Toen Limburg nog geen files of wolven had, stond ik op de gradins hier op een omgekeerde bak bier met vader naar Anderlecht te kijken. Nu klinkt in dit erfgoeddecor de Marseillaise. Seffens begint Griekenland-Frankrijk. Maar het stadion van Beeringen F.C. zaliger oogt leeg. Al zitten onze Army Flames, de Belgische militaire vrouwenvoetbalploeg, wel op de tribune om de match van de concurrenten te volgen.

Geen mannenbastion

Jassen zijn er niet meer. De zogeheten nationale militaire mannenvoetbalploeg stierf een stille dood. Een nevenverschijnsel van de afschaffing van de dienstplicht. “Deze voetbalploeg is het enige vrouwenteam binnen Defensie”, knikt commandant, en tegelijk ploeghoofd, Nico Van Renterghem. “Dit jaar worden de Military Worldgames in het Chinese Wuhan gespeeld. Elk continent mag twee teams afvaardigen. Alle vijf Europese teams zijn deze week hier voor het Europese kwalificatietornooi. Vergelijk het gerust met een EK. Alleen hebben wij de pech dat het niveau in Europa veel hoger ligt. België is er nog niet. Het vrouwenvoetbal in de andere landen heeft meer traditie. Maar bovenal hebben we gisteren tegen de Nederlandse dames zes van onze basisspeelsters moeten missen. Ofwel in opleiding, ofwel op missie. De corebusiness blijft natuurlijk militair. Al moeten we ons elk jaar bewijzen om te mogen bestaan, dit is ook mooi om te laten zien dat Defensie geen mannenbastion is. Dat laten we op een positieve wijze zien.”

Kapitein

Een van die Army Flames is eerste soldaat, binnenkort korporaal, Sanne Visschers (29) uit Dilsen-Stokkem. Deze vliegveldbewaakster in Kleine-Brogel staat haar mannetje in de defensie van Defensie. “In het gewone leven speel ik bij Eendracht Louwel, maar bij de nationale militaire vrouwenploeg is het nog plezanter. Dit is echt een team. We knokken voor elkaar. Maandag, met die 6-0 tegen Holland, zijn we, ondanks die twee owngoals, tot de laatste minuut blijven gaan. Voetbal is misschien niet dé reden waarom ik in het leger ben gegaan, maar het heeft mijn keuze zeker vergemakkelijkt.”

Misschien is voetbal niet dé reden waarom ik in het leger ben gegaan, maar het heeft die keuze wel vergemakkelijkt Sanne VISSCHERS

Op het veld is ze kapitein, in het leven sergeant. Annelies Meybosch (36) uit Leopoldsburg is duidelijk als het over hiërarchie gaat: “Op het veld tellen geen graden. Iedereen helpt elkaar. Het verschil bij een gewone vrouwenploeg is misschien wel dat daar iedereen net iets meer aan zichzelf denkt. Zo van: Hoe kan ik een ploeg hoger geraken? Terwijl wij maar één ploeg hebben. Jaloezie bij de collega’s in de kazerne? Bwah, een beetje misschien. Al doen wij net zo goed ons werk. Zo heb ik ook een internationaal tornooi gemist omdat ik op missie was. In Afghanistan.”

49

Al zit kwalificatie na die 6-0 er waarschijnlijk niet meer in, de Army Flames hebben wellicht een wereldrecord: die van oudste speelster. Adjudant Lieve Thiers, lesgeefster op de transmissieschool in Peutie, is 49. Tegen Nederland heeft ze een helft gespeeld. In de spits nog wel. “Sport is mijn hele leven. Daarvoor ben ik ook bij Defensie gekomen. Als een collega daarover zeurt, zeg ik: Niet iedereen voelt zich al 70. Al heeft de scheidsrechter gisteren toch wel een keer of zeven mijn identiteitskaart bekeken.” (lacht)