Vriend Peter Delorge

Peter Delorge was jarenlang ploegmaat van zowel Nicky Hayen als Wouter Vrancken, die 113 keer samen op het veld stonden bij STVV. Met de eerste werkte hij nadien ook nog een tijdje samen in de sportieve omkadering van de Kanaries, de tweede is een boezemvriend voor het leven gebleven.

“Wouter was meer het smeerlapke op het middenveld en slikte net als ik veel gele kaarten”, herinnert Delorge zich van hun gezamenlijke periode als Kanarie. “Nicky was meer de zuivere verdediger, een beetje zoals Matte Smets in het huidige STVV. Hij probeerde het altijd proper op te lossen en pakte weinig kaarten.”

“Ze coachen de ploegen die het beste voetbal van de play-offs brengen, kunnen kampioen worden en één van hen kan nog een Europese finale spelen. Ongezien dat twee Truienaren dit doen”

Peter Delorge

Ex-ploegmaat Vrancken en Hayen bij STVV

Van beide ex-ploegmaats zag Delorge toen al dat er een toekomstige trainer in schuilde. “Bij mij kriebelde het trainerschap totaal niet, maar bij Nicky was dat al vroeg duidelijk. Hij startte zijn trainerscursus al toen hij nog actief was als speler en hield vast aan een plan op lange termijn. Hij is ook meteen na zijn carrière als trainer begonnen en is altijd in het profcircuit gebleven. Bij Wouter is dat idee pas later ontstaan. Wouter begon puur voor de fun bij Gravelo, helemaal onderaan de ladder, en werkte zich vervolgens stapje per stapje hogerop tot het hoogste niveau. Het is leuk dat ze daar nu allebei staan, terwijl ze een ander parcours hebben gevolgd.”

Grote broer

Met beide stadsgenoten heeft Delorge vandaag nog een hechte band.

“Al is die nog net iets hechter bij Wouter, die als een grote broer voor mij is. We wonen vlakbij mekaar, onze kinderen hebben dezelfde leeftijd en komen ontzettend goed overeen. Dat schept automatisch een connectie. Het was ook Wouter die mij opving in de eerste ploeg van STVV toen ik daar als jong manneke toekwam. Maar met Nicky heb ik ook nog steeds een goed contact, al zie ik zijn vrouw en kinderen (die bij STVV voetballen, red.) de laatste tijd vaker dan Nicky.”

“Ik was de eerste om Nicky te feliciteren toen hij zijn eerste zege als T1 van Club boekte tegen Anderlecht. Ik weet wat hij er allemaal voor doet en laat. Daarom vond ik het ook wat denigrerend toen er vragen werden gesteld of hij wel klaar was voor deze taak. Nu krijgt hij eindelijk de erkenning die hij verdient. Een erkenning waar hij al lang naar streefde.”

Eén zaak hebben beide coaches gemeen, en dat is meteen ook hun sterkste punt, meent Delorge: “Hun people management. Wie voetballer is geweest, weet hoe vervelend het is als een trainer rond de pot draait en niet eerlijk is. Dat zal bij Nicky en Wouter nooit gebeuren. Ze blijven eerlijk, staan voor duidelijkheid en kunnen in het hoofd van de spelers kruipen. Zo krijgen ze iedereen mee in hun verhaal. Dat is lang niet evident bij topclubs als Genk en Brugge, die veel vedetten in hun spelerskern tellen.”

(lees verder onder de foto)

“Als Truienaars mogen we trots zijn op wat deze mannen doen”, besluit Delorge. “Twee stadsgenoten coachen de ploegen die momenteel het beste voetbal brengen in de Champions’ Play-offs. Ze kunnen allebei nog kampioen worden en één kan ook nog een Europese finale spelen. Dat is ongezien voor deze stad en iets om enorm trots op te zijn, als Limburger en als Truienaar.”

Mister STVV Danny Boffin

Ex-Rode Duivel Danny Boffin werd bij zijn terugkeer naar Stayen ploegmaat van Vrancken en Hayen en blikt met veel plezier terug op die periode.

“Nicky was één van de rustigste jongens met wie ik ooit een kleedkamer heb gedeeld. Ook op het veld. Wouter was het tegenovergestelde”

Danny Boffin

Ex-ploegmaat Vrancken en Hayen bij STVV

“Het zijn twee totaal verschillende figuren. Toen ook al. Nicky was één van de rustigste jongens met wie ik ooit een kleedkamer heb gedeeld. Ook op het veld. Wouter was het tegenovergestelde. Als de boel niet draaide, dan vond hij wel een manier om het vuur in de ploeg te krijgen. Door zijn voetje te laten hangen, neus aan neus te gaan staan met iemand of een tegenstander een gele kaart aan te smeren.”

