Probeer Silvy De Bie eens een gebrek aan evolutie te ver­wijten. Doorbreken deed ze op haar achtste, als Vlaanderens eerste kindsterretje Silvy ­Melody. Op haar achttiende werd ze muzikaal volwassen met Sylver, een van de populairste danceformaties van het land. Maar openbloeien doet ze nu pas. Gewoon onder haar doopnaam, met een plaat die ze zelf schreef en die een heel andere kant van haar laat horen. Precies wat ze voor ogen had. “Als mensen mijn naam horen, denken ze aan dance. Van die stempel wilde ik af. Er leven nog steeds vooroordelen over dance-zangeressen: dat hun stem in de studio bewerkt wordt, of erger, dat een ander hun teksten komt in­zingen. Ja, in de ­jaren 90 deden sommigen dat. Ik niet, maar die argwaan is blijven kleven. Ik voelde dat het hoog tijd was om dat om te keren.”

Dat lukte De Bie al aardig tijdens Liefde Voor Muziek. In het VTM-programma toonde ze haar kunnen met pittige ballades, van het soort dat De Bie zelf ook in alle stilte schreef tijdens haar pauze bij Sylver. “Dat was zelftherapie”, zegt De Bie. “Een manier om mijn verleden achter me te ­laten. Mijn scheiding, stuk­gelopen zakenrelaties, het faillissement van mijn kledingzaak,… Ik heb diep gezeten. Vroeger had ik nooit over­wogen om iets met die nummers te doen, maar tijdens Liefde Voor Muziek overtuigde Jasper Steverlinck me om hem die ideetjes te laten horen. Eerst durfde ik niet, want ik vind Jasper een van de ­beste songwriters die we hebben. Maar toen ik hem toch liet luisteren, was hij in de wolken. Daar moét je iets mee doen, Silvy. Terug in België bleef hij me sms’jes sturen om me te pushen. Ik heb serieus wat lef moeten bijeenrapen, maar ben dan toch met die liedjes naar de platenfirma gegaan. En kijk. (wijst naar de cd op tafel) Hier zitten we. Die erkenning van anderen, dat doet belachelijk veel deugd.”

Pauze van showbizz

Zelfvertrouwen bleek de sleutel. Jarenlang worstelde De Bie daarmee. “Al sinds ik kind was. Als Silvy Melody was ik een raar vogeltje. Mijn klasgenootjes turnden of speelden voetbal, ik zong en kwam op televisie. Ik werd toen veel gepest. Zoiets vormt je karakter. Ik bouwde muren rond me en werd erg verlegen. Pas bij Sylver beterde dat. Bij zo’n dance-act moet je lef tonen op het podium. Maar ernaast bleef ik te stil. Daarom besloot ik in 2013 even uit de showbizz te stappen. Ik groeide niet meer als persoon, en tijdens optredens stond ik op automatische piloot te spelen. Ik wilde even normaal leven, weer gaan studeren en gewoon werken. Dat heb ik vier jaar gedaan, en het heeft me enorm geholpen.”

“Het is nooit mijn gewoonte geweest om over mijn privé­leven te spreken”, zegt De Bie. “Maar in mijn eigen muziek kan ik niet anders. Ik bewonder artiesten die ménen wat ze zingen en die eigen ervaringen delen. Anders voelt het fake. Ik zag ooit een documentaire over André Hazes, waarin een journalist hem vroeg of hij nooit eens een vrolijk nummer kon maken. Ik zing over pijn, want ik bén pijn, zei hij. Dat vond ik zo mooi. Herkenbaar ook, want ik ben de melancholie zelve. De vrolijke nummertjes zijn dus voor Sylver, op deze cd mag het wat donkerder.”

Doel bereikt

De Bie is duidelijk: Sylver blijft bestaan. “Deze zomer zitten we zelfs al bijna vol­geboekt, en in het najaar komt er nieuwe muziek. Maar ik wil Sylver absoluut combineren met solowerk. Het is te leuk. Ik kijk ernaar uit om met mijn eigen nummers live te spelen. Sylver doet veel live on tape, zelf ga ik met een volledige band optreden. Dat is een verademing. In mijn ogen is er te weinig échte muziek in ons land. En de ballades en soulnummers die ik speel, die moét je gewoon all the way spelen. De kans om op je ­bakkes te gaan, is groter. Maar daar lig ik niet wakker van.”

Hoe ver reiken de ambities dan? “Het doel is al bereikt”, zegt De Bie. “Mijn liedjes staan op dat plaatje hier, alles wat er nog bijkomt is een meerwaarde. Het zou fijn zijn om solo vooral in Vlaanderen op te treden, dan zie ik mijn ­eigen bed wat vaker. Met ­Sylver spelen we heel vaak in het buitenland. Onlangs nog in drie steden op één weekend. Dat is slopend. Ik ben geen 21 meer, he. Toen feestte ik mee tot 6 uur ’s ochtends, nu moet ik na ieder weekend enkele ­dagen recupereren. Hoor mij eens, ik lijk wel een oude doos. (lacht) Neen, ik wil gewoon niet meer geleefd worden, dus hou ik mijn agenda nu beter in de hand. Ooit wil ik toch eens een happy plaat kunnen schrijven, dus het moet leefbaar blijven.”