicaan Govea, lamleggen. “Ik ben zelfs al defensieve middenvelder geweest. Als we dan voorin wat te weinig acties maken, moet ik echt op mijn tanden bijten om niet naar voren te gaan. Ik besef dan wel dat het niet mag. De trainer laat mij naar mijn kwaliteiten spelen.”

Tactische discipline heet dat, niet toevallig ook wat Antwerp tot in de top zes bracht. “Ik doe mijn werk. En ik geniet er echt van om weer in eerste klasse te spelen. Bij Genk, een topploeg, ging ik gewoon mee in de furore, zonder erbij na te denken. Bij GBA ook. Qua maturiteit en qua spel ben ik nu eigenlijk op mijn best.”

Marathonman

Haroun is de marathonman van de Great Old. Geen speler die zoveel meters maakt als de captain, zoveel vuile meters ook. “Als we na een match onze statistieken krijgen, ben ik altijd de speler met de meeste kilometers. Twaalf, soms zelfs dertien kilometer op een wedstrijd.”

Haroun, Belg met vader uit Tsjaad, had in Genk en op het Kiel al de allures van een ­langeafstandsloper. In de drie seizoenen dat hij over het Kanaal zijn brood verdiende bij Middlesbrough en Blackpool, nam zijn longinhoud niet af, integendeel. “De Championship is volgens mij fysiek de zwaarste competitie van Europa, zeker lastiger dan de Premier League. Ze werken daar een kleine vijftig matchen op een seizoen af. Daar ben ik nog sterker geworden. Maar het belangrijkste verschil is dat ik vroeger overal liep. Vandaag neem ik doordachtere beslissingen.”

Dat laatste geldt trouwens ook op privévlak. “Ik heb nu ook stabiliteit. Ik heb een kindje, een vrouw. Als je jong bent, ben je soms nog met andere dingen ­bezig. Op die leeftijd kan je ook niet even goed om met de beslissingen die een trainer neemt.” Rijper op alle vlakken dus.

Foutenkampioen

Geen team in eerste klasse dat meer duels aangaat én meer overtredingen begaat dan Antwerp. Ook daar neemt de aanvoerder het voortouw in. Behalve de linies tactisch in het gareel houden en meters maken, staat Haroun net niet in de top tien van aantal overtredingen in eerste klasse. “Het hoeft niet altijd mooi zijn. We zijn nog niet op het punt dat we alles voetballend kunnen oplossen, dus moeten we eerst duels winnen. En als we een duel aangaan, dan moeten we de bal hebben. Of moet de speler tegen de grond liggen. De derde mogelijkheid, dat een speler kan doorgaan, is geen optie voor onze coach. Dat heeft hij er vanaf dag één in gedrild. Dat kan simpelweg niet voor hem.”

Maar, voegt Haroun eraan toe: “Het zijn nooit zware fouten. Een vuile ploeg zijn we niet. We pakten nog geen enkele rode kaart, terwijl andere teams in de top zes er al minstens één of twee pakten.”

De enige bij Antwerp die (een paar) fouten meer maakte, is Geoffrey Hairemans. “Er is hier maar een king en dat is ­’Geoffke Noord’.”

In dat geval is Haroun minstens de koninklijke raadgever, veelal verdoken in de coulissen, maar onontbeerlijk in de Play-off 1-ambities van Antwerp.