“Nicky was extreem rustig. Hij loste ook niet veel in de kleedkamer. Of ik verbaasd ben dat die stille jongen nu voor de kleedkamer staat van Club Brugge? Bwa, hij heeft ook al goed werk geleverd bij de U21 hé. Misschien is het voor hem ook een verademing om voor een volwassen groep te staan. Die jonge gastjes durven het al eens beter te weten, terwijl hij nu met doorwinterde profs als Vanaken en Mignolet kan werken.”

(lees verder onder de foto)

Gebrand op revanche

Wouter Vrancken was meer aanwezig in de spelersgroep.

“Samen met Delorge was hij een van de gangmakers. Een toffe bende die voor een geweldige sfeer zorgde binnen die groep. De relatie tussen Nicky en Wouter onderling was ook heel goed. Je ziet nu nog dat er veel onderling respect is tussen die twee”, merkt Boffin, die ook niet lang moet nadenken over het antwoord op de vraag wie er van beiden het slechtste tegen zijn verlies kan.

“Wouter. Maar in het voetbal is dat een goede eigenschap. Ik ben bijvoorbeeld zeker dat Wouter enorm gebrand is om zondag sportief revanche te nemen.”

Mentor Jacky Mathijssen

Jacky Mathijssen had als coach een stevige impact op Vrancken en Hayen. En is vooral blij dat ze beiden hun weg naar de top vonden. “Op hun manier, via hun eigen weg.”

“Nicky was heel open, stelde veel vragen. Terwijl Wouter eerst zijn idee vormde en dat daarna graag bij me wilde toetsen”

Jacky Mathijssen

Ex-trainer Vrancken en Hayen bij STVV

Mathijssen blikt meer dan twintig jaar terug als hij de spelers Hayen en Vrancken beschrijft. “Ze vertolkten beiden op hun manier een belangrijke rol in ons team. Nicky is bij mij doorgebroken, hij was incontournable en vormde een straf centraal duo met Kalisa. Zij waren nog jong, maar werden perfect gestuurd door Voets en Caers, twee heel ervaren backs. Op het middenveld was Wouter met zijn leepheid een heel belangrijke pion. We hadden daar ook Delorge en Verjans, allemaal spelers met verschillende kwaliteiten.”

Beiden waren toen al heel actief bezig met het tactische plaatje en het ploegbelang. “Maar wel op een verschillende manier. Nicky was heel open, stelde veel vragen. Hij was heel hongerig naar informatie, wilde zoveel mogelijk opslaan. Terwijl Wouter eerst zijn idee vormde en dat daarna graag bij me wilde toetsen.”

Telefoontjes

Mathijssen herkende heel veel van zichzelf in Vrancken. “Hij leunt heel dicht bij mijn karakter aan. Hij slaagde er heel goed in om iedereen te bespelen, zowel de tegenstander als de scheidsrechter. Ik heb ook altijd een coach in hem gezien, tig keren heb ik hem aangespoord om de trainerscursus te volgen. Omdat ik wist dat hij het ooit zou gaan doen. (Glimlacht) En omdat ik hem in de toekomst graag aan mijn zijde wilde. Maar Wouter hield lang de boot af, had het gevoel van wat gaan ze me op school leren?”

“Ik heb heel veel respect voor de manier waarop zij uiteindelijk hun ambitie hebben waargemaakt. Nicky heeft zich gesmeten, hij is geen enkele uitdaging uit de weg gegaan. Hij belde me regelmatig op, als hij een beslissing moest nemen. Welke ex-club je ook belt, ze zullen altijd vol lof over hem spreken. Omdat hij altijd vol gaat voor de club. Hij is een teamspeler, daarom klikt het ook zo goed bij Club. Daar kan je alleen op die manier succesvol zijn, je moet je in de organisatie kunnen inpassen.”

Tenslotte is Mathijssen blij dat twee Limburgse trainers succesvol zijn bij een topclub. “Ik heb het al zo vaak gezegd, wij hebben te veel talent om voortdurend elders trainers te zoeken. Bovendien blazen jongens als Hayen en Vrancken niet te hoog van de toren. Ze zijn wie ze zijn, heel nederig en respectvol. Ook voor mekaar, dat was de voorbije dagen en weken ook duidelijk. Daar mogen we met z’n allen best trots op zijn, hopelijk trekken onze topclubs er hun lessen uit.”