An Swartenbroekx: “Zeg dat wel. Er zitten grappen in – zoals met die leeuw - waar kinderen plezier aan zullen beleven, maar het is geen kinderfilm, we hebben een familiefilm gemaakt met verschillende soorten humor: knipogen, tongue-in-cheek, woordspelingen, maar ook slapstick en Benny Hill-achtige toestanden. Hilarische grappen, maar ook humor die subtieler is, die een glimlach wil bereiken. We weten ook dat de fans van de Kampioenen meestal een favoriet personage hebben. We hebben het wiskundig bekeken: per pagina moesten er liefst twee tot drie grappen zijn. We hebben dat letterlijk geteld. Wat me plezier doet: we bereiken ook opnieuw de jeugd van 13 tot 19. Die waren we kwijt, omdat de personages in de laatste seizoenen van de serie te karikaturaal waren. In de film hebben we er weer mensen van vlees en bloed van gemaakt. Met een lach en een traan.”

“Je moet voor iedereen een verhaallijn hebben met een begin, een midden en een einde en het geheel moet uitkomen op honderd minuten. Het is echt een puzzel en elke scène moet het verhaal vooruithelpen. Dat gaat soms ten koste van scènes, die op zich wel grappig waren. Zo hadden we een scène bedacht, waarin Markske en Bieke aan de gevangenis staan en Mark heeft een uitschuifladder op zijn autootje, die boven de gevangenismuur balanceert. Terwijl Boma langs die ladder probeert te ontsnappen, wordt Markske weggekatapulteerd. Pure slapstick. We hebben echt voor die scène gevochten, een stuntman zag het ook zitten, maar budgettair bleek het niet haalbaar, omdat zo’n scène een te lange opnametijd nodig had. Oké, dan maar niet.”

“Zij komen er pas bij wanneer de synopsis klaar is. Dan geven ze feedback. Aan de verhaallijnen op zich wordt niets veranderd, maar zij doen wel suggesties hoe hun personage zich gedraagt of reageert. Als ze dat niet grappig vinden, gaat het eruit. Daarna worden de dialogen uitgeschreven. Sommige acteurs veranderen daar niet veel aan, anderen zoals Marijn maken er hun eigen taaltje van. Productioneel en budgettair hebben we nog veranderingen aangebracht tot de dag dat we naar Zuid-Afrika afreisden. Dat hoort erbij. Ik heb dat moeten leren, maar je krijgt dat wel in de vingers, het is al mijn derde film.”

“Bieke is vaak degene die voor de oplossing moet zorgen en wat de humor betreft is zij de aangever, meestal voor Mark. Dat was in de serie ook zo. In de film treden Mark en Bieke op als koppel en hun rol in het verhaal bestaat erin dat zij met Hallo TV de link leggen tussen Afrika en België: Bieke als reporter, Mark als de onhandige cameraman.”

“Nee hoor. Als we hadden willen duidelijk maken dat dit de laatste zou zijn, dan hadden we dat ook uitgespeeld in de reclame en in interviews. We hebben dat bewust niet gedaan omdat we het open willen houden. We weten het namelijk zelf niet. Als deze film ongelooflijk goed scoort en vlot boven de 600.000 bezoekers gaat, dan maken we misschien nog een volgende. Als deze film toch de laatste moet zijn, ook goed. Dan hebben we een mooie afsluiter gehad.”