Inschattingsfout slaat Philippe Gilbert volledig uit koers: "Ik zat gewoon te ver en Nibali is de meest complete renner van de laatste 30 jaar"

Een moeilijke koers, vond Gilbert het. Door de weersomstandigheden vooral, een factor die hem nu al sinds het Vlaamse openingsweekend parten speelt. "Het was echt afzien, bij momenten. De temperatuur maakte constant sprongen. Bibberen bij vier graden en stortregen, plots heerlijk fietsen bij tien graden in een deugddoend zonnetje, dan wéér nattigheid… En zo ging dat maar door. Op een bepaald ogenblik zat ik stijfbevroren op mijn fiets, ik voelde mijn handen en voeten niet meer. Het was echt zoeken naar een manier om het een klein beetje warm te krijgen. Geen wonder dat veel renners ziek worden. Veel mensen, tout court."

Moeilijk, werd het ook in volle finale voor Gilbert. Hij slaagde er nooit in om zich in de strijd te werpen. Daarvoor stak hij de hand in eigen boezem. "Ik zat gewoon te ver", bekende hij. "Met die felle tegenwind wilde ik krachten sparen. Ik hield me zo lang mogelijk gedeisd, in de betrachting om op te schuiven op het juiste moment. Ik dacht dat het een goeie keuze was. Niet dus. Want toen was er die crash van Mark Cavendish. Hij knalde vol tegen dat verkeerseiland aan. Ik moest vol in de remmen, slalomde nog tussen het schroot door, maar kreeg nooit meer aansluiting met de groep. C’était fini. Koers over."

Frustratie en ontgoocheling overheersten bij Gilbert. "Als je met zoveel ambitie naar Milaan-Sanremo komt afgezakt en je finisht zó ver, dan is dat logisch. Zeker speelde de tegenwind een rol. Het blokkeerde de race. Maar het zijn omstandigheden waar je nu eenmaal moet mee omgaan. Soms zit de wind perfect en amuseer je je ermee, soms werkt hij radicaal tegen. Da’s koers. Ik troost me met de gedachte dat ik vandaag dik zeven uur op de fiets zat. Een stevige training. Hopelijk pluk ik er straks de vruchten van in de komende Vlaamse klassiekers." Met Parijs-Roubaix dan toch nog als hoofddoel? "Het zijn allemáál grote wedstrijden. Vanaf nu is gewoon alles belangrijk. Waar ik kan scoren, zal ik het niet nalaten."

Gilbert rondde zijn betoog af met een lofzang op Vincenzo Nibali. "Alle eer gaat naar hem. Winnaar van de drie grote ronden, tweevoudig laureaat van de Ronde van Lombardije, tweede ooit in Luik-Bastenaken-Luik. Nu ook bingo in Milaan-Sanremo. En pas op: straks komt hij naar de Ronde van Vlaanderen. Vincenzo is de meest complete renner van onze generatie. Bij uitbreiding zelfs van de voorbije dertig jaar." Dat Nibali het geluk aan zijn zijde had? Gilbert nuanceerde. "Ja, maar geluk dwing je af. Je moest de zege hier wel gaan halen. Precies wat hij deed. Met dank aan zijn offensieve karakter. Die tegenwind impliceert twee dingen: je moet in staat zijn om een gat te slaan. Maar dan dringt de vraag zich automatisch ook op wie dat gat gaat dichten. Niemand dus. Er werd getwijfeld. Een situatie waar Nibali maximaal profijt uit haalde. Jumpen op de Poggio, standhouden in de afdaling en winnen op de Via Roma: het klinkt paradoxaal in een Monument als Milaan-Sanremo. Maar Nibali bewees dat het toch nog kan."