De zuidelijke kaalkopibis komt in het wild alleen voor in Zuid-Afrika, en daar gaat het erg slecht met de soort. “Ze zijn met 4.000 en afnemend in aantal”, stelt de Zoo. “Menselijke verstoring van broedkolonies, habitatverlies door verstedelijking, land- en mijnbouw en dodelijke pesticiden bedreigen hun voortbestaan.”

Zoo Antwerpen tracht de soort te helpen door ermee te kweken in het buffelsavanneterrein, waar drie koppels ibissen samenleven met tal van andere diersoorten. Een van die koppels legde onlangs twee eieren. Om die alle kansen te geven, namen de verzorgers ze weg om ze in een broedmachine te leggen. Het koppel kreeg een kalkei in de plaats om de broeddrang niet te verliezen, en vervolgens weer de zorg voor hun kuiken te kunnen overnemen.

“Dit koppel gooide hun kalkei echter uit het nest”, stelt de Zoo. “Dus nu is het aan de verzorgers om het kuiken achter de schermen groot te brengen.” De verzorgers bootsen volgens de Zoo ouderlijk gedrag na en voederen de kuikens elk anderhalf uur met een vleespapje in een lepel die de vorm van een ibissnavel heeft. Na een paar maanden moet het kuiken zelfstandig leren eten en uitvliegen. Eens het diertje zo ver is, kan het terug naar de groep ibissen.

De zuidelijke kaalkopibis valt te herkennen aan een smalle, licht gekromde snavel en een kaal hoofd. In het broedseizoen kleurt het hoofd van het mannetje feller rood om aantrekkelijker te zijn voor vrouwtjes. Kuikens hebben wel nog veertjes op het hoofd.