Wie verslaan de Winterspelen voor de Volkskrant?

Twee nieuwkomers en twee doorgewinterde veteranen zitten voor de Volkskrant in flatgebouw 6-11, in het journalistendorp van Gangneung, een van de twee hoge flatwijken die Zuid-Korea voor de Spelen heeft neergezet (daarna gaan er Zuid-Koreanen wonen). Niet dat ze daar iets anders doen dan even slapen, verslaggevers maken lange dagen bij de wedstrijden. Om twee uur 's nachts halen ze dan in een nabijgelegen restaurantje de avondmaaltijd in en praten bij.

John Volkers verslaat zijn veertiende Olympische Spelen en is 'altijd nog enthousiast', zegt hij. Opvallend aan Zuid-Korea vindt hij 'de vreselijk aardige mensen' en de perfecte organisatie. Ze hebben veel nieuwe stadions gebouwd, en wat moeten ze hierna met die langeafstandschaatsbaan? 'Ze laten zich goed aan de wereld zien. Dat is Azië, Europa is nauwelijks meer bereid tot zoiets.'

Drama en verrassing

Schaatsverslaggever Erik van Lakerveld leerde ik kennen bij de jaarlijkse Volkskrant-wielrentocht de Hel van Waarland. Onverslaanbaar, hij fietst semiprofessioneel. Hij was als hoofdredacteur van schaatsen.nl bij de Spelen van Sotsji, in Pyeongchang debuteert hij voor de Volkskrant. Dat bevalt hem uitstekend, want waar hij vier jaar geleden gewoon verslag deed, rust de chef sport van de Volkskrant (Mark van Driel, zelf met veel olympische ervaring) niet voor de artikelen analyse of een bijzondere invalshoek bevatten. 'Dat is interessanter om te schrijven', zegt Erik. En om te lezen, vind ik.

Erik was van tevoren bang dat het weer één groot oranje medaillefestijn zou worden, dat vindt hij nogal saai. Maar het schaatsen bracht drama en verrassing. 'De overwinningen van de Noren vond ik bijzonder, ik weet hoe ze jarenlang hebben geleden.' Een echte vaterlandsloze Volkskrantjongen, die het niet kan schelen welk land wint. Nederland mag met oranjekoorts voor het scherm zitten, 'wij doen niet aan juichjournalistiek', aldus John Volkers. Zo hoort het ook. Ter geruststelling: ook hier op zaal verzamelen zich grote groepen redacteuren rond het middaguur voor de tv-schermen.

Geheim wapen

Ons geheime wapen is Klaas Jan van der Weij, die zijn twaalfde Spelen beleeft. Je herkent zijn foto's meteen door het bijzondere moment, de vervreemdende vlakverdeling of beide tegelijk. We hadden een mooie serie in de krant met zijn impressies van het middenterrein van de langeafstandschaatsbaan, officials aan hun tafeltjes als kunstwerken in een wit museum. Hij maakte een geweldig beeld van de Ghanees-Nederlandse skeletonner Akwasi Frimpong. U kunt hier door zijn foto's scrollen. En in deze video legt ook veel te bescheiden uit hoezeer hij afhankelijk is van toeval, zoals zijn positie bij een valpartij: 'Voor de schaatsers is het waardeloos, maar voor mij is het erg mooi.'

Jeroen Visser is nooit eerder bij Olympische Spelen geweest en is onder de indruk van de omvang ervan. Best gek als een algemeen verslaggever opeens de korte kür van de vrije kür in het kunstschaatsen moet kunnen onderscheiden. Ik zou nu kunnen doen alsof wij met vooruitziende blik Jeroen als correspondent in Seoul benoemden. De waarheid is dat zijn vrouw daar een baan als diplomaat kreeg, hij bij ons uit dienst ging en voorzichtig voorstelde daarvandaan verder te schrijven. Er kwam meteen een regeringscrisis, Noord-Korea werd wereldnieuws en de Olympische Spelen begonnen. Hij staat bijna vaker in de krant dan vroeger. Jeroen legt naast zijn sportverslagen in een fijne dagelijkse column Korea aan ons uit, van de gekte rond de 'knoflookmeisjes' van de damescurlingploeg tot de verontwaardiging over het Nederlandse protest tegen de Koreaanse omgang met honden.

Als het erop zit, reizen John en Klaas Jan nog even rond in Zuid-Korea. Erik gaat terug naar Nederland en hoopt zelf te kunnen schaatsen, op natuurijs. Het zij hem gegund.