U moest eens weten hoe graag ik een koel, rustig en onbeweeglijk iemand zou willen zijn

Het is elke maandag Gloria-dag. Dan ben ik oppas van dienst. ’s Ochtends spring ik blij op mijn fiets, rijd naar haar toe en lach op voorhand al bij de gedachte aan dat heerlijke, onschuldige kind dat schaterlacht als ze me plaagt of als ze zelf geplaagd wordt, ernstig en diep in gedachten naar me luistert als ik voorlees en zich in mijn armen nestelt op weg naar haar bedje voor haar middagdutje, terwijl ik Maan, maan, Janneke maan zing ook al staat de zon aan de hemel.

Zingend sluit ik de gordijnen en leg haar zachtjes in bed. Ze grabbelt met een zalige glimlach haar beer vast en verplettert hem tegen haar borst. Wriemelt een beetje en valt dan als een blokje in slaap.

Ik kan u zeggen, de voorbije maandag was als zalf op een wonde.

De dag ervoor was ik uitgenodigd in De zevende dag om mee te praten over #signformyfuture. Ik was zoals steeds mijn temperamentvolle, passievolle zelf. U moest eens weten hoe graag ik een koel, rustig en onbeweeglijk iemand zou willen zijn. Ik weet na 60 jaar ‘Hilde zijn’ wat mijn beweeglijkheid, mijn passie, mijn kracht en mijn temperament teweegbrengen. Het is namelijk zeer on-Vlaams, en in Vlaanderen houdt men niet van on-Vlaamse mensen. In ­zuiderse landen bijvoorbeeld val ik niet eens op, daar wordt er meer gegesticuleerd en worden stemmen verheven zonder dat men dat als ­bedreigend of ongepast ervaart. Daarom ben ik er ook zo graag.

Maar goed, daar zat ik dan aan de De zevende dag-tafel, temperamentvol als altijd. Ik wist dat er reacties zouden komen en in groten getale.Joke Schauvliege zou er nog van ­opkijken.Ik verstond haar tranen. Goedpraten dat ze loog deden die tranen wat mij betreft zeker niet, maar dat geheel ­terzijde.

Ik werd overspoeld met berichten en reacties waarin woorden als klimaathoer, boshoer, zuipschuit, ouwe ­rimpelkop, verlebberd wijf, crapuul, ‘nu kan je je niet meer naar de top neuken hè, mislukte actrice’, en nog zoveel meer gespuid werden.

Ik ben het gewend, dacht ik, maar het raakt me flink.

Gelukkig was er dan maandag en was er Gloria die met haar lach alle pijn weg­tovert, die met haar heerlijke brabbeltaaltje mijn ziel heelt en met het kleine ‘kraakje’ dat in haar stem huist mijn hart weer opent.

Zoals steeds moest er voorgelezen worden. Zij kiest het boekje uit. Deze keer koos ze voor een groot formaat, met de titel De aarde.

Tot mijn verbijstering stond het boek – naast het vertellen over bergen, heuvels, dalen, uitgestrekte landschappen, woestijnen, seizoenen, planten, dieren en zeeën – ook vol met plaatjes van mensen die de aarde vervuilen. In een kinderboek! Een peuterboek! Ze is nog geen twee.

Ja, het is een wezenlijke realiteit, waarom het verhullen?

Terwijl ik voorlas, dacht ik: wat de ­tegenstand ook is of zal zijn, hoe er ook beledigd en gescholden wordt, we moeten en zullen met vurig ­temperament en vol passie blijven ­roepen dat er iets moet gebeuren.

En wel NU.