"Heel even kregen we een greintje medelijden voor 's lands bekendste zwendelaar tijdens 'Van Rossem'"

Over de doden niets dan goeds. Zodra Magere Hein gepasseerd is, was de dierbare betreurde plotsklaps met God en klein pierke bevriend, bleek deze regering vijf jaar zijn stinkende best te hebben gedaan, en verwordt zelfs ene Adolf H. tot een begenadigd schilder, een groot denker en dierenvriend.

Alleen ligt Jean-Pierre Van Rossem (73) nog niet onder de zoden. Nu, het scheelt niet veel. Eerder dit jaar bleek hij letterlijk met één been in het graf te staan. “Als je niet stopt met roken, ben je dat been kwijt en snel daarna het andere”, kreeg hij te horen van de dokters. Dus doofde Van Rossem definitief de peuken. Dat nieuwtje was niet het enige opmerkelijke aan de eerste van twee afleveringen van ‘Van Rossem’ op VIER. De vroegere net-niet-dollarmiljardair heeft na alle gerechtelijke sores zijn intrek moeten nemen in een bescheiden appartementje boven een bakkerij in Kapelle-op-den-Bos. Trek hem een gestreepte pyjama aan, en je moet hem zelfs niet meer geboeid wegvoeren. In dat troosteloos kot heeft programmamaker Peter Boeckx oude kennissen uitgenodigd om nog eens verhalen uit de gloriedagen op te rakelen. ‘Zijn laatste woord’, noemt Boeckx het, maar in de plaats kregen we een grafrede voor iemand die er doodleuk bijzat op de sofa. En af en toe een stukje droge worst naar binnen speelde.

Gezien Van Rossem tot nader order niet dood is, hadden de gasten dan ook geen reden om zich in te houden. Sympathie voor de Duivel bleek er amper op overschot. Tv-maker Jan Van Rompaey was nog vriendelijk toen hij Van Rossem een sympathieke boef noemde. Arnaud Franssen, een oud-student van Van Rossem uit Veldwezelt, aarzelde niet om hem camerageil te noemen. Ook Boeckx - die in zijn andere programma’s maar wat graag meebouwt aan de luchtkastelen van de zelfverklaarde rich and famous die hij opvoert - was kritischer dan we van hem gewoon zijn. ‘Is hij een fantast?’, wierp hij Franssen voor de voeten. Slechts eenmaal liet Boeckx die fantast ook de vrije loop. Van Rossem ontspinde een liefdestragedie over een Italiaanse schone, autopech, een veertiendaagse romance en door Salvador Dalí ingegeven liefdesverdriet. Het deed je even aan de helderheid van zijn gedachtegang twijfelen.

Ook op andere vlakken draaide ‘Van Rossem’ anders uit dan verwacht. Ja, de dure automerken en pocherij over luxejachten en pitspoezen rolden nog steeds vlot van de tong. Maar bij elke opgenoemde Porsche, Jaguar of Ferrari werden we overspoeld door ’s mans weemoed. Zijn weerwoord kwam er dan weer vooral bij gratie van dertig jaar oude tv-fragmenten. Natuurlijk werkte die matrix van Moneytron, het piramidespel waarmee hij al te hebberige beleggers geld aftroggelde, wierp hij nog op. Maar verder zat hij weerloos in zijn zetel. Te luisteren naar hoe zijn onwaarschijnlijke leven nog een laatste keer bij hem op visite kwam.

Het was - om het op zijn Van Rossems te zeggen - de antipode van de figuur Jean-Pierre Van Rossem. Dit was niet meer de charismatische brulboei die graag grote sier maakte en goedgelovigen met de glimlach oplichtte. Hier zat een oud, gebroken mannetje dat nog amper de trap opraakte. “Het vuur is uit zijn ogen”, concludeerde Arnaud, terwijl Van Rossem naar het toilet schuifelde. We betrapten onszelf even op een greintje medelijden voor ’s lands bekendste zwendelaar.

INFO

Gezien: ‘Van Rossem’, VIER, dinsdag, 20.35 uur