Niets beter dan een triatlon om zo’n sporttempel te bouwen: tijdens de drie onderdelen zet je de hele machinerie aan het werk. Het onderlichaam tijdens lopen en fietsen, het bovenlichaam tijdens het zwemmen. Over dat laatste wil ik het even hebben.

Ik heb nooit echt leren zwemmen. Tegenwoordig krijgen baby’s kort na het doorknippen van de navelstreng al een eerste cursus watergewenning en kunnen kleuters eerder het Kanaal overzwemmen dan dat ze zindelijk zijn, maar al dat peuter- en kleuterzwemmen bestond niet in mijn tijd. In het middelbaar gingen we elke twee weken een uurtje schoolzwemmen, maar daarbij was de heen- en terugtocht naar zwembad Rozenbroeken inbegrepen. Wij hadden welgeteld een kwartiertje de tijd om wat rond te plonzen en vooral onze ogen uit te kijken naar de meisjes in hun badpak – jawel, het was ook de tijd vóór internetporno en de Dokter Bea Show.

Er is dus nog werk aan de winkel alvorens ik me op 23 september kan wagen aan een kilometer zwemmen tijdens de triatlon in Lille. Daarom kunt u me elke woensdag om zeven uur ’s ochtends terugvinden – mocht u dat willen – in het zwembad van Beerse, waar coach Bas Van Olst me de beginselen van crawl probeert bij te brengen. Na drie trainingen is het nu al duidelijk dat dit de zwaarste dobber wordt. Arm- en beencoördinatie, de juiste houding in het water en – vooral – de ademhaling onder controle houden. Het klinkt logisch: onder water uitademen en na drie slagen boven water inademen. Alleen neem ik in het begin een te grote teug lucht, waardoor na drie slagen mijn longen nog niet leeg zijn en ik dus nog boven water uitadem, zodat er te weinig tijd overblijft om nog deftig in te ademen. Tijdens mijn eerste pogingen heb ik een paar liter zwembadwater naar binnen gekregen. Maar goed dat veel water drinken een essentieel onderdeel van het sportdieet is.

Ook wat betreft het ontwijken van medezwemmers is er nog werk aan de winkel. Ik had gedacht de enige gek te zijn die zich voor dag en dauw in het zwembad zou wagen, maar was dat even een misrekening. Omdat vanaf negen uur het schoolzwemmen begint, tekenen alle meerderjarige chloorliefhebbers present tussen zeven en halfnegen. De helft van het zwembad is voor de plonzers en de ploeteraars, de andere helft is in baantjes verdeeld voor de échte zwemmers. Nu ben ik zelf in alle opzichten een ploeteraar, maar omdat ik met zwemvliezen train, ben ik te snel voor dat gedeelte van het bad. Dus begeef ik me noodgedwongen tussen de atleten die als een hogesnelheidsveerboot van kant naar kant door het water klieven, gestroomlijnd en helemaal in balans. En die nu geconfronteerd worden met een op hol geslagen projectiel dat plots molenwiekend en hevig naar adem snakkend opduikt, zodat ze hun perfecte zwemlijn moeten onderbreken.

Bij deze dus mijn excuses. Woensdag ben ik er opnieuw.