Coördinator Achelse school schrijft open brief: “Blijft er nog tijd over om les te geven?”

LEES OOK: Daarom staken leerkrachten vandaag massaal: "Water staat ons aan de lippen"

WAAROM? … De maat voor het onderwijzend personeel is vol. Na jarenlang aanmodderen blijft de overheid in gebreke. De werkdruk in het basisonderwijs neemt gestaag toe. En ook de maatschappelijk druk die op het onderwijs wordt uitgeoefend, blijft groot. Het onderwijs moet blijkbaar voor elk maatschappelijk probleem een pasklaar antwoord hebben en de dweil bovenhalen om alles op te soppen. Blijft er nog tijd over om les te geven? Of krijgen we dat over een decennium als verwijt?

(lees verder onder de foto)

Het M-decreet raast door de school zonder dat onze school dat moet doen met de middelen die het nodig heeft. Bovendien zijn onze collega’s niet voldoende geschoold om adequaat met bepaalde problematieken om te gaan. We zijn opgeleid als onderwijzers en kleuterleidsters, niet als psychologen, pedagogen, verpleegkundigen, gedragstherapeuten, … Maar we doen wel hun werk! Akkoord … er komen ondersteuners in onze school. En zij doen dat goed! Maar ze zijn er niet elk moment van de dag, terwijl onze “M-decreetleerlingen” er wel zitten. De druk op het personeel wordt zodanig opgevoerd dat het niet meer te houden is. Ook onze directeur draagt bij in het ondersteunen van de collega’s om toch maar te voorkomen dat zijn leerkrachten uitvallen door ziekte. Wanneer moet hij zijn eigen werk dan doen? ’s Avonds, in het weekend, ’s nachts ???

Recupereren, dat kan ja. In de vele vakanties die het onderwijs heeft (gelukkig maar). Zo denkt de publieke opinie er dikwijls over. Maar erg weinig mensen beseffen dat net die recuperatietijd ingepikt wordt door de noodzakelijke voorbereidingen die er voor zorgen dat het na de vakantie een stukje vlotter loopt dan normaal. Moeten we hiermee doorgaan tot 67? Hoe gaat dat ooit goed komen?

En dan is er nog de historische onderfinanciering van het basisonderwijs. De broodnoodzakelijk financiële middelen ontbreken. Onze gebouwen hebben onderhoud nodig of er moet zelfs aan nieuw- en of bijbouw gedacht worden om onze kinderen een veilige en comfortabele “huisvesting” te kunnen geven. We willen toch allemaal dat onze kinderen veilig zitten?

Ten slotte wil ik toch ook een lans breken voor de ondersteuning van onze directies. Zij dragen de last van de hele school op hun schouders. Ze zijn begaan met het welzijn en het onderwijs van alle kinderen en het personeel. Ook zij verdienen extra ondersteuning en omkadering. Op die manier kunnen zij zich meer toeleggen op wat er echt toe doet … de kinderen. Moet een directeur zich bezighouden met administratie, met bouwwerken, met het afstellen van de stookketel of het schilderen van de fietsenloods? Ik dacht het niet. Ook daar is nog heel wat werk en hopen we dat de overheid – de huidige maar zeker de volgende – het hoofd niet in de het zand blijft steken.

Al deze noodkreten werden in het verleden al meermaals geroepen. Er werd overlegd, besproken en beloofd. Er werden acties op touw gezet, heel dikwijls ludieke. Maar dat vond men blijkbaar niet straf genoeg. Buiten enkele druppels op een hete plaat mochten we van de Vlaamse overheid nog niet veel verwachten. Mogen we dat wel richting 26 mei? Wordt dat zwart op wit neergepend? Of blijven de beloftes opnieuw niet ingelost? Welke politieke partij trekt volop de kaart van het onderwijs (en van de toekomst) en durft kleur te bekennen?

DAAROM dus … staken ook wij mee op woensdag 20 maart 2019. Niet TEGEN iets, maar VOOR de toekomst.