Ryan Gosling en Emily Blunt over ‘The Fall Guy’: ‘Ik ben zo dankbaar voor stuntlui, ze verdienen meer erkenning’

“Misschien zou het interessanter zijn om met hen te praten”, zegt Ryan Gosling (43) bijna verontschuldigend wanneer hij over de stuntlui praat die in The Fall Guy, zijn nieuwste film, de gevaarlijkste uitspattingen voor hun rekening hebben genomen. “Dat is oneindig veel interessanter dan met ons te praten”, pikt Emily Blunt (41) meteen in. Maar er is een reden waarom we met vijf journalisten tegelijk aan tafel schuiven om heel even met de twee hoofdrolspelers van The Fall Guy te praten. En die reden is dat de Canadees en de Britse twee van de interessantste filmsterren zijn die Hollywood vandaag te bieden heeft.

Aan de entree van het poepchique Berlijnse hotel staan fans geduldig te wachten om een glimp van de twee Oscargenomineerde Barbenheimer-acteurs – Gosling speelde Ken in Barbie, Blunt vertolkte Kitty Oppenheimer in Oppenheimer – op te vangen en misschien een selfie of een handtekening te scoren. En dat terwijl Gosling en Blunt hun best doen om niet zichzelf, maar stuntlui in de bloemetjes te zetten.

Het hoofdpersonage van The Fall Guy heet Colt Seavers en is immers zelf stuntman. Een die het gevaar en de kicks laat voor wat ze zijn na een zware val met een gebroken rug tot gevolg. Tot hij de kans krijgt om aan de slag te gaan op de filmset van Metalstorm, een sciencefictionblockbuster die wordt geregisseerd door Jody Moreno (Blunt), met wie de fall guy uit de titel niet enkel een professioneel, maar ook een privéverleden deelt: Moreno heeft hem nog steeds niet vergeven dat hij na zijn ongeval zonder boe of ba van de radar verdween. Hoe vers die wonde is, blijkt uit die ene scène waarin Colt in zijn auto huilend naar ‘All Too Well’ van Taylor Swift zit te luisteren.

Zowel Gosling, in films als Drive (2011), Blade Runner 2049 (2017) en The Gray Man (2022), als Blunt, in films als Edge of Tomorrow (2014), hebben onderhand wel al wat ervaring met stunts, en dus ook met stuntlui. “Ik ben zo dankbaar voor stunt performers”, legt Blunt uit. “Het is een job die meer erkenning verdient – hopelijk draagt deze film daartoe bij – want zij riskeren meer dan eender wie op een filmset. En ze beschermen en steunen acteurs zo erg. Wij acteurs komen op het laatste moment aan om de flauwe, afgekalfde versie te doen van wat zij hebben gedaan. Zij springen écht tussen twee gebouwen, terwijl wij vasthangen aan twintig kabels om tussen twee valmatten te springen. En achteraf zeggen zij: ‘Dat heb je geweldig gedaan.’ Ze zijn zo vriendelijk, ik ben hen zo dankbaar.”

Gosling: “Ze zijn heel speciaal: onbevreesd, moedig, met unieke vaardigheden. En toch zoeken ze nooit de spotlights op. Hun werk verdwijnt een beetje in de montage. Het is fijn om deel uit te maken van iets dat hun werk in de verf zet: wat ze doen, wat ze riskeren, hoeveel ze bijdragen tot een film. Het is eigenlijk raar dat deze film nog niet eerder is gemaakt: het lijkt zo voor de hand te liggen om op hen te focussen, omdat ze zo interessant zijn. Maar ik ga niet klagen, ik ben blij dat wij nu deze film konden maken.”

Stuntrecords

Tot die ‘wij’ behoort ook regisseur David Leitch (48). Hij was jarenlang stuntman op de sets van films als Blade (1998), The Matrix Reloaded (2003) en The Bourne Ultimatum (2008) en was vijf keer de stunt double van Brad Pitt, in onder meer Fight Club (1998), Troy (2003) en Mr. & Mrs. Smith (2005). Nadien werd hij stuntcoördinator en vervolgens ontpopte hij zich tot een van de beste actieregisseurs van zijn generatie: hij maakte zijn regiedebuut met John Wick (2014) en gooide nadien hoge ogen met Atomic Blonde (2017) en Bullet Train (2022).

“Het was niet altijd mijn plan om regisseur te worden,” zegt Leitch, “maar ik was er wel door gefascineerd. Ik hield ervan om naar de regisseurs te kijken, te ontdekken hoe zij een film maakten, elk aspect ervan. Ik ging niet in mijn trailer zitten wachten tot ik een stunt mocht doen. Ik was altijd op de set, aan het praten met de crew, aan het kijken naar de monitors. En het was heel vormend om over de schouder van David Fincher (‘Fight Club’-regisseur, EWC) te mogen kijken.”

