Jeanneke (94) huwt op geriatrie met grote liefde Louis (78): “Hier heb ik 28 jaar op moeten wachten”

Een huwelijk, dat hadden ze nog nooit meegemaakt op de afdeling geriatrie van ZNA Jan Palfijn in Merksem. De verpleegsters hadden dan ook alles uit de kast gehaald om deze speciale gebeurtenis deftig te kunnen vieren: ballonnen, hapjes, cava, taart én een getuige.

“Een paar weken geleden hebben Johanna - Jeanneke - en Louis gevraagd of ik getuige wilde zijn op hun huwelijk”, zegt verpleegster Shannon De Booij (24), nog altijd een beetje verbaasd. “Een grote eer. Echt waar, dit is zó bijzonder. Ik ben vandaag drie uur eerder beginnen te werken om Johanna te schminken en aan te kleden. Ze is de voorbije dagen heel erg zenuwachtig geweest. Maar alles komt goed, ik had het toch beloofd, niet?”

Jeanneke Huybrechts zit te blinken in haar stoel. Ze heeft een mooie witte blouse aan met blinkende pailletjes. “Ah, daar ben je eindelijk”, zegt ze, wanneer bruidegom Louis Van Laenen op witte schoenen haar ziekenkamer binnenstapt. “Waar ben je toch zo lang gebleven?”

“Ik moest me toch ‘klaar’ maken om subiet met u te kunnen dansen”, antwoordt Louis met een klinkende kus. “Ik heb nog geen enkele visite overgeslagen, dus zeker vandaag niet.”

Medicamentjes

Een achttal weken geleden is Jeanneke Huybrechts zwaar gevallen in haar badkamer. Louis die met de fiets naar de winkel was, heeft haar gevonden. “Ze lag op de grond en zwom in het bloed”, zegt hij. “Intussen heeft ze twee keer op de intensieve afdeling gelegen, ik was haar bijna kwijt. Ze waren al gestopt met de medicamentjes. Maar ze wilde nog zo graag trouwen, dus is ze helemaal vanzelf weer opgeknapt.”

Jeanneke en Louis zijn al 28 jaar samen, maar kennen elkaar al veel langer. “Louis was 13 toen ik hem heb leren kennen”, zegt Jeanneke. “Hij werkte toen als jonge gast bij de familie van mijn vader. Veel, veel later, na het overlijden van mijn man in 1987, zijn we elkaar opnieuw tegengekomen. Nu zijn we al 28 jaar samen, maar we hebben nooit een intieme relatie gehad. Daarvoor moet je trouwen, hè.”

Twee jaar geleden heeft Johanna Louis voor een eerste keer ten huwelijk gevraagd. “Maar twee dagen ervoor heeft ze gezegd dat ze niet meer wilde”, zegt Louis. “Ze zou te veel van haar pensioen verliezen. Nu maakt dat pensioen niet meer zo veel uit. Ach, hadden we dit maar 28 jaar geleden gedaan.”

Bingo

Terwijl ze wachten op de komst van Luc Bungeneers (N-VA), de Merksemse districtsvoorzitter die het koppel komt huwen, kijkt Jeanneke om de minuut op haar horloge. “Mijn dochter is op vakantie op Tenerife”, zegt ze plots. “En een andere dochter woont in Maleisië. Ze heeft in Gent op de universiteit gestudeerd. Ik heb haar al jaren niet meer gezien of gehoord, ik weet zelfs niet of ze nog leeft. En mijn kleindochter is vorige week nog op bezoek gekomen. Ze heeft een huis gekocht. Maar het is nog niet betaald, zei ze.”

“Als ze iets nodig hebben, dan komen ze af, hè”, zegt Louis, die ook een huwelijk achter de rug heeft, hierop. Hij heeft één zoon. “Ik denk niet dat hij van mij is, want mijn vrouw is al na een week vertrokken. Met al mijn geld en mijn meubels. Gelukkig ben ik Jeanneke tegengekomen, we zien elkaar zó graag. Wij hebben hele schone jaren gehad. Elke dag kaarten en elke week naar den bingo, tot in Turnhout en Holland.”

Wanneer het wachten ook voor Louis te lang duurt en hij naar de hal trekt om de districtsvoorzitter op te wachten, zet Jeanneke de kwaliteiten van haar bruidegom nog eens stevig in de verf.

“Ik heb zo veel geluk met Louis: hij drinkt niet, hij rookt niet, hij doet de was en de strijk, hij kuist, doet commisjes, hij maakt het eten. En hij komt me drie keer per dag hier bezoeken.”

Als er op de deur wordt geklopt en er enkele vriendinnen met bloemen binnenkomen, krijgt Johanna het moeilijk. “Ik schreeuw niet van miserie, maar van geluk. Omdat ik eindelijk met Louis kan trouwen”, zegt ze.

Nadat districtsvoorzitter Luc Bungeneers het koppel de huwelijksverplichtingen heeft opgesomd en Louis luid en duidelijk zijn jawoord heeft gegeven, is het nog even wachten op dat van Jeanneke. “Wat zegt hij? Ik versta hem niet”, zegt ze. Waarop de volledige ploeg geriatrie-verpleegsters roept: Je moet ja zeggen. Waarop Jeanneke “ja” zegt.