De Messias speelde een voetbalwedstrijd aan het einde van de wereld

Alle ballen op Victor Moses, en bidden om een splijtende steekpass die de doortocht afdwingt, zou ik zeggen bij het zien van de spelerslijst van Nigeria, dat om 17 uur aantreedt tegen de verzamelde zonen van IJsland, onder wie de onneembare Johann Berg Gudmundsson.

Achter een verschil van temperament ligt vaak een verschil in temperatuur. Door Victor Moses moest ik denken aan Messias Pereira uit Brazilië. Met een aantal landgenoten kwam hij in 1999 spelen bij een kleine club (B68 Toftir) op de ongure Faeröer-eilanden, niet ver van IJsland. In Futebol van de Engelsman Alex Bellos staat een verslag van zomaar een wedstrijd uit 2000. De onwennige Brazilianen durven niet te klagen, omdat ze eindelijk goed verdienen. Een sociaal leven hebben ze niet, maar dat heeft niemand daar. Er is niet eens iemand. Feestjes? Lijken meer op dodenwaken. Ze zijn opgehouden daar met een bus naartoe te reizen.

Ineengedoken op de veerboot, in de striemende kou, vaart Messias Pereira naar het eiland Sandoy, waar B68 tegen B71 moet spelen. Het zou een duel tussen vitaminecomplexen kunnen zijn, aldus Bellos, die driftig door zit te schrijven om bevriezing voor te blijven.

Het veld bevindt zich in een dal dat is afgesloten door rotsmuren. ‘Ongeveer vijftig toeschouwers komen kijken. Het is te koud om buiten te staan en ze bekijken de wedstrijd zittend in hun auto’s.’ Het waait zo furieus dat de scheidsrechter het spel soms even stil moet leggen, om de spelers aan te raden op de knieën te gaan zitten, zodat ze niet van het veld worden geblazen en achter een rots in een sneeuwwolk verdwijnen, als een schim uit de Edda, om nooit weerom te keren.

En dan komt die hartbrekende zin waar Moses me naar terugvoerde: ‘Messias speelt behoorlijk, maar wordt tegen het eind gewisseld.’ De Messias is in 2000 weergekeerd, en hij speelde een wedstrijd aan het einde van de wereld. Uiteindelijk zat hij achter in een auto, rillend op de reservebank. Niemand heeft hem herkend.