De filmset die Leitch tot leven brengt in The Fall Guy is, met andere woorden, een wereld die de stuntman-regisseur van binnen en van buiten kent. “Het is een geweldige film voor David om zijn nalatenschap te kunnen vertellen”, zegt Leitchs echtgenote Kelly McCormick (46), die sinds 2017 al zijn films producet. “Hij is een geweldige verhalenverteller in een universum als dit.”

Wat niet wil zeggen dat hij heimwee heeft naar het stuntwerk zelf. “Bij een vechtscène misschien wel, soms”, geeft de regisseur toe. “Maar het niveau van stunt performers wordt steeds beter en beter: hun atletisch vermogen, hun vaardigheden, hun capaciteiten. Het is zoveel beter dan in mijn tijd. En met mijn leeftijd… (lacht) Nee, laat het maar over aan de nieuwe professionals. Dat is mijn motto.”

Het hoeft niet te verbazen dat The Fall Guy tjokvol stunts zit, en en passant worden er nog een paar records verbroken, voor het aantal cannon rolls van een crashende auto (stuntchauffeur Logan Halladay deed er achtenhalf, volgens het Guinness Book of World Records) en voor een high fall (Goslings stunt double Troy Brown liet zich iets meer dan 45 meter naar beneden vallen). Tijdens de eindgeneriek zie je beelden van achter de schermen die tonen hoe de stunts tot stand kwamen. “Kijk hoe weinig CGI er is”, duidt Leitch. “We hebben niets gefaket. Ik wilde dat het publiek dat ook zou zien.”

Voor Gosling was de betrokkenheid van Leitch bij The Fall Guy onmisbaar, legt hij uit. “Wie kan stuntlui beter in de spotlights zetten dan hij? Ik herinner me dat we aan het script aan het werken waren, en hij op een bepaald moment tegen me zei: ‘Kijk, het doet allemaal pijn. Aangereden worden door een auto doet pijn. Door een raam worden gesmeten, doet pijn. In brand gestoken worden, dat doet écht pijn.’ En ik had zoiets van: kunnen we dat alsjeblief in de film steken? Stuntlui kunnen de twee zijn: ze zijn enerzijds beenhard, maar het is ook voor hen zwaar en pijnlijk. En dus kunnen ze achtenhalf koprollen doen met een auto en dat record breken, en nadien in de auto zitten terwijl ze huilend naar Taylor Swift luisteren.”

Al sinds 2010 worden er in Hollywood plannen gesmeed om aan de slag te gaan met een filmbewerking van The Fall Guy, een tv-serie uit de jaren 80 over een stuntman die bijklust als premiejager. Lange tijd werden actiehelden als Jason Statham, Dwayne ‘The Rock’ Johnson en Keanu Reeves genoemd als hoofdrolspelers. Maar zodra Leitch en zijn vrouw aan boord kwamen, keken ze naar een minder typische actiester, in de gedaante van Ryan Gosling. “Ryan was onze eerste keuze”, zegt McCormick. “Een stuntman is een van de beste underdoghelden die je kunt hebben. En Ryan is de perfecte underdogheld. Omdat hij zo herkenbaar en zo kwetsbaar is, en tegelijk is hij zo cool en charismatisch.”

Leitch: “Ik zou niet weten wie we anders moesten vragen. Als hij tegen deze film nee had gezegd, hadden wij dat waarschijnlijk ook gedaan.”

‘Showmance’

Door de casting van Gosling en Blunt kon The Fall Guy ook meer worden dan een spectaculair actievehikel. De complexe relatie tussen de twee hoofdpersonages, en de manier waarop die de opnames van hun film beïnvloedt, is het kloppende hart van de film, en komt tot leven dankzij de chemie tussen de twee hoofdrolspelers, die elegant balanceren op de nochtans vaak slappe koord tussen komedie en romance. Tussen de stunts door schuilt er in The Fall Guy ook een geweldige screwball comedy, met spitante dialogen en speelse dubbelzinnigheden.

“We hadden het geluk om zo’n vrijgevige regisseur als David te hebben”, legt Blunt uit. “Voor hem is geen enkel idee te groot, te gek. We hadden het gevoel dat we alles konden proberen en dan wel zouden zien wat zou werken. Op die manier kun je personages creëren die herkenbaar zijn, die rommelig en echt aanvoelen, en niet te gladjes. En ik denk dat dat onze job was: een koppel creëren waarin je jezelf kunt herkennen, en waarvoor je kunt supporteren. We hebben veel geïmproviseerd. Er was een scenario, maar daar hielden we ons zelden aan.”

