30 jaar zoeken en plots is er "bij toeval" een doorbraak: hoe uitzonderlijk is het dat zo'n oude verdwijningszaak nog opgelost wordt? 

"Zeg nooit nooit." Het is een zin die we Alain Remue, hoofd van de Cel Vermiste Personen, al vaker hebben horen zeggen. En het lijkt ook in de zaak in Sint-Martens-Latem op te gaan. Bij graafwerken in een tuin werden daar gisteren stoffelijke resten van een lichaam gevonden. En er zijn "aanwijzingen dat het gaat om een vrouw die in 1994 verdween", zo klinkt het bij het parket. Meer dan waarschijnlijk gaat het om Annie De Poortere. 

Mogelijk is er dus een doorbraak in een 30 jaar oude cold case. Mogelijk krijgen familie en vrienden dus na 30 jaar antwoorden op hun vragen. "Je mag niet vergeten, er zijn altijd nabestaanden. Mensen die met vragen rondlopen waar ze nu misschien (gedeeltelijk) antwoorden op krijgen", zegt Remue. Over deze specifieke zaak kan hij niet veel kwijt, omdat het onderzoek nu volop loopt. Over het belang van toeval én het belang van zulke vondsten kan hij wel praten. 

"Toeval is soms een partner. Door een toevallige vondst worden zaken soms toch nog opgelost. Het is eerder uitzonderlijk na zoveel tijd, maar in het verleden zijn er soms nog vondsten geweest. Denk maar aan een skelet dat tijdens een jachtpartij gevonden wordt, of een lichaam van iemand met dementie dat men bij het oogsten van de maïs vindt." 

Zo werd in september 2009 een lichaam op de Hoge Venen ontdekt. Het bleek te gaan om Raoul Vanderdonck, een Nederlander van 40 die bijna zes jaar daarvoor verdwenen was tijdens een wandeling. Grote zoekacties van de politie, maar ook van familie en vrienden leverden niks op. Zijn auto werd wel teruggevonden, maar van de man was jarenlang geen spoor. Pas op het moment dat een herder per toeval een schedel vond, toen hij zijn schapen liet grazen, werd het mysterie opgehelderd. 

Iets recenter is er ook het verhaal van Britta Cloetens. Ze verdween op 23 april 2011. Vrij snel werd duidelijk dat ze vermoord werd, maar haar moordenaar wilde nooit vertellen waar haar lichaam was. Pas eind 2022 (en het nieuws raakt pas bekend in april 2023) kwam er opheldering. Een jager stuitte in een bos in de buurt van het Waalse Dinant toevallig op menselijke resten en na DNA-onderzoek bleek er een match te zijn met Britta. 

Gerechtsjournalisten Caroline Van den Berghe en Dirk Leestmans maakten een reconstructie van het onderzoek én van de doorbraak. Die podcast kan je hier herbeluisteren. 

"We hebben het dus al een paar keer meegemaakt", benadrukt Remue. Niet alle dagen natuurlijk, maar het zijn wel belangrijke vondsten."

In de eerste plaats voor de familie. "Ook al is dit geen goed antwoord, slecht nieuws is beter dan geen nieuws. Dat heb ik geleerd van ouders van vermiste kinderen. Het klinkt raar, maar het is een uitspraak die telt. Dit kadert daar 100 procent in."

En dan is er uiteraard ook nog het onderzoek. Er zal sowieso een autopsie gebeuren om (hopelijk) te achterhalen wat er met de vrouw gebeurd is. Ook een DNA-onderzoek zal nog volgen, om haar identiteit officieel vast te stellen. "Een wetsdokter zegt altijd: een dood lichaam spreekt. Forensisch gezien is zo'n vondst dus heel belangrijk. Dit soort vondsten kan plots zorgen voor nieuwe pistes."

Er zijn in ons land nog meer cold cases, verdwijningen die soms al tientallen jaren onopgelost zijn. "Het zou mooi zijn dat er daar ook antwoorden in komen", zegt Remue. Hij denkt daarbij bijvoorbeeld aan Nathalie Geijsbregts, het meisje van 10 dat in 1991 spoorloos verdween, of aan Liam Vanden Branden, de peuter van twee die sinds 1996 vermist is.