Meryl Streep, koningin van de accenten, krijgt in Cannes ere-Gouden Palm

Het is nog maar de 2e keer dat Streep naar Cannes afreist voor het bekende filmfestival. Streep viel er 1 keer eerder in de prijzen, exact 35 jaar geleden. Toen werd ze gelauwerd als beste actrice voor haar vertolking in 'Evil angels' ('A cry in the dark'). Vanavond is ze er opnieuw, als eregast tijdens de openingsceremonie. 

Volgens de festivaldirectie maakt Meryl Streep "deel uit van onze collectieve verbeelding, onze gedeelde liefde voor cinema omdat ze al bijna 50 jaar meedraait in de filmwereld".

Ze won al 3 keer een Oscar: voor haar bijrol in 'Kramer vs. Kramer' (1979) en voor hoofdrollen in 'Sophie's choice' (1982) en 'The iron lady' (2011). En ze heeft al 21 Oscarnominaties bij haar naam staan. 

Al sinds haar doorbraak eind jaren 70 wordt Meryl Streep "de beste actrice van haar generatie" genoemd, al waren niet al haar rollen voltreffers.

Streep slaagt er bijna altijd in iemand compleet anders te worden. Ze zet dialogen vaak naar haar hand. En ze staat ook bekend voor het feit dat ze zichzelf schijnbaar moeiteloos de gepaste accenten aanmeet voor haar vertolkingen. Daarom wordt ze wel eens de "queen of accents" (koningin van de accenten) genoemd. 

British English, Australisch, een Pools of Italiaans accent, Streep doet het allemaal. En in films waarin ze een personage uit haar thuisland speelt, gaat ze met regionale accenten aan de slag of met de specifieke kenmerken van iemands stem. We pikken er 10 rollen uit. 

'Sophie's choice' is de eerste film waarvoor Streep een Oscar wint voor beste hoofdrol. In de film speelt ze Sophie Zawistowski, die afkomstig is uit Polen en in het concentratiekamp in Auschwitz door de nazi's voor een verscheurende keuze gesteld werd. Wie blijft er leven: haar dochter of haar zoon? 

Streep vertolkt de rol met een onberispelijk Pools accent en spreekt in de film ook Pools en Duits met een Pools accent. Ze werkt niet alleen met een coach om het accent te perfectioneren, maar leert ook echt Pools en Duits.

In 'Out of Africa' speelt Streep een Deense schrijfster uit de hogere klasse die in het begin van de 20e eeuw naar Afrika verhuisde. 

Niet iedereen is even enthousiast over het Deense accent dat Streep uitprobeert in deze film. Maar de actrice krijgt hier ook punten voor lef. Haar tegenspeler Robert Redford (die de Britse aristocraat Denys George Finch-Hatton speelt) durft zich zelfs niet aan een Brits accent te wagen. 

'Ironweed' speelt zich af tijdens de crisis van de jaren 1930 in Albany, de hoofstad van de Amerikaanse staat New York. Streep is in de film Helen. Helen en Francis (Jack Nicholson) hadden allebei ooit een mooi leven, maar zijn dakloos geworden, aan alcohol verslaafd en proberen te overleven. 

Streep meet zich hier het upper-Atlantische accent uit de vroege jaren 20 aan, zoals we dat kennen van de Amerikaanse filmlegende Katharine Hepburn.

In het op een waargebeurd verhaal gebaseerde 'A cry in the dark' kruipt Streep in de huid van Lindy Chamberlain. De Australische vrouw wordt in de zomer van 1980 ten onrechte beschuldigd van de moord op haar dochter. Zelf zegt ze dat een dingo er tijdens een kampeertrip met haar kind vandoor gegaan is.

Geen cliché Australisch accent voor Streep. Ze brengt als voorbereiding op haar rol tijd door met de echte Lindy Charmberlain. Zij is geboren in Nieuw-Zeeland, dus speelt Streep haar als een Nieuw-Zeelandse, die na 10 jaar in Australië slechts met een licht Australisch accent spreekt.

De rol levert haar trouwens in 1989 de prijs voor beste actrice op in Cannes. Het was - ondanks haar lange carrière- tot vandaag de enige keer dat Streep in Cannes aanwezig was. 

'The bridges of Madison County' speelt zich af in 1965. Streep speelt Francesca Johnson, die als jong Italiaans meisje na WO II met een Amerikaanse soldaat trouwt. Ze woont met haar man en 2 kinderen op hun boerderij in Iowa. Wanneer de rest van het gezin enkele dagen weg is, ontmoet zij een fotograaf met wie ze een kortstondige affaire beleeft. 

Voor deze film spreekt Streep met een Italiaans accent. Ook hier 'lovers and haters', maar dat is een constante in de carrière van Streep. 

Voor 'Dancing at Lughnasa' studeerde Streep een Iers accent en meer bepaald het accent uit Donegal in. In de film speelt ze Kate Mundy, de oudste zus van een streng katholiek gezin. 

"Het Donegal-accent was erg moeilijk", vertelde Streep. "Maar geleidelijk aan werd het makkelijker en ik dacht er niet meer over na. Er is een soort generiek Iers accent waarvan veel Amerikanen denken dat ze het kunnen, maar dat is het helemaal niet." 

In 'The devil wears Prada', een van haar grootste commerciële successen, speelt ze de rol van een demonische moderedactrice, geïnspireerd op Anna Wintour van Vogue. 

Daarvoor liet Streep zich inspireren door acteur/regisseur Clint Eastwood. "Clint verheft nooit zijn stem, iedereen moet naar voren leunen om te luisteren en hij is automatisch de machtigste persoon in de ruimte", zei Streep daarover ooit.

In de toneelverfilming 'Doubt' is Streep een strenge non die in de jaren 60 de plak zwaait over een katholieke school in New York. Ze begint een kruistocht tegen een pastoor die verdacht wordt van kindermisbruik. 

Haar accent is dat uit de Bronx, een wijk in New York. Opvallend: de 4 hoofdacteurs kregen een Oscarnominatie voor hun vertolking: Streep zelf, Amy Adams, Viola Davis en de intussen overleden Philip Seymour Hoffman.

In 2009 speelt Meryl Streep de rol van Julia Child. Zij liet in de jaren 60 het Amerikaanse publiek kennismaken met de Franse keuken, onder meer met haar kookboek 'Mastering the art of French cooking' en het kookprogramma op tv 'The French chef'. 

Ook Child was iemand die gezegend was met een bijzonder stemgeluid, dat door Streep op zeer realistische en hilarische wijze wordt geïmiteerd in de film. 

De meest recente Oscar van Streep is die voor haar verbluffende vertolking van de Britse premier Margaret Thatcher ('The iron lady'), in de jaren 80 de eerste vrouwelijke premier van het Verenigd Koninkrijk. Streep slaagt erin de zo herkenbare en unieke stem van Thatcher opnieuw tot leven te brengen.

Net als in 'Sophie's choice' is ze uiterst precies in de manier waarop ze dit personage neerzet, acteertechnisch benadert ze de perfectie. Het is dan misschien ook niet verwonderlijk dat ze net voor deze 2 vertolkingen een Oscar voor beste actrice in een hoofdrol won.