Gosling: “Emily is daar geweldig in. Ze lijkt haar dialogen ter plekke te schrijven. Het is heel plezierig om met zo iemand te werken die elk moment een andere richting kan uitslaan. Ik heb geprobeerd om daar zoveel mogelijk voordeel uit te halen.”

Blunt: “Het is een tweerichtingsstraat. Ik denk niet dat ik ooit al een tegenspeler heb gehad die op zo’n gelijkaardige manier werkt.”

Hoe belangrijk een goede verstandhouding is op een filmset, blijkt uit The Fall Guy. Daar dreigt het ingewikkelde, romantische steekspel tussen de regisseur en de stuntman de opnames in de war te sturen. En net als de twee personages die ze vertolken, hebben Gosling en Blunt ook al wat ervaring met relaties op hun filmsets – showmances, zoals Kelly McCormick het omschrijft.

Blunt maakte met A Quiet Place (2018) en A Quiet Place Part II (2020) twee films waarin haar echtgenoot John Krasinski niet alleen haar tegenspeler was, maar ook in de regiestoel zat. Gosling leerde zijn vrouw Eva Mendes kennen op de set van The Place Beyond The Pines (2012). “Ik vond het geweldig om met Eva te werken. Ik wou dat ik dat vaker kon doen”, herinnert Gosling zich. En dan, tegen Blunt: “Het was zo’n geweldige, creatieve ervaring, alleen heb ik dat niet zo vaak kunnen doen als jij.”

Blunt: “Je hebt duidelijk een soort geheimtaal met je partner, maar toen ik John zag regisseren, was het alsof ik ontdekte dat hij een superkracht had die ik nog niet kende. Het was heel opwindend. Je kunt samenwerken met iemand die jou helemaal kent, en jij kent hem helemaal. Samenwerken was echt een feest. Op voorhand zeiden veel mensen: ‘Jullie zullen gescheiden zijn aan het einde van de shoot!’ Maar dat was voor ons helemaal niet het geval. Het was heel lonend om samen te werken.”

Gosling: “Ik wou dat Eva betrokken was bij elke film die ik maakte, want weet je, uiteindelijk vind ik het belangrijker wat zij ervan vindt dan eender wie. Ze is, op een bepaalde manier, een beetje mijn acteercoach geworden. Het zou zo veel gemakkelijker zijn als zij er altijd was. Dan hoefde ik niet altijd te wachten op de dailies (de dagelijkse opnames die worden bekeken, EWC) om haar nadien vanop de set te bellen en te praten over een scène. Als zij er zou zijn, zou dat voor ons veel efficiënter zijn.”

Het is opvallend hoe bescheiden Gosling is over het werk dat hij doet, ook al doet hij het inmiddels al ruim dertig jaar, sinds hij in de vroege jaren 90 zijn debuut maakte op The Mickey Mouse Club, en nadien de overstap maakte naar tv-series als Young Hercules, de eerste set waarop de toen 14-jarige acteur een eigen stunt double kreeg.

“Toen was de idee dat de stunt performer op de set komt, jouw klappen incasseert, de gevaarlijke dingen doet, en daarna lieten ze het uitschijnen alsof jíj dat had gedaan”, blikt hij terug. “En dat heb ik altijd vreemd gevonden. Ik heb al in twee eerdere films stunt performers gespeeld (in ‘Drive’ en ‘The Place Beyond The Pines’, EWC), omdat het een baan is die me altijd heeft geïnteresseerd. Maar ik ben nog nooit zo in de diepte kunnen gaan als nu. Het voelt fantastisch om deel uit te maken van een film die het werk van stuntmannen erkenning wil geven.”

Of hij en zijn tegenspeler ooit jaloers zijn op hun stuntende collega’s, die alle coole dingen mogen doen en daarna over straat – of uit een Berlijns hotel – kunnen lopen zonder herkend te worden en selfies te moeten nemen? “Zij lopen ook het risico om over straat te manken”, lacht Blunt. “Wij gooien onszelf niet zo in de strijd als zij. Wij mogen heel blij zijn met wat wij mogen doen, en het ongemak om gevraagd te worden voor een selfie is niet te vergelijken met wat zij doen.”

“Hopelijk”, besluit Gosling met dat typische, uitgestreken gezicht, “worden zij na deze film óók gevraagd voor selfies.”