Wat opvalt, is de genderkloof in het kattenkwaad

Er was laatst een winterfeestje op school. Iemand heeft een vuurkorf opgesteld op de speelplaats. Met zijn zessen draaien ze errond. Motten die naar een lamp vliegen, boksers die rond hun prooi dansen. Kinderen. Jongens. Alleen maar jongens. Vliegt mee tegen de kwa­jongenslamp: jouw zoon. Met stokken wordt in de vuurmand gepookt. Smeulende as valt op de grond, een stok vat vuur. “Ga daar weg”, gebied je, met andere ouders in koor. Het heeft het effect van slaan naar muggen. Ze komen altijd weer. Wanneer je tegen je zoon zegt dat zijn jas van kunststof makkelijk vuur kan vatten, weet hij prompt het risico te omzeilen. De jas gaat uit. “Het is toch te warm zo dicht bij het vuur.”

Wat je opvalt, is de genderkloof in het kattenkwaad. Op de speelplaats lopen evenveel meisjes rond, en ook zij mispeuteren weleens wat. Maar het zijn ook nu weer bijna uitsluitend jongens die aangetrokken worden door gevaar. Met overgave verkennen ze de limieten van wat mag. En vooral: van wat niet mag. “Je wordt niet als vrouw geboren, je wordt tot vrouw gemaakt”, citeerde Paula Sémer vorige week nog Simone de Beauvoir instemmend in deze krant. Na bijna vijf jaar opvoeding van een meisje ben je geneigd de grote feministe gelijk te geven. Alle oprechte inspanningen om je dochter zo neutraal mogelijk op te voeden, kunnen niet verhinderen dat ook Missy het liefst van al in een roze ballettenue door de dag danst. Wat overigens oké is.

Maar hoe zit dat dan bij jongens? Worden ook zij tot man gemaakt, veeleer dan als man geboren? Dat zal dan wel zo zijn. Alleen hebben we daar nooit zoveel aandacht voor gehad. Het is een onmiskenbaar feit dat vele mannen – jong, maar toch vooral ouder – wereldwijd nogal wat voorrechten overhouden aan de restanten van de patriarchale ­samenleving. Toch denk je soms: het is niet makkelijk om vandaag op te groeien als jongen. Gekneld tussen de hamer van een traditioneel ­mannenbeeld en het aambeeld van een praktijk die ‘typisch’ jongens­gedrag inperkt of bestraft.

Voor het eerst hebben Amerikaanse ouders een voorkeur voor een meisje in de wieg in plaats van een jongen, zo blijkt. Hoewel er geen millimeter verschil zit in de onvoorwaardelijke liefde voor je kinderen, kun je dat onderzoeksresultaat wel begrijpen. Nu westerse vrouwen eindelijk wat meer sociale en economische gelijkheid genieten, vinden vele ouders het vast comfortabel om een dochter te hebben. Zonen, zeggen de statistieken, hebben vaker de neiging zich in nesten te werken.

Je kijkt naar John John die toch weer in dat vuurtje staat te poken. Voor een geut testosteron is het nog te vroeg, maar je voelt hoe hij zijn grenzen aftast, tegelijk onzeker en nieuwsgierig. De grenzen van zijn lichaam, van zijn kracht, van wat goed en kwaad is. Ook hij zal zich nog in nesten werken. Hopelijk zijn ze niet te groot.

Dan zal er liefde nodig zijn. En ze zal er zijn.